Wekelijks komen er bij Maxazine vele tientallen albums binnen. Het is echter onmogelijk ze allemaal te behandelen, vandaar dat we een aantal albums uit de lijst hebben genomen en hieronder kort bespreken.
Kamelot – Where I reign
Gitarist Thomas Youngblood en drummer Richard Warner richtte in het zonnige Florida in 1992 de symfonische rock/metal band Kamelot op. Op dit dubbel album hoor je een compilatie tot en met 2003. Woorden worden in hoog tempo op je afgevuurd. Diverse wendingen worden perfect verweven in het geheel. Metal-invloeden en orkest wisselen elkaar vloeiend af. De emotie in de zang is goed hoorbaar, versterkt door staccato gespeelde gedeelten. Na een kleine verandering in ritme komt de melodie om de hoek kijken met gaaf gillende snaren. Vaak komen eerdere delen uit het ritme terug bij Kamelot. Er zijn ruim voldoende wendingen, waarbij sommige aangenaam verrassend zijn, bijvoorbeeld het minimalistisch stukje. In sommige nummers lijken de up tempo stukken iets te veel op elkaar. Een enkel nummer wordt op het eind beetje fantasieloos weg gedraaid. Verder veel pluspunten. Mooie verdeling tussen metal/symfo en tussen ritme/melodie. Veel verrassende details en wendingen. Deze dubbelaar geeft een overzicht wat Kamelot heeft gemaakt. Heerlijk om de volume knop flink open te draaien en goede zin te krijgen òf te houden. (8/10) (Noise Records) (Door: Esther Kessel-Tamerus, RockMuZine.nl)
JL Fulks – On Down The Road (EP)
Hij is pas 26 jaar oud, maar timmert in Bluesland al enkele Jaren flink aan de weg. JL Fulks is geboren in Greenville, South Carolina. Na in diverse bands te hebben gespeeld viel hij op bij Brandon Santini, die hem naar Memphis haalde. Inmiddels is Fulks verhuisd naar het zuidelijk deel van Florida en is zijn eerste EP onder de naam ‘On Down The Road’ verschenen. Op de vijf door Fulks zelf geschreven nummers wordt hij begeleid door Ken Burgner (bas) en Ian Jones (drums). Matt Schofield is op het titelnummer te horen. Fulks is een uitstekende gitarist en goede zanger en zijn nummers kunnen wat stijl betreft worden ondergebracht in ouderwets goede en rockende blues. De nadruk ligt hierbij op blues. Een tikkeltje aan de rauwe kant en gewoon lekker. Verrassend klinkt het slotnummer ‘Phrygian Dance’, dat door de gebruikte frygische toonladder een wat oosters hypnotiserende uitstraling krijgt. Een favoriet nummer is de slowblues ‘I Believe In Love’. (7,5/10) (Eigen productie) (Door: Eric Campfens, BluesZine.nl)
Britney Spears – Glory
Drie jaar na haar laatste album ‘Britney Jean’ is de voormalig leading lady van de pop terug met haar nieuwe album ‘Glory‘. Na een roerige periode kan je het voor La Spears wellicht een comeback-poging noemen, want het leek er lange tijd op alsof de hitmachine van eind jaren ’90 zich volledig zou toeleggen op de opvoeding van haar kinderen. Waar de zangeres bekend staat om haar samenwerkingen, heeft ze op het album slechts hulp gekregen van G-Easy op ‘Make Me…’, een mid-slow, die het geweldig had gedaan in de 90’s, maar voor 2016 wellicht te gedateerd is. Andere nummers, zoals het lekkere swingende Nicky Minaj-achtige ‘What you need’ en het Franstalige ‘Coupure Electrique’ zijn echter positief verrassend. Zo ook het deels Spaanstalige ‘Change Your Mind (No Seas Cortés)’, waarmee het album net iets boven het gemiddelde uitstijgt. ‘Glory’ is geen slecht album, maar van een artiest als Britney Spears hadden we meer verwacht. Heel misschien (maar dan ook maar heel misschien) komt er een klein hitje vanaf, maar dat zal dan ook meer zijn vanwege haar naamsbekendheid dan vanwege de nummers zelf, die doorgaans toch slechts van een dertien in een dozijn zijn. (7/10) (RCA) (Door: Norman van den Wildenberg)
