De Amerikaanse singer-songwriter Diana Jones hoort thuis in het rijtje Gillian Welch, Alison Krauss en Iris DeMent. Dames die prachtige liedjes vertolken met een eigen, direct herkenbaar stemgeluid. Het blijft een bijzonder verhaal van Diana Jones die opgroeide in New York bij haar adoptiefamilie. Terwijl haar klasgenootjes luisterden naar Prince, Kenny Loggins en Michael Jackson, luisterde Diana liever naar Johnny Cash, Patsy Cline en Dolly Parton. Jaren later toen ze in contact kwam met haar natuurlijke familie werd duidelijk waar die muzikale fascinatie vandaan kwam. Haar familie kwam namelijk uit Tennessee en haar opa was Robert Lee Maranville: een bluegrass zanger uit Knoxville die met Chet Atkins had gespeeld.
Diana Jones brak in 2006 door met het album ‘My remembrance of you’ dat door de pers de hemel in werd geprezen als een voorbeeld van originele ‘Americana’. Haar laatste album ‘Museum of Appalachia Recordings’ dateert alweer van 2013. Daarna is het even stil geweest rond Diana vanwege ziekte die haar meer dan een jaar aan huis gekluisterd hield. Vrijdagavond was Diana Jones in de intieme kleine zaal van het Parkstad Limburg Theater in Heerlen waar 142 stoelen zijn. Helaas was de zaal net aan voor de helft gevuld. Het concert verdiende echter stijf uitverkocht te zijn geweest.
Op het schaars uitgelichte podium stond een tafeltje met een kan water, een microfoon en op een standaard een mooie oude tenor gitaar. Diana Jones is een frêle vrouw die doet denken aan een Ierse immigrante uit het wilde westen toen ze met haar gitaar het podium opkwam, en na een simpel welkom haar eerste nummer inzette. Een akoestische gitaar, het in de maat meetikken van haar voet en haar uit duizenden herkenbare, hoge stem met het onmiskenbare accent was alles wat Diana Jones nodig had om onmiddellijk de volledige aandacht van het publiek te vangen.
‘Drunkman’s Daughter’ zette meteen de toon voor de rest van avond. Diana Jones blonk uit in Americana, Amerikaanse levensliederen over het hier en nu, maar ook over de Amerikaanse burgeroorlog en murderballads uit vervlogen tijden. Haar stem vouwde zich moeiteloos om de melodieën, ze liet haar stem janken en buigen om zo de prachtige teksten extra kracht bij te zetten. Daarbij begeleidde ze zichzelf uitstekend afwisselend op de gewone of op de tenor akoestische gitaar. Na drie nummers kreeg ze de zaal ademloos aan haar voeten met het prachtig mooie ‘Willow Tree’, dat ze volledig a-capella in haar eentje zong, met een overtuigingskracht en inlevingsvermogen dat je gewoon kippenvel bezorgde.
Diana Jones praatte haar nummers sympathiek en op haar gemak aan elkaar met leuke anekdotes uit haar dagelijkse leven, waarin ze een sterke sociale betrokkenheid liet zien. Ze verontschuldigde zich voor haar president en haalde meermalen fel uit naar de wapenlobby in de USA. Zo sprak ze zich ook uit als voorstandster van guncontrol. In het nummer ‘If I had a Gun’ stak ze hier een beetje de draak mee. Het nummer is een ijskoude murderballade, waarbij nu eens niet de vrouw, maar de man is het onderspit delft. Het nummer leverde haar in een Amerikaanse recensie de titel ‘Hillbilly feminist’ op.
Diana Jones speelde vrijdagavond twee sets van 40 minuten met een korte pauze erin. Na de pauze pakte ze meteen de draad weer op en betoverde het publiek meteen weer van meet af aan. Haar bekendere nummers, zoals ‘Sinner’ en het prachtige epos ‘Henry Russel’s last words’ volgden elkaar op en Jones kreeg het publiek muisstil. Als toegift speelde Diana Jones haar meest bekende nummer, ‘Pony’, over het staatsprogramma waarbij tot in de jaren 70 kinderen van Native Americans uit huis werden gehaald om op te groeien in kindertehuizen.
Dit optreden smaakte naar veel meer. Voor wie benieuwd is geworden; Diana Jones geeft op 24 en 25 Maart nog twee concerten in Nederland in Amen en in Arnhem.
