Anders dan de titel van dit stuk doet vermoeden, gaat dit verslag niet over een feestband. Er stond er deze avond wel een in de Vorstin, boven in de uitverkochte grote zaal. Maar beneden, in de kleine, gezellige zaal van het Hilversumse poppodium, speelde de Amsterdamse rockband Indian Askin. Begin dit jaar heeft de band hun tweede album ‘Another Round’ uitgebracht en nu zijn ze begonnen aan hun uitgebreide tweede tour met dit album, de ‘Another Another Round tour’. Met in het voorprogramma veel verschillende bandjes.
Deze avond was het de beurt aan het duo Ciao Lucifer, bestaande uit Marnix Dorrestein (gitaar en zang) en Willem Wits (drums/percussie en zang). Ze omschrijven hun muziek zelf als lo-fi powerpop en hun concept is “nogal simpel: pure bromance.” En dat uit zich ook op het podium. Ze staan dicht naast elkaar en hebben duidelijk veel (spel)plezier. Het hoogtepunt was de jongleeract van Willem met de losgemaakte bekkens van z’n drumstel. Uiteindelijk legde hij ze op z’n hoofd speelde (met succes) door. Met hun stevige liedjes vol tempowisselingen trokken ze steeds meer de aandacht van de snel voller wordende zaal. Wel bleef het publiek zoals gewoonlijk een afstandje houden tot het podium. Maar toen Marnix zei dat de lege ruimte echt geen lava was, schoven ze wat meer naar voren.
Willem wekte sympathie op bij de Hilversummers door te vertellen dat hij hier geboren was, maar dat zijn ouders toen in Baarn zijn gaan wonen en dat hij “daar nog elke nacht om moet janken.” Ook hun manier om hun merch aan de man te brengen moeten we maar niet al te serieus nemen: “Dames en heren, welkom bij de Ciao LuciSTER, het reclameblok van Ciao Lucifer. Graag maken wij u erop attent dat alle nooduitgangen zijn geblokkeerd. Als wij dit pand met z’n allen veilig willen verlaten, zullen jullie al onze cd’s en T-shirts moeten kopen.” Het is de vraag of ze überhaupt wat verkocht hebben, maar het optreden was zeker overtuigend.
Ook hoofdact Indian Askin trok gelijk de aandacht met een mooi, bezwerend intro, gevolgd door het hard rockende eerste nummer ‘Answer’. Daarna bedankte frontman Chino Ayala (met Paraguyaans Indiaans bloed) het publiek voor hun aandacht. “Dankjewel, wij waren Indian Askin, tot de volgende keer!” Als het hierbij was gebleven was het al “fucking awesome”, zoals Ciao Lucifer de band al had aangekondigd. Alleen wel een beetje kort. Maar gelukkig bleef het daar niet bij en kregen we nog veel meer geouwehoer van de eigenzinnige Chino, die overigens met zijn uiterlijk (zwarte snor en bakkebaarden, rood pak) zo uit een obscure B-film uit de jaren zeventig leek te zijn weggelopen. Met soms iets te veel tekst, ook volgens z’n eigen band. Dat moeten ze maar op de koop toe nemen. En het aangezette Amsterdamse accent is vermakelijk.
Maar uiteindelijk gaat het om de muziek. Zo kregen we dus ook nog veel meer gitaargeweld, pakkende ritmes en verschillende geluidjes van toetsen en samples. Elk nummer werd instrumentaal mooi opgebouwd en/of lang uitgesponnen. Met invloeden uit de punk, psychedelica en funk, in combinatie met de rauwe, meeslepende en soms meerstemmige zang – vooral Jasja voegt als tweede vrouwelijke stem veel toe – heeft de band een sterk eigen geluid, waarmee ze het publiek de hele avond in hun greep én aan het dansen hield. De drie nieuwe nummers, die binnenkort zullen verschijnen op een EP en later een nieuw album, pasten hier moeiteloos in.
Lekker bezig zijn ze dus, vond ook frontman Chino, al betrok hij het vooral op zichzelf. En was hij de ochtend van het optreden met z’n verkeerde been uit bed was gestapt, zo zei hij wel drie keer gedurende de avond. Maar na een croissantje voelde hij zich al een stuk beter. “Een mens moet toch eten.” En niet te veel drinken, maar daar is de band niet echt van. Veel nummers gaan over alcohol (“it’s drinking time, honey I, I drink to forget all night, and like this it goes, it goes on and on”), die zowel op als voor het podium rijkelijk vloeide. Het diverse publiek werd, mede daardoor, steeds enthousiaster. En zo sleepten we Chino er doorheen. En had hij alsnog “best een leuke avond.” En De Vorstin dus ook.
Foto’s (c) Lisia Leurdijk en Marten Leurdijk / Maxazine
