Eén van de verrassingen van 2010 was Gonjasufi met zijn debuutalbum ‘A Sufi and a Killer’. Nu, twee jaar later, volgt ‘MU.ZZ.LE’, een EP, want met 25 minuten mag het geen album heten. Net als op het debuut is het ook hier weer alom glitch. Maar ook hier gaan deze bedoelde onzuiverheden weer op zo’n wijze samen met mooie melodieën en een relaxt tempo dat deze storingen de luisteraar niet onaangenaam storen. In tegenstelling tot de meeste artiesten die dagenlang bezig zijn hun muziek zo zuiver mogelijk over te laten komen, is Gonjasufi misschien wel wekenlang bezig geweest om de geluidskwaliteit van zijn muziek op zo’n wijze om zeep te helpen, dat het er juist beter op wordt.
Vanaf het begin is het raak met twee korte nummers steunend op een traag blues-tempo. Hierna volgt met ‘Nikels and Dimes’ het hoogtepunt van het album. De drie nummers die hierop volgen zijn niet heel spectaculair, maar zijn toch interessant door kleinigheidjes zoals bijvoorbeeld de subtiele echo van het voorgaande nummer in ‘Rubberband’ of ‘Timeout’ waar de flink toegetakelde stem van Gonjasufi prima lijkt samen te gaan met piano en drums; een combinatie die eigenlijk helemaal niet hoort te kunnen. De laatste nummers, zijn weer iets makkelijker te verteren met ‘The Blame’, waarin stem en instrumenten nauwelijks zijn vervormd, als hoogtepunt.
De enige tegenvaller van ‘MU.ZZ.LE’ is dat ik twee jaar na het debuutalbum dat een uur duurde, wel iets meer kwantiteit had verwacht. Gelukkig is wat hij in die 25 minuten laat horen wel van prima kwaliteit. Sterker nog, het doet nauwelijks onder voor zijn ijzersterke debuut. Hoewel het dus geen volledig album is, mag het niet missen in de muziekcollectie van de liefhebbers van zijn debuut. (7/10) (Warp)
