Marillion trekt nog na ruim 30 jaar volle zalen, zo ook het laaste weekend van november waarin dit Britse gezelschap Nederland aandoet met 3 optredens. Na een uitverkocht Paradiso een dag eerder staan ze nu in een wederom uitverkocht 013 in Tilburg waar ook vele internationale (ik hoor Frans, Engels en Duits om mij heen..) fans hun weg hebben kunnen vinden naar dit poppodium waar voorprogramma Sun Domingo uit de VS een kwartier eerder begint dan gepland en een prima opwarmer is voor de rest van de avond.
Dan is het de tijd voor Marillion. Luid applaus en gejoel vult de zaal wanneer in het donker de heren één voor één het podium opkomen. Zanger Steve Hogarth, begroet het publiek terwijl er een spotlicht op hem gericht staat en het eerste nummer ‘Splintering Heart’ wordt ingezet, het publiek reageert enthousiast.. en zo ook de band.
Bij het nummer ‘Fantastic Place’ waar Hogarth plaats neemt achter de keyboard wordt hij bijgestaan door het publiek wat luidkeels meezingt..mobieltjes gaan de lucht in (eigenlijk de hele avond al..) en geroezemoes achter in de zaal is ook even stil. Daarna spreekt hij het publiek toe, dat ze meestal Nederland bezoeken tijdens Konininginnedag, en nu voor het eerst tijdens de Sinterklaasperiode hier zijn. Muisstil is het in de zaal als ‘Sugar Mice’ wordt gespeeld, gevolgd door ‘Somewhere Else’ en Hogarth spreekt het publiek weer toe. Koud heeft hij het.. door de airco op het podium..zijn jas..zweet..airco.. Niet veel later krijgt hij een flink oversized bontjas aangereikt welke hij met moeite dichtgeritst krijgt en de show gaat verder. Het geweldige ‘Man of a thousand Faces’ is het volgende nummer. Hogarth vertelt dat hij eigenlijk niet weet waar dit nummer over gaat. Het doet er niet toe. De zaal zingt ook weer luidkeels mee.
De grote, zowel letterlijk als figuurlijk, gitarist Steve Rothery, overigens het enig overgebleven bandlid van de originele formatie van de start van Marillion in 1979, geeft tijdens een van de laatste nummers van de avond ‘This Strange Engine’ een geweldige solo weer. Hij krijgt de handen flink op elkaar van de fans in de zaal en ook Hogarth kan het waarderen en beloont hem met een knuffel. Het was een fantastisch optreden, waarbij eind van de avond niemand erom rouwde dat Marillions grootste hit ‘Kayleigh’ niet gespeeld werd.
Foto’s (c) 2011 Robert Tjalondo
