Al weer voor de 10e keer werd het 2-daagse festival De Oversteek gehouden aan de overkant van de Waal bij Nijmegen. Dit heuglijke feit werd gevierd met een bloemenregen die over het publiek neerdaalde vanuit een helikopter. Het was even mikken maar uiteindelijk regende het bloemen op een veldje waar de bezoekers verzameld waren en in een bloemenkring op de grond lagen en al dat moois uit de hemel zagen vallen, begeleid door muziek. Een oproep om de digitale media te vergeten en alleen te genieten werd door de meeste deelnemers ter harte genomen.
Ariah Lestr begon zijn act – komende van buiten – en kwam binnen nadat het publiek al binnen klaar zat. Hij trok met zijn grote, zwarte, hoge blokschoenen en zijn sexy zwarte pakje alle aandacht. Hij maakte een aantal keer reclame voor zichzelf door zijn naam Ariah (Mariah Carey) “without the M with H from hairy legs” een paar keer te laten terug komen in zijn act. “We make a tempel of love, we are lovers in devotion”, dat straalde hij helemaal uit. Hij gebuikte de ruimte (een loods van de roeivereniging de Waal) helemaal en liep geregeld op het publiek af, dat hij dan bespeelde met zijn stem. Een prachtige heldere stem die mooi samen ging de beats.
‘Dans aan de waal’ door Ellis van Veldhuizen, ging over het milieu, een actueel thema, plastic afval. In en om het water, overal is plastic afval. Ze begon al liggend op de grond en kwam steeds verder in beweging om op het eind te verdwijnen achter de krib in het water. Het was een worsteling door het zand waarbij ze een stukje plastic van haar van afval gemaakte jurk verloor, wat ze dan ook direct opraapte.
De spiegelact van Narcisson (Een figuur uit de Griekse mythologie die verliefd werd op zijn eigen spiegelbeeld) werd gespeeld op en rond de brug. Ze bracht mensen en de prachtige natuurlijke omgeving van de Spiegelwaal en het eiland letterlijk dichter bij elkaar, al was het soms in spiegelbeeld. De in rode gewaden gehulde spelers begeleide het publiek die met koptelefoons op door het landschap liepen.
Crimson inc. uit Den Haag, speelde in een prachtige bloementuin bij het fort. “Life is a bitch and dan you die” was een uitspraak die iets werd aangepast door de zanger hij woonde aan de zee, dus life is a beach… klonk beter wat hem betreft. Ze brachten heerlijke, lekkere, zomerse klanken perfect voor dit zonnige weer.
Het Aapjescollectief, niet zozeer dat ze in de bomen klommen maar meer spelenderwijs met elkaar de omgeving onderzoeken. Prachtige slimme lijnen in de boomgaard waardoor je de connectie met de volgende scène direct oppakt. Hun kleding, de gele truien en blauwe spijkerbroeken waren voor deze zonnige dag wat warm maar waren een goed contrast met al het groen. Het decor, een boomgaard, werd op een speelse en krachtige manier gebruikt door deze dansers die nog maar net een collectief waren.
Rocco Ostermann had een boek geschreven, “iedereen zou het kunnen schrijven”, zij hij. Das ook het mooie! Inderdaad alledaagse verhalen die uit de mond en de donkere stem van Rocco erg mooi klonken, wel beetje langdradig. Men hoorde hem liever zingen, zichzelf begeleidend op een doorgeleefde oude gitaar.
Trance/CE. Repeterende muziek in combinatie met een zelfde beweging bracht je inderdaad in een soort trance. Deze voorstelling vond plaats op wederom een prachtige plek, in de gewelven van het fort Beneden Lent, waardoor het een speciaal gevoel gaf. De dansers gaven zich, zelfs tijdens de 3e voorstelling op deze dag helemaal. Het was voor hen zeker een flinke workout! Goede symmetrische, krachtige bewegingen en de schaduwen op de muur maakte deze voorstelling tot iets heel bijzonders.
Niet voor niets bestaat dit festival al 10 jaar. Een goede mix van verschillende culturele versnaperingen op prachtige plekken aan de West kant van de Waal maakte het tot een zeer aantrekkelijke ontsnapping aan de zondagssleur. Daarvoor is volgende week 9 september nogmaals een kans, dit keer vind het aan de Oost kant van de Waalbrug plaats. Zeer aanbevelingswaardig, komt allen, nou ja niet echt allen want dan wordt het te druk.
