Na een carrière van bijna 60 jaar zet Paul Simon er een punt achter. In ieder geval stopt hij met touren. Afgelopen juli gaf hij met zijn ‘Homeward Bound’ tournee zijn laatste twee concerten in de Ziggo Dome in Nederland. Het lijkt er ook op dat hij met het uitbrengen van nieuw materiaal stopt. In recente interviews geeft de 76-jarige singer-songwriter aan dat hij niet meer de nood voelt om aan het werk te blijven. Daarom zou het nieuwe album ‘In The Blue Light’ weleens zijn laatste studioalbum kunnen zijn. Waarop hij overigens geen nieuw materiaal brengt, maar nieuwe versies van oude nummers uit zijn rijke solocarrière.
Dat soort albums kunnen met veel scepticisme worden ontvangen. Vaak als artiesten hun eigen oudere materiaal opnieuw opnemen voegt het weinig toe aan de al bestaande versies van de nummers. In dit geval pleit het voor Paul Simon dat hij hier niet heeft gekozen voor zijn bekendste nummers, maar voor ondergewaardeerde albumtracks.
Wat gelijk opvalt is dat veel nummers nu soberder worden uitgevoerd en een jazz-achtig sausje hebben gekregen. Zo is een nummer als ‘Can’t Run But’, afkomstig van het album ‘The Rhythm of the Saints’, ontdaan van de wat verouderde jaren ’80-productie en de Afrikaanse ritmes, en klinkt het in deze nieuwe versie kleiner en intiemer met enkel een kleinschalig orkest als begeleiding. Datzelfde is gedaan bij de van oorsprong reggae-achtige song ‘Pigs, Sheeps and Wolves’ (van het album ‘You’re The One’ uit 2000) dat in de nieuwe versie klinkt als een jazz-uitvoering in een rokerige jaren ’20 club. Van het exotische ‘The Teacher’ (eveneens oorspronkelijk afkomstig van ‘You’re The One’) zijn de exotische ritmes verdwenen, maar bij deze sobere versie waan je je alsnog in een warm land. Maar ontroerend wordt het pas bij de mooie indrukwekkende versies van de ballads ‘Rene and Georgette Magritte With Their Dog After the War’ en ‘Some Folks’ Lives Roll Easy’. Twee nummers die in de herfst van zijn carrière opeens in een ander daglicht komen te staan.
Wat op dit album net als bij zijn concerten van de afgelopen jaren weer opvalt is dat de stem van Simon niks aan kracht heeft ingeboet. Hij heeft nog steeds dezelfde warme stem als bijvoorbeeld ten tijde van Simon & Garfunkel 50 jaar geleden. Dat maakt ‘In The Blue Light’ prettig om naar te luisteren. Weliswaar voegen niet alle nieuwe versies iets toe aan de al bestaande versies. Zo voegen de nieuwe versies van ‘One Man’s Ceiling Is Another Man’s Floor’ en ‘How the Heart Approaches What It Yearns’ weinig toe. Maar hij brengt hier wel ondergewaardeerde pareltjes nog eens onder de aandacht vlak voor zijn pensioen. Waarmee ‘In The Blue Light’ dan toch een mooi slotakkoord vormt. (7,5/10)(Legacy)