Het zaterdagprogramma met onder andere Doe Maar, The Pretenders en BLØF leek moeilijk te overtreffen, maar het zondagprogramma van Bospop 2017 deed bepaald niet onder voor de line-up van de dag ervoor. Opnieuw stonden er nationale en internationale grootheden, bekende en minder bekende (maar zeker niet minder goede) artiesten op de twee podia, en het weer had haast niet beter gekund. De Australische Lachy Doley zal zich in de haast on-Nederlandse warmte wel thuis hebben gevoeld; de toetsenist en zanger leek in ieder geval uitermate ontspannen tijdens zijn optreden in de tent. Tijdens zijn ronduit virtuoze pianospel en tegelijkertijd verrassend sterke zang keek hij onafgebroken het publiek in, en het contact met het publiek hield hij vast toen hij uitgebreid vertelde over zijn gastoptredens bij onder andere Glenn Hughes (ex-Deep Purple). Zijn ontspannen stemming maakte al snel plaats voor uitzinnig enthousiasme toen hij achter zijn piano vandaan kwam en het podium op rende, een rondje maakte en vervolgens naar de toetsen terugkeerde om in zijn minutenlange nummers solo’s te spelen die volledig duidelijk maakten waarom hij zo’n graag geziene gastspeler is.
De toetsenist van de band Wolfmother, die even later op het hoofdpodium stond, was even opmerkelijk; hij was namelijk ook de bassist van de band. Ian Peres wisselde de instrumenten niet alleen af, maar bespeelde ze soms zelfs tegelijkertijd. Met nummers als ‘Victorious’, ‘White Unicorn’ en ‘Woman’ bracht het eveneens Australische Wolfmother het hele veld in beweging, en het enthousiaste publiek kon zich helemaal laten gaan op de snoeiharde hardrock die deed denken aan een geweldige combinatie van Black Sabbath en Led Zeppelin.
De wereldberoemde Amerikaanse zangeres Anastacia mocht de volgende act op het hoofdpodium verzorgen. Na een uitgebreide intro met muziek en dramatische trommels die bespeeld werden door danseressen kwam de diva in het midden van het podium op een verhoging op, waardoor de show vanaf het begin al met spektakel doorspekt was. De soul-pop-rockzangeres was bijzonder goed bij stem, maar zette zichzelf allerminst in de onbetwiste spotlights; de achtergrondzangeressen en danseressen deden aan podiumtijd in het middelpunt van de belangstelling nauwelijks onder voor Anastacia zelf. Door haar grapjes, haar in elk opzicht spetterende show en het feit dat haar uitvoeringen van nummers als ‘Paid My Dues’, ‘Not That Kind’ en ‘I’m Outta Love’ niet door de jaren zijn aangetast is Anastacia nog altijd een graag geziene gast op Bospop die er vast weer zal terugkeren.
Waarschijnlijk hadden bijna alle rockers die aanwezig waren op Bospop zich tijdens het optreden van Anastacia verzameld in de tent, want al lang voor Airbourne daar begon te spelen stond er al een aardig publiek. Door de enorme muur van versterkers die op het podium stond was het al snel duidelijk dat het een van de hardste optredens van het hele weekend zou worden, en de band maakte die verwachting meer dan waar. Het publiek werd meteen getrakteerd op ‘Ready To Rock’, en vanaf het begin sprongen en headbangden de fans als één man mee. Niet alleen de band, maar ook de mensen in de tent waren ontzettend luid. Zanger Joel O’Keeffe moedigde het allang extatische publiek nog verder aan door te schreeuwen dat alles op dat moment was toegestaan; binnengesmokkelde whisky opdrinken, het stagedive-verbod verbreken, het mocht bij Airbourne allemaal. Met het eerbetoon aan Lemmy Kilmister, ‘It’s All For Rock n’ Roll’, en het volledig oorverdovende optreden op Bospop zorgden de rockers ongetwijfeld voor een hele nieuwe fanschare.
De Dropkick Murphys speelden wat later op het hoofdpodium, waar van te voren al Ierse muziek werd afgespeeld om in de juiste stemming te komen. De Ierse punkrock met veel folkinvloeden, tinwhistles en doedelzakken leek bijna iedereen op het hoofdveld wel aan te staan. De bierbekers vlogen vanaf het eerste nummer al hoog door de lucht, er vormde zich al vrij snel een kleine pit in het veld en de (vele) bandleden renden zelf ook op en neer en sprongen al spelend op de versterkers. De volgende hoofdact was die van Anouk; omdat de zangeres niet bijzonder veel optreedt en in haar thuisland natuurlijk enorm bekend en geliefd is, stond er al lang voor het optreden begon een flink publiek klaar. Met haar uitgebreide band en uitvoering van zowel gevoelige, langzame nummers als haar typerende rockhits als ‘Girl’ en ‘Modern World’ pakte de zangeres, die overigens heel streng alle professionele fotografen weigerde, met een brede lach het publiek volledig in. Hoewel Anouk heel wat publiek wist te verzamelen, was het drukst bezochte optreden van de avond (en voor veel festivalgangers ook meteen het hoogtepunt) het concert van Roger Hodgson. De Britse Supertrampster vertelde al heel lang naar dit concert uit te kijken; hij had al vaker op Bospop gestaan en vertrouwde het publiek toe dat er nergens zo geweldig werd meegezongen als in Weert. Hodgsons compliment leek niet misplaatst te zijn. Tijdens klassiekers als ‘School’, ‘Breakfast in America’ en ‘Logical Song’ zong het publiek, dat door de grote opkomst ook tot ver buiten de tent moest staan, zo hard mee dat Hodgson zei zichzelf haast niet te kunnen horen. Weert hield van Roger Hodgson en de liefde was duidelijk wederzijds; de 67-jarige muzikant straalde en gaf van het begin tot het eind een show van een onovertrefbare kwaliteit, die gepaard ging met een bijna even verbluffende zonsondergang.
De afsluiter van de zondag en daarmee van heel Bospop was Madness, de band die vooral in de jaren ’80 mateloos populair was dankzij de succesvolle combinatie van ska en pop. Hoewel het huidige repertoire van Madness wat meer rustige reggae-achtige nummers bevat, was het op het veld voor het hoofdpodium één groot, wild feest. Iedereen danste op ‘Baggy Trousers’, ‘Mumbo Jumbo’ en, natuurlijk, ‘Our House’, er ging voor in het publiek een opblaasbeest rond en zanger ‘Suggs’ is nog altijd de charismatische frontman die de nummers aan elkaar praatte en de stemming erin hield. Na de toegift was het tweedaagse festival voorbij, en onder een volle maan verliet iedereen voor de laatste keer het festivalterrein. Hoewel niemand nog onverzadigd kan zijn na een festival met een dusdanig indrukwekkende line-up en zo veel sfeer, zal het vast niet lang duren voordat Limburg zich weer begint te verheugen op Bospop 2018; en terecht.
Foto’s: Anneke Klungers / Maxazine
