Begin jaren negentig was Arrested Development de grondlegger van de vredelievende kant van de Amerikaanse hiphop. Waar de typische gangsta-rap van de oostkust en westkust elkaar het leven zuur maakten, was het juist de vrolijke Afrikaanse sound die de groep onderscheidde. Met het briljante album ‘3 Years, 5 Months and 2 Days in the Life Of’ (1992) als gevolg. Ruim 25 jaar na het uitbrengen van dit succesvolle album was de Melkweg het podium voor een terugblik op deze periode.
Arrested Development
In 1988 was Nederland voornamelijk in de ban van het EK, maar in dezelfde periode werd in Atlanta de cross-over hiphop formatie Arrested Development opgericht. Rapper Speech (Todd Thomas) en jeugdvriend DJ Headliner (Timothy Barnwell) vormden een groep om de hiphop een mooiere boodschap mee te geven dan het geweld wat op dat moment de boventoon voerde. Het eerder genoemde debuutalbum ‘3 Years, 5 Months and 2 Days in the Life Of’ werd een doorslaand succes door onder meer de singles ‘Tennessee’, ‘People Everyday’ en ‘Mr. Wendal’.
Zoals zo vaak bleek het succes van dit debuut onmogelijk te evenaren, en ging de groep in 1996 uit elkaar. Begin 2000 hergroepeerde Arrested Development zich zonder oprichter Headliner, maar teerde nog steeds op het succes van begin jaren negentig.
Melkweg
De grote zaal van de Melkweg was goed gevuld, maar gelukkig gaf de dansvloer genoeg ruimte om te dansen. Achteraf bleek deze ruimte namelijk erg wenselijk bij de echte fans. Stilstaan is namelijk nog steeds geen optie, en al helemaal niet bij frontvrouw Dionne Farris die met haar energie de zaal makkelijk aan het schuren kreeg. De helft van de band was nog nooit eerder in Amsterdam geweest en er werd volop gelachen om de typische voordelen van onze hoofdstad.
Medeoprichter Speech refereerde voor de vertolking van ‘Tennessee’ dat het nummer gebaseerd is op de verdrietige gebeurtenis van het overlijden van zowel zijn oma als zijn broer in korte tijd. De sample ‘Alphabeth Street’ (Prince) werd destijds gebruikt zonder goedkeuring, en dat mondde destijds uit tot een van de eerste grote rechtszaken over het gebruik van muziekfragmenten. Het nummer heeft in 2017 nog steeds niks aan kracht verloren, getuige het grote meezinggehalte in de Melkweg.
Groots en klein
Hoewel Arrested Development genoeg materiaal heeft uitgebracht om uren lang eigen werk te spelen, werden diverse covers heel slim geïntegreerd in de setlist. Natuurlijk is een stukje Bob Marley (Redemption Song) een must bij elke band die tegen reggae aan zit, maar ook Kriss Kross was een welkome afwisseling. Die laatste was tevens een ode aan stadsgenoot Chris Kelly, die een paar jaar het leven achter zich liet na een overdosis.
Naast de vele groots uitgepakte muziekwerken was vooral opvallend dat de grote hits juist klein werden vertolkt.’Mr. Wendal’, ‘People Everyday’ (Say Yeah, Say Yooh), ‘Revolution’, en ‘Mama’s Always on Stage’ kregen een schitterend podium door juist deze nummers op een figuurlijk altaar te plaatsen. Met het grootste respect werden deze typische-jaren-negentig-hits op een bijzondere manier overgeleverd aan de fans van weleer. Arrested Development had makkelijk een ‘One -Album-Wonder’ kunnen blijven, maar gelukkig staan ze gewoon weer op het podium. Ook zonder Headliner…. nog steeds een headliner.
Foto’s: Armelle van Helden
