Twee weken nadat hij 18de werd op het Eurovisie Songfestival maakte Willem Bijkerk, alias Waylon zijn opwachting in de Maastrichtse poptempel de Muziekgieterij. 26 Mei 2018 zal de boeken ingaan als een van de warmste meidagen in de geschiedenis van Nederland. Het is dan ook daarom dat de temperatuur in de zaal van de muziekgieterij al tot aan het kookpunt was gestegen voordat de band het podium had betreden.
Gedreven daar de publiciteit rond zijn persoon, de 18e plaats op het Eurovisie songfestival en zijn bekendheid als coach bij ‘the Voice of Holland’, was het concert al snel uitverkocht geraakt. Hele gezinnen, met drie generaties, inclusief veel te kleine kinderen kwamen op het optreden af. Veel vriendinnengroepjes en tienermeisjes. Niet het doorsnee publiek op een concertavond in de muziekgieterij. Super dus, de muziekgieterij is er voor iedereen.
Waylon kwam om negen uur stipt het podium op en zette met zijn vijfkoppige band meteen retestrak in. Rockend begon de avond. In de band een echte pedalsteel gitaar speler en verder vooral veel gitaargeweld zo zou tijdens het concert blijken. Een van de uitdagingen waar Waylon voor staat is dat hij vooral bekend is als tv persoonlijkheid en Eurovisie zanger. Het was duidelijk dat het publiek voor het merendeel niet bekend was met zijn laatste album ‘The World can’t Wait’, dat hier gepromoot werd.
Pas als hij ‘Are you ready for the Country’ van zijn idool Waylon Jennings speelt is er voor het eerst herkenning te zien bij het publiek. Het moet gezegd worden, Waylon heeft het nummer zich goed eigen gemaakt, en hij zingt het prima. Even later overtuigd Waylon met een prachtige uitvoering van het mooie ‘Highway of Heartache’ van zijn nieuwe album. De man is goed bij stem. Het typische zilveren rock- randje om zijn stem kan niet uitgezet worden. Bij sommige nummers wordt het wat veel, en ook na dik twee uur concert heb je wel een beetje gehoord.
Wat opvalt is dat het publiek, dat veelvuldig naar buiten moet lopen om zuurstof bij te tanken vooral reageert op de vele covers die Waylon speelt. Zoals eerder gezegd, er zullen niet al teveel mensen hier zijn geweest die de volledige discografie van inmiddels 5 albums van de man in huis hebben. Hij verrast met een sterke uitvoering van ‘Together Again’ van Buck Owens. De steelgitaar eiste een hoofdrol op. Mooi gespeeld en goed gezongen.
Waylon gaat geschiedenisles geven en speelt een aantal classics van zijn grote voorbeelden. ‘Blue Bayou’ wordt herkend en meegezongen. Dan zet hij even ‘Rosegarden’ in van Joe South, maar vooral bekend als de evergreen in de versie van Lynn Anderson. Waylon maakt het nummer niet af, maar het Limburgse publiek gaat, als door een horzel gestoken, meteen in een ‘Rosamunde’ stuip en begint de polonaise in te zetten. Het blijkt typisch voor de avond.
‘Folsom Prison Blues’ van Waylon’s andere grote voorbeeld Johnny Cash wordt zeer gedegen gebracht. We horen her en der in het publiek dat mensen zich luidkeels afvragen waar ze dat liedje toch van kennen. Dat luidkeelse publiek was wel een ander opvallend dingetje deze avond. We horen steeds meer dat mensen klagen over het geroezemoes en het door de muziek heen praten bij concerten. Welnu, bij het optreden van Waylon bereikte dit fenomeen eenzame hoogtes. Velen stonden in groepjes, gezellig van de muziek af gekeerd wat te kletsen, anderen stonden met een paar man om een smartphone heen om maar niets van de Champions league finale te hoeven missen. Een vreemde gewaarwording bij een concert.
Waylon speelde door, en er kwam nog een ronde verzoeknummers voorbij. Waylon, met zijn achtergrond als zanger bij coverband ‘Santa Rosa’ sloeg zich met verve door dit schnabbelgedeelte heen. Toch jammer eigenlijk, de man heeft voldoende mooi werk op zijn eigen albums staan, dan hoef je live toch niet op een verschrikkelijke manier een cover van Prince te improviseren?
Toen Waylon de track van het Eurovisie songfestival ging spelen kon hij het toch niet laten om wat opmerkingen te maken over pers en dansers en wat niet meer zij. Ook ergens jammer. Het nummer is gewoon goed, en Waylon speelde ‘Outlaw in ‘Em’, of zoals Ton Scherpenzeel van Kayak scherp opmerkte “Het is inderdaad ‘Outlaw in E Mineur’ uitstekend in een mooie uitgesponnen versie met een beukende muur van gitaren.
Naast ‘Outlaw in ‘Em’ had Waylon nog een prachtig mooi nummer op de setlist van de avond staan. ‘Shadows in the Dark’ van zijn laatste album is zonder enige twijfel het mooiste nummer dat Waylon gemaakt heeft tot nu toe. Ook hier in Maastricht werd het nummer vol verve gebracht in een prachtige uitvoering. Waylon speelde lang, misschien wel iets te lang in deze hitte. Waylon heeft het in zich om met deze muziek de Europese country rock fans voor zich te winnen. In Amerika heeft elke stad een dozijn Waylon’s, maar die zullen nooit in Maastricht komen optreden.
Waylon verdient het om op zijn muziek te worden beoordeeld en niet op zijn capriolen in de publiciteit. Gewoon ophouden met the Voice, geen Eurovisie meer, geen gedoe met dansers. Gewoon muziek, daar is hij het best in. Ik kijk uit naar een echt solo album van Waylon, De man en zijn gitaar, en dan zonder covers.
Foto’s (c) Anita Martin / Maxazine
