Het was gisteren, 23 september, een avond waar de herfst weliswaar al aan de deur klopte, maar de zomer zich nog niet gewonnen gaf. In de Belgische stad Leuven, amper een uur rijden voor vele Nederlandse muziekliefhebbers, stond een levende legende op het podium van Het Depot. Het Depot is een naam om te onthouden voor mensen die van popmuziek in de breedste zin van het woord houden, en zoals gezegd voor velen uit Nederland op net geen uur rijden. De moeite waard dus.
Justin Hayward, de legendarische stem van de Moody Blues, die toch alweer zo’n vijftig jaar geleden mee aan de wieg stonden van progressieve Britse rock, sloot zijn Europese deel van zijn ‘All the way, and more…’ tour af in de oergezellige studentenstad. In de verkleinde zaal van het Depot waren er tijdens dit seated concert echter weinig tot geen studenten te bekennen. De moderne rockliefhebbers hebben geen idee aan wie de idolen van vandaag schatplichtig zijn, en lieten dan een optreden van Hayward aan hun minder nozele neus voorbijgaan. “Their loss”, zo zou blijken.
Het publiek bestond vooral uit popmuziekliefhebbers met gemiddeld al minstens 6 decennia op de teller, and still counting. Mensen die de opkomst van de popmuziek met eigen oren mee mochten maken en die na het brave geluid van Cliff Richard en zijn Shadows dan halverwege de jaren ’60 de Moody Blues ontdekten. Als pioniers in wat we later progressieve rock zijn gaan noemen waren de Moody Blues met hun legendarische album ‘Days of Future past’ toendertijd net zo’n trendsetters als Muse of Radiohead dat de afgelopen decennia waren.
De inmiddels bijna 73-jarige Hayward werd in Leuven begeleid door een driekoppige band. Gitaar, dwarsfluit en toetsen. Als gitarist heeft hij de zeer getalenteerde Mike Dawes, die al twee keer werd uitgeroepen tot beste akoestische gitarist ter wereld. Wellicht wat heel veel eer, maar de man kon spelen. Zeker de moeite waard om eens door Spotify te halen voor de liefhebbers van een potje snarentovenarij.
De set werd afgetrapt met ‘Who are you now?’, een nummer dat Hayward schreef samen met Moody Blues bassist John Lodge. Wat meteen opviel was de stem. De stem was er nog steeds. Ontegenzeggelijk de stem van de Moody Blues. Het leek of de jaren geen vat hebben gekregen op de zangstem. Instant kippenvel. Het publiek onderging deze golf van herkenning in stille aanbidding. Iedereen voelde het. De stem was er nog steeds.
Hayward speelde in hoog tempo zich door zijn klassiekers heen alsof het weinig voorstelde. Gelardeerd met wat anekdotes van iemand die terugkeek op een lange en vruchtbare carrière. ‘Tuesday Afternoon’ bleef ook in de basic versie onbreekbaar overeind. ‘Voices in the Sky’ met gitarist Dawes en de dwarsfluit in de hoofdrol bleef onverwacht trouw aan zoals we het origineel kennen. Hayward schakelt nog steeds zonder probleem over van borst naar falset en ook de backingvocals waren van uitmuntende kwaliteit.
De indrukwekkende setlist werd gecompleteerd met ‘Forever Autumn’ van Jeff Wayne’s ‘War of the Worlds’, ‘Question’ en natuurlijk de top 2000 classic ‘Nights in White Satin’ .
Het optreden in Leuven was een eerbetoon aan het grote oeuvre van Hayward. Het mocht dan allemaal niet meer zo fris klinken aan het einde van deze tour en Hayward mocht dan aan het einde van de show zijn neus ophalen voor een meneer die graag zijn album ‘Days of Future Past’ gesigneerd wilde hebben, het was toch vooral de stem die deze avond in het voordeel van Hayward besliste.
Artiesten als Paul Simon en Elton John mogen dan inmiddels afscheid genomen hebben va het publiek, zolang Hayward zijn classics zo geloofwaardig en sterk blijft brengen, zal een volgende keer nog steeds de moeite waard zijn. Wellicht weer met wat minder publiek, want die meneer die teleurgesteld achterbleef zal zeker niet nog eens komen.
