Na een uitstapje bij een ander label is Lurrie Bell weer teruggekeerd bij het oude vertrouwde Delmark. En met “Blues In My Soul” heeft hij een zeer fraai album vol met ouderwetse Chicagoblues uitgebracht. Zijn begeleiders zijn Roosevelt Purifoy op toetsen, bassist Melvin Smith, drummer Willie Hayes en Matt Skoller op harmonica. En met de ervaren Dick Shurman achter de knoppen kan het niet meer fout gaan.
En dat doet het ook niet. Zoals de titel het al aangeeft heeft Bell de blues in zijn ziel en dat laat hij horen ook. Hij heeft een aantrekkelijke, wat raspende stem met een emotionele overtuigingskracht. Zijn gitaarspel is invalsrijk en hij komt met onverwachte licks. De band speelt strak en swingend en vult Bell goed aan. Van de veertien songs zijn er drie van Bell zelf, de rest zijn eigen versies van klassieke songs van o.m. T-Bone Walker, Big Bill Broonzy, Jimmy Rogers en Junior Wells. Heel knap hoe spijt, zorg en pijn worden gecombineerd plezier en levenskracht. Mijn favoriete songs op deze cd zijn de titelsong “Blues In My Soul”, een slowblues waarin Bell zijn hele ziel en zaligheid blootlegt, “I Feel So Good” door het fraaie piano- en harmonicawerk en Bells eigen “24 Hour Blues”, een relaxte shuffle dat hij heeft geschreven als eerbetoon aan zijn overleden vriend Magic Slim.
Kortom, een bijzonder fraai album met heerlijke Chicagoblues, zoals die hoort te zijn: emotie, treurnis en vrolijkheid. (8,5/10) (Delmark Records)
