De Ierse Lisa Hannigan stond jaren lang in de schaduw van singer-songwriter Damien Rice als achtergrondzangeres van zijn band. Maar zonder haar was de grootste hit van Damien Rice, 9 crimes, er misschien nooit geweest. In 2007 verliet ze de band en ging aan de slag met een solocarrière. In 2008 kwam ze met haar eerste soloplaat Sea Sew. In Nederland deed haar eerste plaat niet zoveel, maar werd door veel critici toch als één van de beste Ierse albums ooit gezien. Vorig jaar bracht ze haar tweede album uit genaamd Passenger. Een album wat in Nederland met veel enthousiasme wordt ontvangen. De singles Knots en What’Ill Do worden dan ook flink gedraaid op de Nederlandse radio.
Genoeg reden om dus een bezoek te brengen aan Nederland. Van het weekend stond ze nog in de Rotterdamse Schouwburg op Motel Mozaique, maar zondag mag Lisa Hannigan stralen in Amsterdam. Voor het eerst staat ze in Paradiso met haar eigen band. Zonder Damien Rice.
Hannigan start het optreden vandaag in haar eentje met het nummer Little Bird. De zaal is doodstil en kijkt adembenemend naar de verschijning van Hannigan. Het eerste nummer is meteen kippenvel. Hannigan stelt zich tijdens het eerste nummer kwetsbaar op en dat maakt haar aandoenlijk.
Na de opening komt de band het podium en komt ze met een rit rustige nummers. Voor het nummer Safe Travels (Don’t Die) verteld ze hoe het een wonder is dat ze hier staan, omdat het verkeer in Amsterdam idioot is. Overal zijn fietsers, zegt ze met verbazing. “En dan rijden jullie ook nog aan de andere kant van de weg!”. Toch vult de gitarist graag aan dat er gelukkig wel een hoop mooie vrouwen op die fietsen zitten. En daarmee is de toon gezet voor het nummer. Vooral wanneer Hannigan het refrein zingt. Met dit nummer wint ze het publiek. Iedereen giechelt om het nummer en heeft er de grootste lol om.
Wat opvalt, is dat Hannigan de avond begint met rustige nummers en de uptempo nummers bewaard voor het laatst. Ook de singles What’Ill Do en Knots bewaard ze voor het laatst, terwijl juist dit haar grote hits zijn. Het publiek lijkt het niet erg te vinden en ontvangt de nummers met enthousiasme.
Als Hannigan terug komt voor het encore, met een fles Jenever van Eric Corton, staat ze stil bij het overlijden van Levon Helm van The Band en covert dan ook het nummer, The Night They Drove Old Dixie Down als eerbetoon.
Ze eindigt de avond met het nummer I Don’t Know. En neemt daarna bescheiden afscheid van de zaal. De hele avond kan Hannigan niet geloven dat iedereen gekomen is voor haar. Ik snap het wel. Hannigan maakt zoete folkliedjes waar je geen genoeg van kunt krijgen. In combinatie met haar bescheidenheid en prachtstem betovert ze Paradiso. Een trucje wat je lang kan herhalen, maar de vraag is hoe lang?
