Met ‘Diggin’ The Duke’ levert de Amerikaanse – in Nederland woonachtige – zangeres Deborah J. Carter haar zesde album af. Een bijzonder fraaie hommage aan een van de meest veelzijdige componisten, pianisten en orkestleiders uit de jazzgeschiedenis: Duke Ellington.
Zoals de albumtitel impliceert, adoreert Carter de legendarische jazzmuzikant. Maar na het beluisteren blijkt de betekenis ruimer. Ze graaft namelijk diep in het omvangrijke oeuvre van de meester. Zo komt Carter met minder voor de hand liggende pareltjes als ‘Petite Fleur Africaine’, ‘Purple Gazelle’ en ‘Melancholia’. Die wisselt ze af met standards zoals ‘Prelude To A Kiss’, ‘It Don’t Mean A Thing (If It Ain’t Got That Swing)’ en ‘Solitude’.
Fonkelnieuw
Het opvallendst aan ‘Diggin’ The Duke’ zijn de fonkelnieuwe interpretaties. Carter stofte haar vondsten af en blies ze na bestudering een tweede leven in. De zangeres schreef voor een aantal tracks originele teksten, met uitzondering van ‘Melancholia’ dat gebaseerd is op een versie van Norah Jones. Haar betoverende stem straalt van de warmte, maar is ook elastisch wat voor een grote dynamiek zorgt. Carters indrukwekkende scats blinken uit in virtuositeit.
Partner in crime en bassist Mark Zandveld verzorgde samen met pianist Leo Bouwmeester frisse arrangementen die de muziek een hedendaags karakter geven. Het geheel balanceert mooi tussen fusion, jazz, soul en world. Tempo’s verschillen soms van de originelen, maar dat maakt het interessant. Sporadische momenten daargelaten, zit de plaat boordevol swing. De ene keer een lome funky groove, het volgende moment een broeierig latin ritme.
Bonustracks
De twee niet-officiële Ellington songs, ‘Music Is My Mistress’ en ‘The First Time I Heard Ellington’, klinken fijn, maar hadden niet per se op het album gehoeven. Voor het gemak zien we deze als bonustracks. Naast Zandveld en Bouwmeester speelt Gunnar Graafmans mee op drums. Extra kleur krijgt de muziek met gastrollen van tenorsaxofonist Efraim Trujilo, klarinettist Alex Simu, saxofonist Emiel Wienholts, harmonicaspeelster Hermine Deurloo en gitarist Mateusz Pulawski.
Met muzikaal vakmanschap en een flinke dosis creativiteit geeft Carter een persoonlijke kijk op Ellingtons bekende en minder bekende werk, zonder dat het schade oploopt. Integendeel, de nieuwe arrangementen werken uitstekend. Ze toont groot respect voor Ellington die haar duidelijk inspireert tot avontuurlijke prestaties. Deborah sprankelt, ontroert en bezorgt je kippenvel op dit swingende artistieke eerbetoon. (9/10) (Dot Time Records)
