The Delta Saints timmert al ruim tien jaar aan de weg en wordt al jaren geroemd om haar energieke live optredens. Het album ‘Bones’ (2015) werd wereldwijd bekroond met louter dikke voldoendes en de verwachtingen voor het in april te verschijnen album zijn hooggespannen. Een avondje Delta Saints in de Paradiso staat garant voor een avond plezier.
The Delta Saints on tour
De tourdata van de vijf muzikanten uit Nashville passen niet op een velletje A4, de heren slaan werkelijk geen land over. Ook in Nederland staan er gewoon drie optredens gepland in net zo veel dagen. Dat zegt veel over de instelling van de mannen, maar ook over het speelplezier… zelfs na al die jaren. Ongetwijfeld de reden dat de kleine zaal van Paradiso wederom stampvol stond.
Het nieuwe album ‘Monte Vista’ moet haar officiële lancering nog krijgen, maar is voor de fans al te koop op CD en vinyl bij de merchandise-stand. Er werd een handvol nieuwe nummers gespeeld zoals de nieuwe single, ‘California’, en ‘Young & Crazy. Het figuurlijke ijs werd eigenlijk pas echt gebroken bij ‘Drink It Slow’. Het leek een etalage van verfijnde technieken en capaciteiten. Een open auditie voor een plek in een wereldband. Zanger Ben Ringel wisselt net zo foutloos van octaven als bassist David Supica de snaren bestrijkt. Vooral die laatste krijgt met zijn solo veel verbaasde gezichten, zowel van het publiek als van zijn medemuzikanten. Zelden zoveel gevoel en muzikaliteit uit een basgitaar horen vloeien.
David Bowie
Na de heerlijke cover ‘The Man Who Sold The World’ ging Ben even met de billen bloot door toe te geven dat hij eigenlijk niet beter wist dan dat dit nummer van Nirvana was. De ‘Unplugged In New York’-versie van de grunge band was de reden om dit nummer ooit op de setlist te zetten. Na het overlijden van David Bowie is hij meer muziek gaan luisteren van het popicoon, en besefte toen pas hoe vooruitstrevend het popicoon was. The Delta Saints maakte een ode met het nummer ‘Spaceman’. De volle zaal was muisstil en het kippenvel stond bij iedereen op de armen.
Speelplezier
De reputatie van liveband werd in ieder geval weer volledig waar gemaakt in Paradiso. De strot van Ringel is ongekend pakkend met dat rauwe randje, en zijn ‘Joe Cocker-achtige’ bewegingen zijn niet gespeeld maar komen uit het diepst van de tenen. Met een lachebek als Vincent Williams achter de drums is het trouwens prettig spelen. Eindelijk weer een drummer die door subtiliteit de aandacht trekt in plaats van keihard te meppen. Met het gevoel van jazzpercusionist en de voetsnelheid van een metaldrummer is hij een ongelofelijk belangrijke schakel voor The Delta Saints.
Een avondje Nashville in Paradiso gaf het publiek blues, rock, funk en Bowie, wat wil een mens nog meer? De thuisblijvers hebben helaas moeten missen waar livemuziek voor staat: Speelplezier op het podium met een dijk van een repertoire.
Foto’s: Ariane van Ginneke – Archief Maxazine
