Ian ‘Lemmy’ Kilmister is een fenomeen. Lemmy is al vele malen doodverklaard door zijn zelf-destructieve levensstijl van seks, drugs en rock ’n roll. De man leeft echter nog steeds, al heeft hij na 57 jaar het roken eraan moeten geven en heeft hij zijn fameuze Jack Daniels & Coke moeten vervangen door wodka en rode wijn. Lemmy is voor velen de personificatie van rock ’n roll. Hij heeft alles meegemaakt, hij was roadie bij Jimie Hendrix, was lid van Hawkeye en stond met Motörhead aan de basis van de thrashmetal.
Toen Lemmy in 1975 uit Hawkeye werd gegooid omdat hij met drugs door de politie was opgepakt besloot hij zijn eigen band te gaan beginnen. Het doel van deze band, die Motörhead zou gaan heten, moest zijn: “To concentrate on very basic music: loud, fast, city, raucous, arrogant, paranoid, speedfreak rock ‘n roll…. It wil be so loud that if we move next door to you, your lawn will die.”
Lemmy heeft woord gehouden en in 2015, veertig jaar later maakt Motörhead met ‘Bad Magic’ haar 22e studio album. Het recept is nog steeds hetzelfde als van de allereerste, ‘Motörhead’ uit 1977: Snoeiharde, razendsnelle rock ’n roll met de gruizige stem van Lemmy die de duistere teksten over dood, oorlog en verderf uitspuwt. ‘Bad Magic’ is geen revolutionair album, het klinkt vooral als een Motörhead album en dat is goed. Motörhead moet vooral zichzelf blijven. De eerste vraag die iedereen stelt bij een nieuw Motörhead album is: “Staat er een nieuwe ‘Ace of Spades’ op?” Nee, dat niet, ‘Ace of Spades’ zal altijd het meesterwerk blijven waartegen iedere nieuwe Motörhead song wordt gewogen maar wordt waarschijnlijk nooit overtroffen.
![motorhead1[1]](https://www.maxazine.nl/wp-content/uploads/2015/08/motorhead11.jpg)
Toch is ‘Bad Magic zeker geen slecht album. ‘Bad Magic’ staat vol met typische Motörhead songs: luid, snel, ruig maar o zo catchy dat je het gevoel hebt dat ze er altijd al waren. Voorbeelden zijn het donderende ‘The Devil’, ‘Fire Storm Hotel’ met een moddervette bassolo van Lemmy en het prachtige ‘Choking on your Screams’. Met ‘Till the End’ horen we zowaar een ballad in Motörhead stijl. De meest vreemde eend in de bijt is de Rolling Stones cover ‘Sympathy For the Devil’. Het nummer pakt wonderbaarlijk goed uit met Lemmy die duister klinkt als Lucifer himself en gierende gitaarsolo’s die rechtstreeks uit de hel lijken te komen.
‘Bad Magic’ is daarmee een van de betere Motörhead albums van de laatste jaren. De band speelt furieus en Lemmy klinkt geïnspireerd en zelfverzekerd en dat alleen al is een feit om te koesteren. Zijn gezondheid is fragiel en Lemmy is de godfather of rock ’n roll, zolang hij leeft is rock ’n roll zeker niet dood. (7,5/10) (UDR)