Doug Woods en Colin Powell mengen ‘echte instrumenten met de iOS/i Pad muziek’. ‘Vikings’ is hun nieuwste album, hierin staat de mythologie/kosmologie van de Vikingen centraal. De Vikingen geloofde dat er in het begin de Ginnungagap (een chaotische leegte) was. Hieruit groeide de wereldboom ‘Yggdrasil’, deze bestond uit negen werelden. Aan de top bevond zich de oer wereld van ijs, Niflheim. Daaronder stond Muspelheim, de oer wereld van vuur. Het ijs en het vuur kropen naar het centrum van de leegte, ze raakten elkaar. Hierdoor ontstond de reus Ymir. Na zijn dramatische dood werd zijn lichaam omgevormd tot de aarde (inclusief wolken en sterren). Daarnaast ontstonden de werelden van de reuzen, de elfen en van de dwergen.
De rustige, symfonische start van ‘Ginnungagap – The Chaotic Void’ heeft een licht filmisch karakter. Langzaam sterft dit weg en maakt plaats voor een vleugje rock. Meerdere wendingen volgen elkaar langzaam op. Het geheel heeft een aangename, zachtaardige melodie.
In ’Yggdrasil – The World Tree’ worden pianoklanken afgewisseld met enkele folkloristische elementen. De geluidskwaliteit is mooi helder, waardoor vooral het gitaarspel prima tot zijn recht komt. Bovendien zijn de laagjes goed verdeeld over de koptelefoon. Ook ‘Niflheim – The Primordial World of Ice’ is sferisch. Er is een geluid toegevoegd wat aan een ijzige wind doet denken. Zo proberen Doug en Colin met soundscapes het verhaal te laten leven. Dat doen ze op een toegankelijke manier, al zal lang niet iedereen het verhaal voor zich zien gebeuren.
Het lage, langzame intro van ‘Jotunheim – The World of the Giants’ past bij de reuzen. Heel even wordt de muziek iets lichter en sneller, om daarna weer te vertragen. Het geluid van ‘pauken’ past erbij, maar had intenser gemogen. Daarna is ‘Alfheim – The World of the Elves’ minder sprankelend dat je zou kunnen vermoeden als je aan elfjes denkt. In sommige stukken ligt het tempo wel redelijk hoog.
‘Svartalfheim – The World of the Dwarves’ start met een aangenaam percussie intro en heerlijke bas grooves. De ‘strijkers’ zorgen voor een heldere melodie. De wending is abrupt, maar gaaf. Na een serie elektronische klanken keert de percussie van het begin terug.
Het rijk van de (verschillende) Goden wordt natuurlijk niet overgeslagen. In Asgard – The Realm of the Aesir’ hoor je het geluid van een hoge dames stem. Haar woordeloze klanken vormen een prima uitbreiding van de muziek, waarin de piano ook een mooie rol heeft. De stemming is dromerig. De percussie in ‘Midgard – The World of Humans’ is vrij klinisch van geluid en daardoor wat te overheersend. Het haalt te veel aandacht weg van het gitaarspel.
‘Valhalla – The Hall of the Fallen’. Valhalla was de Hemel van de Vikingen. Hier gingen de krijgsheren naar toe die op het slagveld gesneuveld waren, en ging men door met vechten en drinken. De binding met het slagveld is door het marstempo duidelijk. In de muziek zit iets meer dramatiek, al zorgt fluitspel voor lichtere elementen. Wie geen eervolle dood stierf ging naar ‘Helheim’. De eerste minuut van ‘ Escape from Helheim – The World of the Dishonourable Dead’ is bijna macaber te noemen. Daarna komt de rock erbij. ‘Ragnarok – The Final Battle’ gaat over het gevecht tussen reuzen. Hierdoor werd het leven grotendeels vernietigd en ontstond er een ‘Nieuwe Aarde’ uit zee.
Bij Vikingen denk je misschien aan ruige stoere mannen, waardoor je zwaardere rock met dramatische en/of theatrale stukken verwacht. De muziek is echter overwegend vriendelijk van karakter. De verhaallijn is hierdoor minder duidelijk, maar ‘Vikings’ is wel toegankelijk! (8/10) Eigen productie)
