Terwijl Guus Meeuwis beneden de grote zaal van het Paradiso ongetwijfeld aan het plat spelen is, sta ik te wachten in de kleine zaal op Alex Winston. De naam doet het niet zeggen, maar Alex Winston is een Amerikaanse geschoolde opera zangeres die de overstap naar indie pop heeft gemaakt. Na 3 ep’s kwam dit jaar eindelijk haar debuutalbum King Con uit. Een album met poppy liedjes. Maar dat is niet wat de 24-jarige Alex Winston uniek maakt. Haar eigenzinnige stem maakt het album anders dan al die andere poppy liedjes.
Als ik de kleine zaal van het Paradiso inloop is deze nog zo goed als leeg. Alex Winston is duidelijk nog niet erg bekend in de lage landen. Ze heeft dan ook weinig airplay gehad. 3FM DJ Gerard Ekdom heeft het nummer Sister Wife een keer uitgeroepen tot nummer van de week. Maar daar blijft het dan ook bij.
Uiteindelijk staan we er met een stuk of 50 man te wachten. Als het zover is wordt er een intro gestart en komt er een handjevol bandleden het podium op, gevolgd door een kleine dame op blote voeten. Jawel, het kleine poppetje is Alex Winston zelf. Het publiek weet in het begin niet zo goed wat ze er mee aan moeten. Alex vraagt dan ook waarom iedereen zo ver van het podium staat? De mensen komen aarzelend dichterbij en Alex start tegelijkertijd ‘Fire Ant’ in. Het eerste nummer van haar album en een perfecte starter. Fire Ant klinkt live nog energieker dan op haar album King Con en dat beloofd meteen wat voor de rest van het optreden. Je hoort meteen dat Alex een dijk van een stem heeft. Krachtig, apart en stiekem ook een beetje uniek. De site van Paradiso vergeleek haar stem dan ook met die van Kate Bush.
Het ene na het andere nummer komt voorbij. Eén ding is zeker. Alex is een geboren entertainer die haar stem prima onder controle heeft. Er komt geen valse noot uit, waardoor je heerlijk van alle dansbare popliedjes kan genieten. Vooral de nummers Velvet Elvis, The Fold, Choice Notes en Sister Wife worden goed ontvangen door het publiek. Er wordt meegeklapt en de voetjes gaan langzaam van de vloer.
De setlist heeft een goede verhouding. Het nummer ‘Guts’ wordt aangekondigd als het enige rustige nummer van het album, want die moeten er ook tussen zitten. Ook pakt ze meerdere malen zelf de instrumenten. Het is niet alleen een zangeres, maar ook een instrumentalist. Bij het nummer ‘Shock Me’ pakt ze de gitaar, gaat zitten op de bass drum en haar muzikanten laten Alex haar gang gaan. Bij het begin van het nummer merkt ze nog wel op dat het nummer niet altijd goed gaat, maar daar is uiteindelijk niets van te merken. De band is prima op elkaar ingespeeld. Zelfs de nieuwe basgitarist die in één dag alle liedjes heeft geleerd doet het prima.
Na alle rust knalt ze meteen het nummer ‘The Fold’ er doorheen. Een nummer met een energiek intro waardoor meteen alle hoofden op en neer gaan. Ook dit nummer komt live beter tot zijn recht dan op het album. Bij het laatste nummer ‘Medicine’ gaan alle remmen los. Niet alleen Alex danst in het rond, ook het publiek begint te dansen en de band gaat los. Zelf springt ze het publiek in en eindigt uiteindelijk in de armen van een jongen in het publiek.
Hoewel de nummers van Alex Winston soms voorspelbare popliedjes zijn, zou ze toch niet misstaan op de zomer festivals. De liedjes zijn dansbaar, vrolijk en live een stuk energieker dan op haar album King Con. En met een geboren entertainer als Alex zou je een prima tijd moeten hebben!
