Hij speelt in films, produceert en schrijft muziek, maar de grootste passie van Josh Groban is nog steeds zingen. Aan de overkant van de oceaan is de populariteit van de in Los Angeles geboren singer-songwriter enorm, hier in Europa wil het na vijf albums nog steeds niet helemaal goed lukken om helemaal door te breken bij het grote publiek. Vreemd, want het bereik en de stem van de 32-jarige valt perfect in stroming muziek die de laatste jaren steeds populairder aan het worden is. Het zesde album van de Amerikaan, ‘All That Echoes’ zal dat alleen maar kunnen bevestigen.
Hij wordt vaak bestempeld als singer-songwriter maar het zesde album van Josh Groban is verre van dat. Sowieso is het bereik dat Groban in ‘All That Echoes’ spreidt wederom groter dan wat je bij een singer-songwriter kan verwachten, de nummers die de Amerikaan op het album heeft gekozen brengen hem ook gewoon meer naar opera-achtige popmuziek. Een beetje à la Il Divo of een verbeterde versie van LA The Voices zeg maar.
Sinds het naamloze debuut van Groban in 2001 heeft de in Los Angeles geboren zanger al meer dan 25 miljoen albums verkocht en Josh kon mede daarom ook makkelijk gebruik maken van producer Rob Cavallo, die eerder grote successen behaalde met albums van Fleetwood Mac, Green Day, Avril Lavigne en The Goo Goo Dolls. Dat Cavallo achter Groban staat moet duidelijk zijn, want als grote man van platenmaatschappij Warner Bros. Records heeft hij de artiesten natuurlijk voor het uitzoeken.
Op ‘All That Echoes’ brengt Groban een gemeleerde mix van classic pop, Italiaans (zoals op het duet met Laura Pausini, ‘E Ti Promerrerò’ en ‘Sincera’), Engels, Spaanse flamenco op ‘Un Alma Mas’ en zelfs een Ierse klassieker. Jaren ’80-liefhebbers zullen in ‘She Moves Through The Fair’ de klanken herkennen van ‘Belfast Child’, van de Simple Minds, Groban pakt de originele tekst. Ook herkenbaar natuurlijk zijn Stevie Wonder’s ‘I Believe’ en ‘Falling Slowly’, van Glenn Hanssard uit de Broadwaymusical en film ‘Once’. Dat nummer is wellicht te voorspelbaar gekozen, aangezien ook Ill Divo het nummer eind 2011 nog op hun ‘Wicked Game’ bracht.
Ook het andere Iers overkomende nummer op ‘All That Echoes’ is een cover. ‘Hollow Talk’ zal wellicht bekend overkomen als de titelsong van de Deens-Zweede misdaarserie ‘The Bridge’, hoewel het Choir Of Young Believers het nummer niet zo intens bracht als Groban op ‘All That Echoes’. Het laat horen dat Josh Groban van meerdere markten thuis is, want de uitspraak en het gevoel op de nummers is waarlijk Italiaans, Spaans en Iers te noemen. Daar kan menig Nederland artiest nog een voorbeeld aan nemen bij een nummer in een andere taal!
Dit al, tesamen met de supergroep die de Amerikaan om zich heen heeft verzameld tot aan het geweldige strijkersensemble en gospelkoor, is ‘All That Echoes’ en cd die klopt van begin tot eind. Maar dat zijn we van Groban gewend; Nooit maakt de zanger zich er vanaf met een eenvoudig album. Het gevoel op ‘All That Echoes’ is weer met gemak te vinden en nergens laat de zanger een steekje vallen, waarvoor hulde.
‘All That Echoes’ is een ideaal album voor een romantische avond, maar ook als achtergrond of ontspanningsmuziekje is het album uitermate geschikt. Misschien niet een van de meest onverwachte albums, maar wellicht toch Groban’s beste album tot nu toe. (8/10) (Reprise Records/Warner Music Group)
