“It realy surprises me that it takes a band from the Netherlands to show the guys back here in Chicago how to make a great real deal blues CD. Robbert Fossen and Peter Struijk (+ band) have done just that with this new project. From Peter’s Muddy Waters stinging slide to Robbert’s Chicago drenched harp and guitar, this CD has it all!”
Was getekend: Rick Kreher (voormalig gitarist bij Muddy Waters)
Dit is misschien een vreemde manier om een recensie te beginnen, maar bovenstaande passage uit het booklet van ‘Clubbing’ kan niet beter verwoorden hoe goed de Fossen & Struijk Band in elkaar steekt en wat voor een geweldig album ze met ‘Clubbing’ hebben afgeleverd.
In Nederland wordt op hoog niveau gebluest en daarin is ons kleine kikkerlandje dan weer groot. Dat houdt automatisch in dat er bij zo’n groot aanbod van goede bands altijd wel eentje bij is die je wel van naam kent maar nog nooit live gezien hebt. Met het schaamrood op de lippen moet ik bekennen dat mijn eerste en tot nu toe enige kennismaking met de Fossen & Struijk Band bijna 2 maanden geleden plaats vond tijdens the Southern Bluesnight, waar zij niemand minder als Taildragger begeleidden. Zelden zó’n strak spelende band gezien. Daar wil je dan wel een CD van hebben en dat werd ‘Clubbing’, die naar aanloop van deze recensie al 3 dagen in mijn CD-speler zit.
Om actueel te blijven worden recensies vaak al voor de release datum geschreven, maar voor dit album, dat in 2013 het levenslicht zag, maak ik een uitzondering, want er zullen ongetwijfeld veel meer mensen als mij zijn die om een of andere reden niet met deze band bekend zijn en dus ook niet deze geweldige CD in huis hebben.
De strakke en gedegen ritme sectie met Jan Markus op bas en Eduard Nijenhuis op drums laten de naamgevers van deze band excelleren op 10 vrij onbekende covers van o.a. Magic Slim en een eigen nummer van Robbert Fossen (‘I’m Going Down To Clarcksville’), maar dit past perfect in het geheel.
Doordat de meeste songs niet zo bekend zijn voelt het alsof het allemaal nieuw is en val ik van de ene verbazing in de andere. Het is daarom moeilijk om een hoogtepunt aan te wijzen, want iedere song heeft wel iets. De ene keer laat ik me door het lekkere ritme meeslepen en een andere keer word ik enthousiast door een sprankelende gitaar of harmonica solo en dan heb ik het nog niet eens over de donkere, warme stem van Robbert Fossen. Daarom wil ik hier ook niet dieper op in gaan, ik zou me alleen maar uitputten in clichés. Net als je denkt: dit is het hoogtepunt, dan wordt je door het volgende nummer weer als het ware op je nummer gezet want ook na diverse draaibeurten blijf je nieuwe dingetjes ontdekken die de andere weer overtreffen.
Eén nummer verdient wel extra aandacht, daar kom ik gewoon niet onderuit, dat is het slot stuk van dit prachtige album: ‘Sinners Prayer’. Het is aan te raden om je koptelefoon op te zetten als je meegesleept wilt worden door dit Ray Charles nummer, want het zou zonde zijn als je afgeleid wordt en van dit nummer, dat maar liefst 11:45 minuten duurt, iets zou moeten missen. Dit is echt the Real Deal!
Als je de blues op zo’n onversneden manier kunt spelen zoals de Fossen & Struijk Band dat doet, dan kan je alleen maar respect voor hen hebben en zijn de lovende woorden van Rick Krehervolkomen op hun plaats. Dan zul je ook begrijpen waarom dit album een recensie op deze site verdient. (8,5/10) (Blueshine Records)
