Met het debuutalbum ‘Islands‘ brak Bear’s Den in 2014 door. De band werd in de twee jaar die volgden een van de meest geliefde folkbands op festivals. Vorig jaar gaf banjospeler Joey Haynes er echter de brui aan. Andrew Davie en Kevin Jones besloten daarop op het dit jaar uitgebrachte tweede album ‘Red Earth & Pouring Rain’ hun muzikale koers te wijzigen van folk naar meer jaren ’80-achtige rock. Het is een gewaagde keuze voor een tweede album om je stijl als band te veranderen. Het pakte echter niet slecht uit voor Bear’s Den. Een succesvolle najaarstournee bracht Bear’s Den afgelopen week in Nederlandse zalen. De avond in een uitverkochte Ronda zaal in TivoliVredenburg in Utrecht was daarvan de laatste.
Vorig jaar werd Bear’s Den nog op sleeptouw genomen als support act van Mumford & Sons, bijvoorbeeld bij hun concert in het Nijmeegse Goffertpark. Tijdens de eigen tour nemen juist zij twee artiesten mee als support acts. De eerste daarvan is de Noorse singer-songwriter Siv Jakobsen, die ondanks haar kleine intieme liedjes het publiek aardig om haar vinger wist te winden. Zo won ze het publiek door tijdens het stemmen van d’r gitaar vragen uit het publiek te beantwoorden, wat grappige momenten opleverde. Ook een verrassend mooie akoestische cover van ‘Toxic’ van Britney Spears leverde haar punten op bij het publiek.
Zo spontaan en charmant als Siv Jakobsen was, zo vlak was de tweede support act Matthew & the Atlas. Daarvan leken bijna alle gespeelde songs op elkaar en het beklijfde weinig.
Grootse opkomst
De opkomst van Bear’s Den werd groots aangekondigd onder begeleiding van de herkenningstune van ‘The Terminator’. Daarna trapten de heren af met de titeltrack van hun nieuwste album, gevolgd door ‘Emeralds’ en de doorbraakhit uit 2014: ‘Elysium’, dat goed blijkt te passen tussen het groots klinkende nieuwe materiaal. Net als het daaropvolgende ‘oudje’ ‘Think of England’, wat het eerste meeklap-moment van de avond was. Hoewel Joey Haynes is opgestapt is de band er niet kleiner op geworden; ze staan tegenwoordig met ruim acht man op het podium.
Andere sound van Bear’s Den
Dat ze op hun laatste album van sound zijn veranderd betekent niet dat ze dat live ook doen. Want na ‘Greenwoods Bethlehem’ volgde er een blokje nummers van hun debuutalbum dat gewoon in hun vertrouwde folkstijl werd gespeeld: ‘Stubborn Beast’, ‘Isaac’ en ‘Sophie’. Het leverde een mooi intiem moment op na de grootse opening. ‘Sophie’ werd volledig akoestisch en onversterkt gespeeld. Hilariteit ontstond er toen de band aan het einde dacht dat het publiek verder zou zingen, wat niet gebeurde. Ze konden er zelf smakelijk om lachen en vol enthousiasme werd vervolgens ‘The Love We Stole’ gespeeld.
De heren hadden het deze avond duidelijk naar hun zin. Toch kwam er een kleine dip in het concert, omdat de nummers ‘Roses On The Breeze’, ‘Fortress’ en ‘Love Can’t Stand Alone’ iets te veel van hetzelfde waren. Maar de band herpakte zich weer bij ‘When You Break’ en ‘Auld Wives’. Waarna er met de titeltrack van hun vorige album, ‘Above The Clouds of Pompeii’, een einde kwam aan de eerste helft.
Nog mooier
Zanger Andrew Davie zei eerst nog: ‘After this it’s impossible we’ll come back’. Toch duurde het niet lang voordat er een uitgebreide toegift kwam, te beginnen met ‘Napoleon’ en ‘Dew On The Vine’. Daarna kwam er opnieuw een volledig akoestische versie van een nummer. Dat speelden ze midden in de zaal tussen het publiek: een mooie intieme versie van ‘Gabriel’. De band bracht het nummer eigenlijk nog mooier dan het op hun laatste album klinkt. En daarmee was het nog steeds niet gedaan, want er volgde een eerbetoon aan de vorige week overleden Leonard Cohen met diens ‘So Long, Marianne’, uitgevoerd samen met de support acts meezingend op het podium. Als allerlaatste werd nog ‘Agape’ gespeeld. ‘We’ve got no more songs for you left’ grapte Andrew.
In ruim twee uur speelden ze ruim twintig nummers met zichtbaar speelplezier. Het grootse geluid van hun nieuwe album weten ze ook live over te brengen. Daarom zou het niet vreemd zijn als de AFAS Live (nu nog de HMH) een volgende stap voor ze zou zijn. Tegelijkertijd pakken ze niet alleen maar groots uit. Ze weten ook de intieme sfeer bij de kleinere nummers te behouden. Iets wat Mumford & Sons ook altijd aardig lukt als ze in zalen spelen en wie weet volgt Bear’s Den hetzelfde pad.
