Het cv van Anders Osborne mag inmiddels bekend zijn. Geboren in Zweden, kwam via de muziek van Bob Dylan en Neil Young in aanraking met de blues, woont inmiddels al weer ruim 20 jaar in New Orleans en levert met regelmatig cd’s van een hoge kwaliteit af. Je zou Osborne een bluesman in de ware zin des woords kunnen noemen, vooral omdat hij veel van zijn eigen leven in zijn muziek verwerkt. Muzikaal beweegt hij zich in het gebied dat Americana wordt genoemd, waarbij het grootste accent toch wel op de blues wordt gelegd.
Na van zijn verslavingen en demonen te zijn verlost, waarover hij vooral op “Black Eye Galaxy” heeft gezongen, bleek met de EP “Three Free Amigos” van dit voorjaar al dat zijn kijk op de dingen positief is veranderd. Met het zojuist verschenen “Peace” is hij meer naar binnen gericht en vertolkt hij zijn gevoelens en emoties zoals hij ze nu beleeft. Osborne is een meer dan uitstekende gitarist, maar zoek bij hem geen ellenlange virtuoze gitaarsolo’s. Zijn gitaarwerk staat meer in dienst van de songs en geeft smaakvolle wendingen waar hij het nodig vindt, hoewel er af en toe toch nog flink wordt gescheurd.
Een bepaald genre is voor “Peace” niet te benoemen. Maar dat is niet nodig, de elf songs staan vol met een zodanige emotionele waarheidsgetrouwheid dat vakjes maar bijzaak zijn. We horen stevige rockers als “Peace” en “Five Bullets” tegenover bedachtzamere nummers als het aanstekelijke “47” en de ballade “Sentimental Times”, afgewisseld met de swampy funk van “Let It Go” en psychedelische Westcoast-sound van “Brush Up Against Me”.
BarnOwlBlues vindt: Ieder album opnieuw weet Anders Osborne mij te verbazen en te boeien. Ook met “Peace” is hem dit weer gelukt en na dit een aantal keren te hebben beluisterd durf ik te beweren dat het voor mij zijn beste album tot nog toe is geworden. (8,5/10) (Alligator Records)
