Maxazine was met een compleet team aanwezig om verslag te doen van Paaspop. Hieronder een compleet overzicht van zondag.
Refused
volgens de aankondiging van Paaspop is Refused een post-hardcore noise- punkband uit Zweden. Dat is een hele mond vol in theorie, maar wat betekent dat voor de toeschouwer van de show? Nou, eigenlijk niks. Refused speelt weliswaar bijzonder snel en knetterhard, toch is het niet alleen van dik hout zaagt men planken. De frontman van de band is een ontzettende spring in het veld die amper een seconde stil kan blijven staan voor hij weer rond gaat springen en de vreemdste capriolen met zijn microfoon uithaalt. Refused speelde een knetterharde strakke en muzikale set die door de Phoenix met luid gejuich en een forse moshpit werden gevierd. [JW]
Typhoon
Net als vorig jaar raast de typhoon Glen de Randamie over het festivalterrein in Schijndel. Slechts 5 minuten had hij nodig om de overvolle Apollo aan het dansen te krijgen. De afgelopen twee jaar is het optreden compleet bijgeschaafd en zijn er inmiddels geen foutjes meer te ontdekken. De spontane grijns blijft gelukkig op het gezicht waardoor er nog steeds niet gesproken kan worden van een routine optreden. ‘Zandloper’ en ‘IJswater zijn inmiddels echte festivalklassiekers geworden maar in principe kan hij het volledige album Lobi Da Basi gewoon integraal spelen zonder dat het gaat vervelen. [AO]
Monster Magnet
Chef’Special
Ze worden steeds vaker beschouwd als de beste liveband van Nederland en ook weer op Paaspop werd dat bevestigd. Het optreden in Schijndel was weer het eerste na de zomer en de mannen hadden er duidelijk zin in. Hoewel Joshua problemen had met zijn in-ears liet hij zich niet uit het veld slaan en bleef hij nog steeds keurig binnen de lijntjes zingen. Een grote Amerikaanse tour met Twenty One Pilots staat gepland en de professionaliteit spatte van het podium af.
Gitarist Guido Joseph liet bij ‘Still Don’t Know’ zien dat het muzikaal ook helemaal goed zit met zijn geniale blues solo die ontvangen werd met een groots applaus. Hier en daar leek het erop of de geluidsman inmiddels zelf gehoorproblemen had, want het keyboard van Wouter Heeren kreeg veel te veel geluid mee wat zijn solo tijdens ‘Birds’ niet ten goede kwam.
Gelukkig was de tijd van de setlist beter gepland dan bij het optreden op Lowlands vorig jaar, daar werd het optreden nog voor het einde bruut afgekapt. Het Paaspop publiek kreeg daardoor wel de kans om ‘In Your Arms’ uit volle borst mee te zingen. [AO][SB]
Meatbodies
Als iemand had gezegd dat de zanger van the Meatbodies programmeur bij, zeg Facebook was zou ik het eerder geloven dan zanger in een rockband. Nou kan Thursten Moore, de voorman van Sonic Youth, een van the Meatbodies’ helden er ook wat van qua nerdschap.
De naam van Sonic Youth is al gevallen als een van de voorbeelden voor the Meatbodies, andere hoorbare invloeden zijn the Stooges en MC5. The Meatbodies speelden een lekkere rauwe set garagerock met smerige fuzzy gitaren. Hoogtepunt van de show was ‘Mountains’ met zijn zware riffs. [JW][AG]
St. Tropez
Het getuigt van lef als je als band besluit het roer volledig om te gooien. Zeker als die band Go Back to the Zoo heette en uiterst succesvol was. Toch is dat exact wat de mannen van Go Back to the Zoo hebben gedaan. St. Tropez is een compleet nieuw begin.
