Dat er uit Volendam ook nog andere muziek komt dan de palingsound bewezen de leden van de folkband AlascA in 2012 met hun debuutalbum ‘Actors & Liars’. Het album werd goed ontvangen, en het leverde de band zelfs optredens buiten Nederland op. Nu komen ze het een het vervolg daarop: ‘Prospero’.
En dan krijg je als band te maken met dat ‘moeilijke-tweede-album’ cliché. Waarvoor ze moeten kiezen of ze op hun debuutalbum moeten voortborduren, of om een nieuwe richting in te slaan. AlascA koos voor dat laatste. Dat blijkt als meteen bij de opener (en single van het album) ‘In Medias Res’. Een steviger opener met een Ennio Morricone achtig trompet geluid en Latin getinte percussie. Alsof je in het begin van een oude Western film zit. Dat vermoeden blijft bij het daarop volgende nummer ‘Cult’. Waarin de invloed van country duidelijk naar voren komt.
Want dat is de weg die de band nu inslaat: country. Dat is de sfeer die in het hele album terug is te horen. Het is net de soundtrack van een Westernfilm die nooit is uitgebracht. Ieder nummer is als een filmscene. Bij ‘Cult’ zie je een saloon voor je. Bij ‘The Prophet’ zie je cowboys voor je die zich opmaken om te veld gaan. Terwijl in ‘When You Are Older’ een oudere man terugblikt op zijn leven. ‘I Cried to Dream Again’ klinkt aan het begin als een langzame versie van ‘Rawhide’, maar daarin maken ze dankbaar gebruikt van ‘The Tempest’ van William Shakespeares. En wees eerlijk; afsluiter ‘I Am Goodbye’ zou toch perfect onder de aftiteling passen van deze Westernfilm waar we nu alleen een soundtrack van hebben?
Dat de band ook humor heeft blijkt uit de cd boekje waarin ze het album presenteren als de ‘25 Anniversary Edition’ uit 2040. Het is nog wat voorbarig om ‘Prospero’ als een klassieker te betitelen. Maar met het album maken ze country & Western weer van deze tijd. En het zal ongetwijfeld ook goed in de smaak vallen bij liefhebbers van de folkrevival van de laatste jaren. (8/10)(King Forward)