Met hun debuutalbum ‘Moonfire’ zette de Australische folkband Boy & Bear zichzelf op de kaart als een elektrische broertje van Mumford & Sons. Dat album was vrij geslaagd en succesvol, dus dan zou je denken dat de lat voor het moeilijke tweede album hoog zou liggen. Maar dat ervaar je nergens op hun nieuwe album ‘Harlequin Dream’.
Kan Boy & Bear ook op dit album nog vergeleken worden met Mumford & Sons? Slechts twee nummers op het album zouden zo van hun geweest kunnen zijn: de sobere nummers ‘Three Headed Woman’ en ‘A Moments Grace. Op dit album lijkt de band de mosterd meer te hebben gehaald uit de west Coast sound uit de jaren ’70 (denk aan Mac uit 1975 en de band America) en bands als Midlake, Fleet Foxes en Band of Horses. Zo neigt een nummer als ‘Bridges’ meer naar Fleet Foxes.
De sfeer van de folkrock uit de jaren ’70 is het meest terug te horen in de eerste track (tevens eerste single van het album) ‘Southern Sun’, ‘Old Town Blues’, het America achtige ‘Real Estate’ en de afsluitende track ‘Arrow Flight’. Terwijl de dromerige titeltrack een combinatie lijkt tussen Midlake en de harmonieën van America of Crosby, Stills, Nash & Young. Dat is niet het enige nummer dat als ‘dromerig’ kan worden omschreven. Ook ‘Back Down To Black’ begint als een dromerige ballad. Waarna er na 2 en een halve minuut geleidelijk meer bijval komt van vocalen, gitaren, hammondorgel, en drums. Om uiteindelijk met toevoeging van blazers weer de eindigen in een ballad. Prachtige opbouw en daarmee één van de hoogtepunten van het album.
In vergelijking met hun debuutalbum staan er weinig uptempo nummers op. Met het country achtige ‘End Of The Line’ als uitzondering. Maar met ‘Harlequin Dream’ is de heren van Australië opnieuw gelukt om met een fris indiefolk album te komen. Nu Mumford & Sons een jaartje een sabbatical hebben zorgen Boy & Bear met dit album voor een opvulling van dat gat voor folkliefhebbers. (8/10)(Universal)