St. Tropez betrad het podium van de Jack Daniels zonder enige franje. Toen het eerste akkoord werd aangeslagen ging de band los. St. Tropez speelt garagerock met een punk attitude. Dat wil zeggen hard, in your face en rauw. De muzikaliteit en het samenspel van de band verried ervaring die je alleen met heel veel spelen kunt opdoen. Dat is de erfenis van Go Back to the Zoo, verder deed St. Tropez in niets aan haar voorganger denken. Dat is wat mij betreft een groot compliment. St. Tropez was een van de grootste verrassingen van Paaspop 2016! [JW][AG]
Kenny B
Hoe lang kun je het succes van een hit uitmelken zonder dat het verveelt? Met een beetje geluk kan Kenneth nog een zomertje profiteren van ‘Parijs’. Waar vorig jaar de grootste tenten massaal vol liepen voor de sympathieke Surinamer was de Apollo toch echt een maat te groot dit jaar. Gelukkig is het Kenny B die dit op een cynische manier weet te verwoorden: “De meeste mensen komen voor Parijs, en die zullen daarna wel de zaal gaan verlaten” klikt het vrolijk uit zijn mond. Helaas had hij inderdaad gelijk maar toch was het optreden gewoon weer heerlijk ontspannen. ‘Paramaribo’ ging hij tussen het publiek zingen wat hem toch weer genoeg krediet opleverde om het optreden af te kijken. Kenneth Bron is gewoon te leuk om te dissen. [AO][SB]
The Jacques
De eerste reactie bij het verschijnen van de bandleden van the Jacques was: “Wat een jochies nog”. The Jacques is dan ook pas twee jaar bezig. Vooral zanger Fin heeft die typische brutale en arrogante charme die we ook van Oasis en the Libertines kennen.The Jacques speelde een set van charmante, een beetje rammelende britpop op het podium van de Jack Daniels. Zanger Fin heeft een fijne, soms wat zeurende stem die prima bij hun muziek past. [JW][AG]
Scorpion Child
Ozzy Osbourne heeft een zoon en hij heet Aryn Jonathan Black, de zanger van Scorpion Child! Wat een entertainer is die man! Hij heeft in de eerste plaats een fantastische rockstrot maar hij straalt ook sex uit en schuwt het grote gebaar niet. Niet geheel toevallig kwam Scorpion Child het podium op onder de tonen van ‘Paranoid’ van Black Sabbath.
Daarmee is de grootste troef van het Texaanse Scorpion Child genoemd, maar we mogen niet vergeten dat het ook gewoon een geweldige band is. Scorpion Child speelt classic hardrock maar wel met zo’n passie, power en muzikaliteit dat het nergens oubollig wordt. Donderende drums, grommende bassen en loodzware riffs van zowel gitaar en orgel leggen de basis waarop de zang van Aryn Jonathan kan schitteren.Het geluid in de Thunderbolt stond weer knetterhard waardoor de details soms wegvielen maar Scorpion C hild’s show bleef als een huis overeind staan. Het hoogtepunt was het epische ‘Polygon of Eyes’. [JW]
Bombay
Het blijft lastig om de derde dag nog enthousiasme op te wekken bij het uitgeputte publiek, maar leek Bombay volledig maling aan te hebben. Met de energie van een stuiterbal vloog frontman Mathias Janmaat over het podium en stond zelfs even de barrier te “twerken”. Het was moeilijk je blik van het podium af te wenden, maar het was vooral de moeite waard om het blikveld op het publiek te richten. Vele verbaasde gezichten keken toe hoe de gitaar bruut op het podium geflikkerd werd. Geen truc, maar gewoon omdat het cool is en zonder na te denken. Heerlijk. De laatste drie nummers voor het einde was het moment toch aangebroken om wat energie terug te geven aan de drie Amsterdammers. Cynisch genoeg was het juist ‘Slow Motion’ wat de meeste beweging veroorzaakte. [AG]
The Ashton Brothers
Dikke rijen voor de ingang van de theatertent kondigden het optreden van de Ashton Brothers aan. Het publiek werd met hels kabaal ontvangen en voorzien van snoepgoed en opplaksnorren. Het helse kabaal hield stand toen de voorstelling begon. Men wist niet waar te kijken in het circus van de Asthon Brothers. Alles werd uit de kast gehaald: trapezeacts, glow in the dark attributen en live muziek! Op basis van losstaande acts werd het publiek meegenomen langs de bizarre achtbaan die de mannen voorschotelen waarbij het woord bizar nog een understatement is. Crazy as hell and very funny! [BO][SB]
Twenty Sicks
Hollywood Undead
Danny Vera
Balthazar
De Likt
[SB]
