Je zult het maar voor de kiezen krijgen. Na drie eerder goed ontvangen uitgebrachte albums nog steeds die drive hebben een nieuw album te willen uitbrengen terwijl je weet dat de gemiddelde luisteraar in het algemeen lijdt aan chronische accute verveling. Ook voor James Blake, die in 2013 bekroond werd met de prestigieuze Mercury-prijs voor zijn album ‘Overgrown’, moet het heden ten dage, een hele opgave zijn nieuwe luisteraars voor zich te winnen en prikkelen. Tegelijkertijd moet hij zien te voorkomen dat bewonderaars van het eerste uur zich gaan vervreemden van zijn vroegere werk en stijl. De strijd wil hij aangaan met zijn onlangs uitgebrachte album ‘Assume Form’.
Voor het nieuwe album wist James Blake maar liefst vijf uiteenlopende gastartiesten te strikken voor in totaal twaalf songs. Het lijkt in eerste oogopslag op een veilige zet een groot en breed publiek voor zich te winnen, maar hierin schuilt tevens het gevaar dat deze artiesten de sfeer en creativiteit van het album zullen bepalen. De luisteraars dreigen hierdoor beroofd te worden van de muzikale identiteit die zo kenmerkend is aan James Blake. Voor de luisteraars blijkt gelukkig het tegendeel.
De zanger heeft namelijk met ‘Assume Form’ een ijzersterk album de huidige comateuze wereld van de populaire muziek in geslingerd. In tegenstelling tot zijn vorige albums is ‘Assume Form’ warmer, melodieuzer, de teksten gevoeliger en persoonlijker. De aan James Blakes gelieerde minimalistische stijl met crispy beats zijn duidelijk waar te nemen in ‘Don’t miss it’ en ‘I’ll come too’ maar nu voorzien van een wollen vacht. Het openingsnummer is tegelijkertijd het titelnummer van het album en weet de aandacht direct naar zich toe te trekken want de nieuwe aanpak is hier duidelijk waar te nemen.
De toon voor de rest van het album is gezet en vervolgt haar nieuwe vorm met drie nummers waarin gastartiesten Andre 3000, Moses Sumney, Travis Scott en Metro Boomin een duidelijke R&B stempel drukken waarbij de zanger zich grotendeels ondergeschikt opstelt aan zijn songs. De eerdergenoemde artiesten weten warme en gewaagde beats met interessante structuren neer te zetten. Waar andere artiesten snel uit de bocht vliegen, blijven zanger en gastartiesten perfect in balans. Zij zoeken samen de muzikale randen op en gaan hier zelfs gecontroleerd over heen.
De samenwerking met zangeres Rosalia in ‘Barefoot in the Park’ is de opvallendste en meest geslaagde van het album en heeft zeker de potentie een hit te worden. Vanaf hier is het duidelijk James Blake die te horen is en de aandacht verder naar zich toe weet trekken door meer soul te brengen in zijn nummers ‘Are you in love?’, ‘Power On’ en het prachtige ‘I’ll Come Too’. De afsluiter ‘Lullaby for my Insomniac’ lijkt in eerste instantie op een niemendalletje, maar sluit op een eigenwijze manier af die treffend past bij de sfeer die het album ademde.
Met het album ‘Assume Form’ laat James Blake vormbehoud zien waar trouwe fans erg blij mee zullen zijn. Desalniettemin laat hij horen toegankelijker te zijn voor een groter publiek zonder aan creativiteit in te boeten. Het album kan best worden omschreven als downtempo R&B. Hij blijft ingetogen, maar weet tevens spanning te creeeren door interessante songstructuren neer te zetten. De zanger is moedig en durft daarbij muzikale wetten aan te vallen. James Blake heeft alles in zich een groot artiest te worden. Is hij de artiest die de huidige wereld van populaire muziek weer van muzikale artistieke glans voorziet? 2019 is nog maar net afgetrapt en de lat wordt nu al hoog gelegd voor de rest van het jaar. James Blake toont met ‘Assume Form’ vormbehoud en is in topvorm! (9/10)(Polydor)
