Venice, ofwel de familie Lennon band uit Venice Beach Californië, stond al weer voor de 14e keer in Eindhoven, graag geziene gasten dus. Broers Michael en Mark en hun neven Kipp en Pat Lennon; Samenzang pur sang, de 4 heren van Venice hadden dat tot perfectie gemaakt. De instrumenten zorgden daarbij voor wat frisse noten, waardoor de aandacht blijft. De zanger kan het zelf ook prima af, al klinkt het voller en warmer in harmonie. Met koebel en tamboerijn maakten ze de sound helemaal af.
Een nieuw nummer ‘Hollywoodland’ ging over het ouder worden, en werd gezongen door Mark Lennon met een stem met een klein rouw randje. Muzikaal gezien klink het niet echt naar, ouder worden. Samen zingen is een belangrijk onderdeel van de show, en bij ‘cool down’ werd een poging gedaan om het publiek mee te krijgen, echter helaas zonder veel succes. Men moest er nog even ingroeien. Van het album ‘What summer brings’ zong Pat Lennon ‘She’s gonna be the one’, een mooi liefdesliedje, al had het volume van de instrumenten hierbij wat lager mogen zijn, zodat de sfeer wat meer in het nummer bleef. Nu was het wel een liefde met spetters en spatters die door het gitaarspel van Michael Lennon verwoord werd.
Met ‘One for the ages’, kwam de fragiliteit weer terug in de set. ‘Starting here again’, een lekker klein liedje met Kipp Lenon In de hoofdrol, met mooie tekst: “O please be tender please be kind”.
De 4 bandleden spelen al vanaf 1980 al samen. Vele vrienden en bandleden waren door de jaren heen ontstaan. Zo was daar iemand die in de ‘Venice inner circle’ was, Marius Suiker. Tijdens een optreden in Doornroosje in Nijmegen zong hij ‘The family tree’ met Venice mee en sinds die tijd waren ze goede vrienden. Samen met zijn vrouw Carola, verzorgde hij jaren lang de merchandise, en zij doet dat nog steeds. Vorig jaar overleed hij plotseling en ‘I see you there’ is een ode aan hem. Een mooie ode. Het laatste nummer van de set voor de pauze kreeg het publiek op de stoelen en meeklappend. Toch jammer dat er een pauze in de show zat net nu iedereen meedeed met ‘One quiet day’.
‘Trying to find my America’ bracht de mannen terug op het podium. Het nummer is ontstaan uit frustratie, “We willen het beste voor ons land dat nu het meer verdeeld is dan ooit.” verklaarde zanger Kipp Lennon. Een oud nummer dat ze al lang niet meer gespeeld hadden, heette ‘Cotton Candy’ en ging over een dragqueen met een suikerspin coupe.
Gitarist Michael Lennon ging lekker uit zijn dak in een solo bij “Baby’s calling” en hét nummer van Venice, “The family tree’ mocht natuurlijk niet ontbreken op de setlist. Venice bracht het nummer met alleen de gitaar als begeleiding, en het werd een prachtige versie met het refrein meegezongen door het publiek. Dat meezingen maakte het toch echt nog specialer.
De nieuwe nummers waren wat ruiger, met meer gitaar en uptempo dan hun oudere werk. Het was een slimme waardoor meer diversiteit ontstaat in het repertoire. ‘The man you think I am’ bracht het publiek weer in beweging en uit de stoelen, tenminste het onderste deel van het muziekgebouw, want op het balkon bleef men lekker zitten. De sfeer en het tempo bleven hoog tijdens de laatste nummers van de set, een goede opbouw van de set dus. Met enkele Nederlandse woorden , als “Eindhoven de gekste”, “kippenvel”, “helemaal te gek”, begon het laatste couplet van de set.
De toegift kwam natuurlijk, met ‘We’re still here’, dat vrijwel à capella werd gezongen en sloot af met het toepasselijke “One more song (till we meet again…)’. Met maar liefst 25 nummers bracht de groep; oude en nieuwe, slow en uptempo, en het was een heerlijk avondje vol muziek in het Muziekgebouw Frits. Veel bezoekers keken al weer uit naar een volgend tour van de band, want die 15e keer gaat er vast van komen met zo’n vaste schare fans.
Foto’s: ©Hans Kreutzer – Maxazine
