Suicide Squad, menig comicbook nerd keek vol verwachting uit naar deze anti-superhero film. Een groep slechteriken bij elkaar gebracht om de problemen van de overheid op te lossen, handig, want als slechteriken sneuvelen treurt men niet. Films in dit genre hebben recent een reputatie opgebouwd om hele goede soundtracks met zich mee te brengen. Na films als Suckerpunch, Guardians of the Galaxy en Ghostbusters zou Suicide Squad de uitgekozen film zijn om een uitstekende soundtrack af te leveren. Misschien lagen de verwachtingen te hoog, want deze soundtrack bleek een grote teleurstelling.
Helaas is deze soundtrack net zo origineel als de gemiddelde tieten-, schiet- en paarse Lamborghini’s actiefilm. De meeste tracks zijn dertien in een dozijn rap-nummers vol denigrerende teksten over vrouwen of geld uitgeven. Misschien ligt het aan mij, maar ik ben inmiddels wel toe aan iets vernieuwers. ‘Without Me’ van Eminem is de enige rap track die overduidelijk ergens anders over gaat, en die track is al zo oud dat ze het genre inmiddels al twee keer hadden kunnen uitvinden.
Het nummer ‘You Don’t Own Me’ van Lesley Gore was een prachtige track geweest op het album ware het niet dat de tekst volledig verpest is door de toevoegingen van rapper G-Eazy. Teksten als “I Use MILF-hunter.com To Ease The Pain”, “New Titties For Everybody, It’s Chrismas” en “Villas Just To Fill With Bitches” zijn een absolute mismatch met de track. Ook zegt hij verbaasd en geïrriteerd te zijn dat een meisje hem geen naaktfoto’s wil sms-en, ook al koopt hij Yves-Saint Laurent voor haar. Ik ben niet vaak en niet graag de oude, verbitterde, geëmancipeerde feminist, maar het was al in 1963 tijd om op een andere manier naar vrouwen te kijken.
Een enorm contrast met alle andere nummers op deze soundtrack is ‘Fortunate Son’ van Creedence Clearwater Revival. Maar in deze verzameling slechte tracks voelt hij volledig ongepast. ‘Heathen’ en ‘Wreak Havoc’ bewijzen gelukkig nog enigszins dat er tegenwoordig ook goede muziek gemaakt wordt. De tracks zijn origineel, sluiten aan op de thematiek van de film en hebben een fijne donkere, doch poppy sound. ‘Sucker for Pain’ bevat zowaar een aanstekelijk en toepasselijk refrein, maar daarmee zijn de highlights op dit album wel overduidelijk op één hand te tellen.
Want, er resteert nog één track die genoemd moet worden, die ondanks het te kort aan originaliteit op dit album toch wel de kroon spant als het gaat om tracks die ze beter hadden kunnen weglaten. Ik kon Panic! At The Disco tien jaar geleden best waarderen. Maar zelfs toen ik ze superhip vond, had ik dit een afgrijselijk nummer gevonden. Ik ontdekte Queen en de genialiteit van Freddy Mercury namelijk al vijf jaar eerder, op de basisschool, en wist toen al dat je daar met je tengels vanaf moet blijven. Nu was het een ander verhaal geweest als ze een compleet eigen gemoderniseerde versie hadden gemaakt (zoals de nieuwe Ghostbusters film deed deed met hun iconische track door onder andere de Pentatonix), maar helaas. Een on-originele versie van ‘Bohemian Rhapsody’ die zijn best doet zo veel mogelijk te lijken op het origineel, daar niets aan toevoegt of verbetert, en de zangkwaliteiten van Freddy bij lange na niet evenaart.
Als je, tussen alle hedendaagse rommel, CCR op je soundtrack kan zetten, dan kan je ook Queen op die zelfde soundtrack zetten. Al met al, een zeer matige collectie, en strafpunten voor het onnodig verkrachten van ‘Bohemian Rhapsody’. (3/10)(Atlantic Records)