Sittard kent een lange geschiedenis van goed programmerende poppodia. Voordat het huidige poppodium Volt de fakkel overnam was Sittard gekend vanwege de programmering van poppodium Fenix, op dezelfde locatie als het huidige Volt, maar nog wat verder in de geschiedenis ligt het roemruchte podium Donkiesjot.
Bands als The Sex Pistols, U2, Simple Minds, Ultravox, The Sound, Echo & The Bunnymen, The Gun Club, New Model Army en TC Matic, allemaal traden ze er op. Later kwam dan poppodium Fenix dat weliswaar niet meer als couveuse kon dienen voor acts die later wereldberoemd werden, maar Fenix kende toch ook fantastische avonden met artiesten als The Levellers, Novastar, Urban Dance Squad, enzovoorts.
Helaas is dat allemaal verleden tijd. Poppodium Volt vervult een functie voor de muziekliefhebbers van de gemeente Sittard-Geleen en de omgeving. De programmering is breed, voor elk wat wils. Veel lokale of regionale artiesten, veel tribute bands ook, dus je kan er best een leuke avond doorbrengen. Het is dan ook wel opmerkelijk te noemen dat afgelopen zaterdag niemand minder dan een van de godfathers van de Nederlandse hip/hop–reggae op het affiche stond. Postmen is op tournee en deed Sittard aan op de ‘Love me or Love me not‘ tour waarmee de band van The Anonymous Mis (Remon Stotijn) het 20-jarig jubileum viert van het historische album ‘Documents’ .
Voorwaar een reden voor de muziekliefhebbers om zich van heinde en verre naar poppodium Volt te spoeden zou je denken. Niets bleek echter minder waar. Om 21:00 uur, geafficheerd als aanvangstijd, waren er niet meer dan 24 mensen in de zaal aanwezig. Het was fris, niet echt gezellig. Misschien kwam dat ook omdat Volt ervoor gekozen had het publiek te laten baden in een soort blauwachtig blacklight. Het soort dat men kent van de troosteloze openbare toiletten op treinstations in wereldsteden, bedoeld om heroïne spuitende junks te weren. Dat zal de bedoeling van Volt toch niet zijn geweest?
Uiteindelijk stonden er een mannetje of 40 verspreid door de zaal. Meer gingen het er echt niet worden gisteravond. Wat is er misgegaan qua publiciteit? Het was niet minder dan een schande dat er zo’n klein publiek af was gekomen op een band die zo belangrijk is geweest voor de ontwikkeling van de Nederlandse popmuziek. Misschien is het wel een vloek die op Sittard ligt. Als er in oktober het jaarlijkse terugkerende jodelfestival in de stad is komen daar duizenden en duizenden mensen op af. Treurig.
Postmen zijn vernieuwd, uiteraard is the Anonymous Mis de man waar alles om draait. Hij heeft nu een enorm strak spelende live band met jonge jongens die wellicht nog niet eens geboren waren toen ‘Documents’ uitkwam. Bas, gitaar en drums, aangevuld met de rest via sequencer en computer. Het is de moderne tijd. De band opende met een vet intro, dat meteen liet horen dat deze gastjes een groove neer kunnen leggen. 100% zeker dat Stotijn ze daarom heeft geselecteerd. Dit gitarist weet hoe je een whah whah pedaal tot het uiterste kan tergen, en deed dat meteen. Resultaat? Nog voor de vocalisten op het podium waren had de band de temperatuur al 5 graden omhoog gespeeld.
Tegenwoordig wordt het front van Postmen gevormd door the Anonymous Mis zelf en powervocaliste Alyssa Stotijn. Postmen houdt het heden ten dage in de familie, en dat blijkt een top keuze te zijn. Alyssa riep het publiek meteen op naar voren bij het podium te komen, want die donkere zaal zag er anders zo scared uit. Het was niet aan dovemansoren gericht, want de mensen die er gisterenavond waren, wisten waarom ze er waren. Postmen bouwde vanaf het allereerste begin een feestje in Sittard, waarvan alleen zij die er niet bij waren veel spijt zullen hebben. In het tweede nummer zat vernuftig de riff van ‘I want you back’ van The Jackson 5 verwerkt. Het publiek stond al te dansen dus daar zal verder niemand op gelet hebben.
The Anonymous Mis is de levende flow. Wat een waanzinnig goede rapper is deze man. ‘Crises’, het nummer dat Postmen groot maakte, klonk vanavond even fris en gemeend als dat het 20 jaar geleden deed. Alyssa op vocals is een ware aanwinst en het is duidelijk dat de twee enorm goed op elkaar aansluiten. De zaal was dus om. Het feest ging door. Gevarieerd ging de set door. Soul, funk, rap, Postmen smeedde alles aan elkaar tot een heerlijke groove waarbij niemand stil kon staan. Alyssa blijkt een powerhouse van een vocaliste te zijn die haar weerga niet kent. Zij eiste het podium een aantal keer voor zichzelf op en liet het publiek in verbazing achter. Hier gaan we meer van horen.
The Anonymous Mis vroeg of het nodig was om officieel even van het podium te gaan, om dan terug te komen voor de encores, of dat ze maar gewoon beter door konden feesten. De keuze was eenvoudig.
Laten we hopen dat we Postmen deze zomer op een festival kunnen gaan zien onder een lekker zonnetje met een koud drankje in de hand. Dan gaat het geheid beter. Dat Postmen onder deze omstandigheden deze show kon neerzetten spreekt alleen maar voor de professionaliteit en kwaliteit van de band. Encore!
