Wille and the Bandits is een roots rock band uit Cornwall (Engeland). Door het brede scala aan instrumenten en invloeden uit muziekgenres hebben ze een uniek geluid. ‘Paths’ is het vijfde studioalbum van dit drietal, en komt op 1 februari uit. Zo’n twee weken daarvoor treden ze drie keer op in Nederland, één van deze concerten is al geruime tijd uitverkocht.
De ingetogen opening van dit album trekt meteen de aandacht. In een uptempo stuk zingt Wille Edwards een flinke lap tekst met bezieling. Andrew Naumann drumt strak, met behoud van dynamiek. Het beetje achtergrondzang zorgt voor een mooie aanvulling. Live gespeeld zullen vooral de woorden ‘One Way’ een leuke interactie met de fans geven, waardoor het opzwepend karakter van dit nummer extra goed tot zijn recht zal komen. Hoewel het tempo in ‘Make Love’ best hoog ligt, is dit een luistertekst, die aanvoelt als protestsong. Matt Brooks wandelt er met de bas mooi doorheen. Weer is de achtergrondzang fantastisch toegevoegd. Sommige woorden van Wille komen binnen, ze komen nog beter tot zijn recht door de korte rusten die hierop volgen.
‘Four Million Days’ start met gitaar, strijkers en ingetogen zang. We weten allang dat Wille de emotie als geen ander over kan brengen. Dat laat hij hier horen. Tempo en volume worden op mooie manier opgeschroefd, Wille zingt even met meer power. Maar als tempo en volume iets teruggaan, zingt hij zachter. De emotie blijft te horen in zijn stem. Achtergrondzang smelt mooi samen met de muziek. Ook dit nummer is prachtig opgebouwd zowel qua zang als muziek. Het instrumentale stuk is super en het klein gespeeld deel op het einde is erg mooi!
Het intro van ‘Keep it on the Down-low’ is ritmisch. De zang is staccato, hier zijn invloeden van hiphop en rap te horen. Dit vermengen ze op ingenieuze wijze met de rock. Weer zijn de talloze details goed verdeeld over de koptelefoon. Sommige woorden van de achtergrondzang klinken subtiel op de achtergrond. Andere delen zijn meer aanwezig. Weer voel ik de live beleving! De ritmesectie laat ‘How Long’ in een heerlijk mid-tempo starten. Dit nummer is een ode aan Chris Cornell (Soundgarden) en over zijn gevecht met de depressie. De emotie in de zang en de woorden raken me. Ook tijdens een goed instrumentaal stuk, weten ze emotie over te brengen. Will produceert flinke vocale uithalen, met een licht ruw randje. Vooral zijn uithaal op het einde snijdt door je ziel.
‘Find my Way’ heeft een rockende start. “Freedom” is het eerste woord dat Wille zingt en ook dit is een luistertekst, die gaat over het vinden van je weg in deze wereld waarin geld lijkt te regeren. De percussie weer subliem. ‘Zwaardere en lichtere’ muziek wisselen elkaar fantastisch af. Het tempo gaat even omhoog, voordat het strak en onverwacht eindigt. De emotionele zang van Wille wordt ondersteund met beetje muziek. ‘Retribution’ brengt je in een heerlijke flow. Wendingen vloeien in elkaar over, soms ligt het tempo behoorlijk hoog. Het einde voel je aan komen, denk je.. Maar er is een onverwachte twist in de muziek, dit is zoo gaaf! Dat had wel iets langer mogen duren, dan was de impact groter geweest.
Een paar nummers eindigen met een fade out, dat is soms jammer. Live gespeeld zullen ze er ongetwijfeld een fantastisch eind aan breien. Indrukwekkende, klein gespeelde delen worden afgewisseld met opzwepende superstukken. Je hoort veel instrumenten en regelmatig behoorlijk wat laagjes. Deze geweldige muzikanten hebben de nummers fantastisch opgebouwd. ‘Paths’ is een zeer goed album geworden! (9/10) (Fat Road Records)
