Afgelopen donderdag stond de Franse band Les Négresses Vertes in de Muziekgieterij Maastricht. Een band die je misschien niet meteen bekent in de oren klinkt, maar misschien toch ook weer wel: Uit vroegere tijden. Wie was dat ook weer? Luister eens ‘Zobi La Mouche’, en er zal je iets dagen. Het nummer zal je meteen bekent in de oren klinken; Het feestelijke zigeunerachtig aandoend nummer uit de jaren tachtig.
Les Négresses Vertes terug van weggeweest
Maar Les Négresses Vertes is terug: Vorig jaar tourde de originele band namelijk voor het eerst sinds 2001 weer door Europa, weliswaar zonder toenmalige frontman Helno Rota de Lourcqua, die overleed in 1993 aan een overdosis heroïne. Nu, een jaar later bezochten ze dus ook de Muziekgieterij in Maastricht.
Nu 2019, tourt de band door Europa met de ‘Celebrating the 30 anniversary of ‘Mwlah’, waarmee ze in 2018 hun startsein hebben gegeven. Een goede keuze van de band om de nummers van dit gelijknamige album te kiezen, omdat dit album de hoogste ogen scoorde wereldwijd. Ook het eerder genoemde bekendste feestelijke nummer ‘Zobi La Mouche’ is hier eentje van.
Geen support
De band was de enige act afgelopen donderdagavond in de Muziekgieterij Maastricht. Het optreden van Les Négresses Vertes werd namelijk niet vooraf gegaan door een supportact. Stipt 21.00u trapte de band af met het nummer ‘La Valse’, een nummer waarbij men alvast langzaam kon wennen aan de zigeunerachtig aandoende accordeon-muziek, daar dit nummer enkel opgeluisterd wordt door dit instrument bespeeld door François Cizzko Tousch. Dit nummer werd vervolgd door ‘C’est pas la mère à boire’. Al gauw werd het een groot feest en op dit feest waren zo’n vijfhonderd bezoekers afgekomen, meest in de leeftijd van de bandleden zelf of iets jonger.
De zang werd afwisselend waargenomen door basgitarist Jean-Marie Paulus, trombonist Mathieu Paulus en gitarist Stéfane Mellino, die stichtend lid en tevens schrijver van zo goed als alle hits is. Met de stem van de twee laatstgenoemden werd toch de ruige stem à la Helno behouden, die zo typerend was voor vele nummers, om juist dat ene rauwe randje mee te geven wat ze nodig hadden.
Stevige performance
De band had een stevige performance met veel mimiek en trok het publiek helemaal met zich mee om het feestje mee te vieren. Accordeonist François Cizzko Tousch die zich normaal achteraan het podium begaf kwam herhaaldelijk naar voren gelopen om het publiek met zijn accordeonspel te vermaken. Zo ook gitarist en zanger Mellino, die zelfs soms gevaarlijke capriolen uithaalde door net op het randje van het podium te balanceren. Er waren stevige fans aanwezig die de nummers van het begin tot het einde konden meezingen. Dit was duidelijk te horen, toen Mathieu Paulus zijn microfoon de zaal in richtte: een vrolijk ogende man met dito gekleurde stropdas. Handen gingen omhoog, er werd geklapt en gedanst. Met de uitstraling van deze man kon je ook bijna niet anders!
Het publiek had het duidelijk naar hun zin en de band ook. Dit was te zien aan de interactie die de bandleden met elkaar onderhielden: Een vrolijk groepje muzikanten die geen noot vals speelde of vals zong, begaan met hun muziek die van vrolijke uptempo nummers met veel samenzang, overgingen naar bluesy nummers of nummers waarbij je je Rock and Roll- moves uit de kast kon halen. Een afwisselend muziekgenre met genoeg kracht en vrolijkheid om er een waar feestje mee te vieren!
Foto’s (c) Anita Martin, AnnaPileaFotografie
