‘Long Walk Home’ is de zesde release en de derde langspeler van het Canadese Scenic Route to Alaska. De band noemt de muziek die ze maken prairie-indie. De indie is in de nummers duidelijk terug te horen. De invloed van de prairie heb ik niet kunnen vastpinnen op een muzikaal iets, behalve het gebruik van galm in sommige nummers. Maar die duidt waarschijnlijk op de weidse Canadese landschappen die de heren veel zien.
Het eerste nummer en tevens single ‘Coming Back’ is een vrij standaard indienummer met een refrein dat tijdens de optredens vast en zeker door de fans wordt meegezongen. Het titelnummer ‘Long Walk Home’ heeft iets weg van Mumford and Sons, maar dan zonder banjo. Het daarop volgende ‘She Only Let You Down’ had zomaar uit de koker van Alex Turner kunnen komen. En ‘One Day’ is een soort light-versie van een Jack White-nummer. Het is niet zo dat deze invloeden er zo dik bovenop liggen dat het vervelend wordt. Maar voor de muziekliefhebber zijn ze merkbaar.
‘Long Walk Home’ is een plaat die het vooral moet hebben van de refreinen. Die zijn snel mee te zingen. Verder is het een degelijke indieplaat die niet bijzonder veel toevoegt aan het genre. Al bewijst de band met ‘Taking Its Toll’ dat ze ook langzame liedjes kunnen spelen met een mooie opbouw.
De meeste nummers klokken tussen de tweeënhalve minuut en vier minuten. Het liedje ‘Home Stretch’, dat op het einde van de plaat staat, tikt bijna de zes minuten aan. Ook dit nummer kent de opbouw van een zacht couplet dat steeds harder wordt en in de refreinen tot een hoogtepunt komt. Het is jammer dat de tekst van het eerste en laatste couplet hetzelfde zijn.
Met hun derde album levert Scenic Route to Alaska een degelijke indieplaat af die voor het genre niet veel zal doen. De liedjes die er op staan zijn goed uitgewerkt maar missen soms iets verrassends. (6/10)(Butler Records)
