Voor het Eurovisie Songfestival ben ik nog nooit thuis gebleven, dus ook niet voor de stilte na de storm, waarmee Ilse en Waylon ons land op deze avond vertegenwoordigen. Na 2 weken griep heb ik genoeg stilte om mij heen gehad en ben ik wel weer eens aan een stormpje toe. Ik denk, nee ik weet wel zeker, dat ik dat stormpje bij een concert van de Zwitserse band SHEZOO zal vinden. De band met een Nederlandse zangeres heeft pas een nieuw album uit en koppelt daar meteen een promotie tour aan vast dat hen vanavond (10-05-’14) naar Café ‘ t Houterein in Stein bracht. De band heeft een uitstekende live reputatie en ik ben erg benieuwd of hun album ‘Change’, dat naar mijn mening iets te gepolijst klinkt, vanavond op hun bekende rauwe manier live vertolkt wordt.
Eerst mag CUDA, een band uit het naburige Sittard, de niet al te talrijke rock liefhebbers opwarmen. In een 1 uur durende set gooien de vier ‘Guus kom noar huus’ typetjes meteen de knuppel in het hoenderhok. Ze wekken inderdaad de indruk dat ze voor het optreden de koeien op stal gezet hebben, maar dat is alleen een gimmick en heeft alles te maken met hun muziek. Cowpunk is waar zij voor staan en zij gooiden onlangs met deze muziek hoge ogen tijdens de finale van ‘Nu Of Nooit’, dat de winnaar een plaats op Pinkpop oplevert.
De band zet een snoeiharde set neer en is geïnspireerd door o.a. Hank Williams de zoveelste, Nashville Pussy, maar ook Peter Pan Speedrock. De teksten van deze vuige, recht toe-recht aan country punk zijn doorspekt met humor en als de ‘zanger’ tijdens ‘A Wife Named Sue’ “Bring me a beer” roept, wordt hij op zijn wenken bedient door twee Cowgirls, die later in de show ook nog als een soort country cheerleaders fungeren. Ja, deze cowpunkers hebben hun zaakjes goed voor elkaar.
Na een korte afbraak pauze wordt er wat meer ruimte op het kleine, ietwat krakkemikkige podium gecreëerd. Kennelijk komt het niet vaak voor dat in dit café een rockband speelt en heeft men op een creatieve manier met veel kunst en vliegwerk een verhoging geschapen, zodat de SHEZOO show toch voor iedereen goed zichtbaar is. Ook de verlichting geeft niet het beoogde effect voor goede foto’s, maar de flitser biedt uitkomst (helaas). Het mag de pret niet drukken, want al is de band een beetje beperkt in hun bewegingen, ze zetten een gedegen rockshow neer, waarbij ze gade geslagen worden door allerlei carnavalsprinsen die de muren sieren.
In deze aparte ambiance vliegen bij de eerste klanken de veren van de met boa’s versierde microfoonstandaard al in het rond en is het vooral zangeres Natacha die de zaal flink ophitst. De set bestaat uit een mix van oudere werken en nieuwe songs en dus worden nummers als ‘ Neptune ’s Sons’, ‘Beer and Whiskey’ en ‘Adrenaline’, afkomstig van het album ‘Open Zoo’ afgewisseld met ‘Life’, ‘The Winner, ‘Live and Let Live’ en ‘Hero’ van hun nieuwe cd ‘Change’. In totaal worden er 10 songs van deze cd gespeeld en de liefhebbers van eighties rock hebben vanavond niks te klagen.
De band die naast Nederlandse Natacha bestaat uit riff-master Micha op gitaren, het kleine brokje dynamiet Dana achter de drums (beiden uit Duitsland) en bas-babe Joey Roxx (Oostenrijk) is goed op dreef en het geheel klinkt wat ruiger als op de cd. Ze zijn als eenheid duidelijk gegroeid en de gitaarsolo’s die Micha uit zijn mouwloze jasje schud zijn van een hoog niveau. Zijn gitaarspel doet, vooral op ‘Black Tears’, aan Adje van den Berg denken. Er wordt bijna non stop in uptempo door gespeeld en met name op de powerballad ‘Remember Me’ en ‘Black Tears’ is duidelijk te horen dat Natacha er qua stem op vooruit gegaan is. Hierin zitten passages die ze hoger als normaal zingt en mede daardoor behoren deze nummers tot de hoogtepunten van het concert.
Met het dominerende basloopje op ‘Salvation’ laat Joey nog maar eens horen dat ze als bassiste veel in huis heeft en zij zal gemist worden, want zij heeft aangegeven SHEZOO na deze tour te verlaten. Het is te hopen dat de band snel weer een andere bassiste zal vinden, want de line up van drie vrouwelijke rockbeesten en een man is in de hardrock scene, die door mannen gedomineerd wordt, toch wel vrij uniek. Laat ik het zo zeggen: ,,Het oog wil ook wat!”.
De officiële set wordt met een spiksplinternieuw nummer, waarvan mij de titel niet bekend is, afgesloten. Er wordt al weer druk voor een volgend album geschreven en dit nummer werd als try out /primeur gespeeld. Natuurlijk wordt er om een toegift geschreeuwd en krijgt Dana de ruimte om via een strakke drumsolo ook eens goed los te gaan. Afgesloten wordt, ik zou bijna zeggen traditiegetrouw, met ‘Ace Of Spades’. De cover van Motörhead is altijd de ultieme uitsmijter van deze Zwitserse band die louter uit gastarbeiders bestaat. Helaas moesten zij het vanavond door de omstandigheden zonder stuntwerk doen, maar dat nam niet weg dat ik en de vaste fan-schare die ik bij hun concerten tegenkom, weer van een prima show genoten hebben. Het doet me echter wel steeds meer verlangen om ze eens op een groot, festival podium bezig te zien!
