Zijn eerste optreden in Nederland was in 2009 tijdens het Naked Song festival in Eindhoven. Drie man en een hond in het publiek, grapte Jonathan Jeremiah tijdens het concert in de Effenaar, wederom in Eindhoven. Nu, 3 jaar later is de zaal afgepakt vol en staat de inmiddels ervaren singer-songwriter zonder enige vorm van podiumvrees op het podium van een van ’s lands mooiste poptempels. Het zij hem gegund.
Voor aleer de man zelf ten tonele verschijnt krijgt de Effenaar een voorprogramma in de vorm van de jonge Noord-Hollandse Yori Swart. De finaliste van de Grote Prijs van Nederland moest het ditmaal zonder haar band doen en onwennig als het haar leek, ging het haar niet slecht af. Swart speelde in een klein half uur menig song waar de handen goed van op elkaar gingen. Terecht, want ondanks haar onervarenheid en onbekendheid viel de zaal als een blok voor de zangeres. Waar een voorprogramma veelal gebruikt wordt voor het groeten van de bezoekers naast je en het halen van een extra drankje, kreeg Swart de zaal al snel stil, op het applaus tussen haar nummers na. Een vergelijk met de swung van Selah Sue is dan ook op zijn plaats, hoewel Swart’s singer-songwriters-stijl niet te vergelijken valt met de soul van de Belgische.
Een dik half uur na het afscheid van Swart staat dan opeens een volle band van Jeremiah op het podium. Voltallig, inclusief cello, trombone en contrabas start het geluid van de man waar muziekminnend Eindhoven en omstreken blijkbaar voor is uitgelopen. En terecht, want sfeervol start het concert van de man die die pas na enkele minuten spel het podium onder een warm applaus op komt. Jeremiah speelt met het publiek, maakt toespelingen en draagt na enkele nummers zijn heerlijke ‘Happiness’ op aan de jarige… , ja de jarige…. wiens naam hij niet eens kan uitspreken, vriendin van ene Miranda. Gejuich in de zaal en het nummer maakt niet alleen de verjaardag goed, maar van de gehele zaal, die genieten kan van het nummer, dat op sublieme wijze wordt onderbroken door een minutenlange trombonesolo.
We zijn geboeid door het warme zanggeluid van de Brit, die stiekem meer met Nederland heeft dan menigeen durft te beweren. Jeremiah gaat plat voor Nederland en Nederland gaat plat voor Jeremiah. Niet onterecht en was het publiek bij zijn optreden tijdens het Walk the Line festival nog flink rumoerig, Jonathan Jeremiah krijgt de Effenaar waarachtig stil. Een complete zaal luistert aandachtig als de zanger halverwege het optreden zijn vijfkoppige begeleidingsband van het podium af stuurt en slechts met gitaar, zoals een echte singer-songwriter betaamd, verder gaat. En dan is de stempel singer-songwriter misschien zelfs wel te weinig eer voor Jeremiah, aangezien de zanger zijn songs heerlijk afwisselt met een oude soul, maar ook een ruk richting blues niet uit de weg gaat. Vergelijkingen met Cat Stevens, maar ook Burt Bacharach maken hun opwachting en ondanks de verschillen blijft Jonathan het publiek met de volle concentratie boeien.
Hoewel zijn debuut-album nog geen 40 minuten lang is, vult de Brit een kleine vijf kwartier met alle nummers van zijn cd. Aangevuld met een grap en een grol, pakt nog een covertje van Massive Attack, en sluit af met zijn tweede grote hit ‘Lost’. Twee toegiftjes, waarbij zelfs de dwarsfluit nog ter tafel komt, en het publiek in Eindhoven kan tevreden richting huis. Voldaan kan ook Jonathan Jeremiah zijn, die Nederland inmiddels als tweede thuisbasis kan toevoegen. Het zij hem inderdaad gegund.