De Diva’s of soul: Rocq-E Harrell, Lucretia van der Vloot en Michelle David worden via een filmprojectie boven het drumstel op het podium geïntroduceerd. De show ‘Everything’s Changing, 12 ½ years later’ opent, na een opzwepende drumsolo, met een inspirerend eigen geschreven song met Caribisch sausje. De eerste heupen en hoofden in de (bijna) uitverkochte schouwburg beginnen te bewegen. Het publiek heeft er zin in!
Vooral voor de pauze wordt de soul- en discotrain hinderlijk onderbroken door leuk bedoelde onderlinge meiden-gesprekjes. Dit doet me denken aan amateurtoneel in plaats van een show met internationale allure. Erg jammer, want vocaal en muzikaal tonen ze uitzonderlijke kwaliteiten. Na amper 20 minuten staat de hele zaal te swingen op een opzwepende uptempo discomedley. Helaas maar voor korte duur. Zodra iedereen staat, wordt er gekozen voor een rustig nummer en gaat het publiek maar weer zitten. Dit gebeurt meerdere keren op de avond. Door af en toe de band aan het muzikale woord te laten krijgen de dames even tijd om een andere opvallende outfit aan te trekken. Tevens een moment voor de band om zich te profileren.
Het gedeelte na de pauze beleef ik als een beter uitgebalanceerde mix van uptempo nummers en ballads. Na de pauze zetten de drie Diva’s zich namelijk op een prachtige blauwe troon en zingen o.a. ‘True Colours’: Het hoogtepunt van de avond. Hierna laten de drie soul sisters horen wat ze solo kunnen. De battle wordt met gemak gewonnen door Michelle David. Wat een bereik in haar stem! Lucretia kiest ervoor om iemand uit het publiek te halen, om op het podium tegen te zingen en hem te verleiden. Dat had ze niet moeten doen. Haar zwakke acteer-niveau leidt af van haar vocale kwaliteiten. Het einde kent weer een daverend slot waarin de drum de aanzet geeft voor het gitaarwerk en samen met de rockchicks wordt ’I was made for lovin’ you’ van Kiss de zaal in geslingerd. Há, eindelijk weer beweging.
Helaas, daarna kunnen we weer gaan zitten. Tijd voor Queen’s ‘Somebody to love’. Wederom een staaltje van precisie hoe de drie stemmen elkaar aanvullen en versterken. De meiden en het publiek beleven samen een heerlijke avond. Het sluitstuk in is natuurlijk ‘It’s raining men’. Ook hier worden mensen uitgenodigd op het podium. Er zijn slechts vier mensen die durven. Volgende keer: gooi de pluche stoelen eruit. Verder, een fantastische show, met fantastische stemmen!
Foto (c) Wim Lanser
