Slechts zes jaar heeft het Deense Volbeat er over gedaan om op te klimmen van een debuterend bandje op een relatief klein Nederlands kwaliteitslabel (Mascot Records) naar hoofdact in de Rotterdamse Ahoy. Na het verschijnen van het debuutalbum ‘The Strength/The Sound/ The Songs’ is het is snel gegaan met deze band geformeerd rondom zanger/gitarist Michael Poulsen.
Het tweede album ‘Rock the Rebel/Metal the Devil’ forceerde een doorbraak in de metal-scene en heel zachtjes aan…ook daarbuiten. Na het derde album ‘Guitar Gangsters and Cadillac Blood’, uit 2008, kon de hele (muziek) wereld echter niet meer om Volbeat heen. Succesvolle grote festival optredens in Europa en grote evenzo succesvolle tournees in de U.S. (o.a. als support van Metallica) volgden. In de nazomer van vorig jaar verscheen het fantastische vierde ‘Beyond Heaven/Above Hell’ album op het ‘machtige’ Vertigo/Universal label. Met dat album op zak werden de eerste kritische noten in de media gekraakt aan het adres van de band. De band zou met een grote platendeal in de kontzak op safe spelen en een knieval voor de commercie te maken.
Mijns inziens is dat dikke bullshit want naast de lekkere herkenbare Volbeat klanken in het verlengde van het eerdere materiaal bevat dat album ook de meest extreme Volbeat songs. Ik denk dat de gastbijdragen van Mille Petrozza (Kreator), Barney Greenway (Napalm Death) en Michael Denner (ex-Mercyful Fate) genoeg zeggen. Gelukkig hebben de fans massaal deze kritieken, net als ondergetekende, genegeerd en staat deze band vandaag te spelen op het podium dat ze verdienen. Het succes van Volbeat is te wijten aan het feit dat het een heel hard werkende band is. De band pakt elke gelegenheid aan om live te spelen, heeft in zes jaar tijd vier albums en een dubbel DVD uitgebracht, maar is vooral uniek en sympathiek gebleven. De veel gebruikte stijlomschrijving Johnny Cash meets Metallica meets Elvis Presley met een vleugje punk schijnt erg veel zieltjes gewonnen te hebben…en ik persoonlijk vind dat niet gek, de mix tussen ouderwetse Rock ‘n’ Roll, Metal, Country & Western met dat vleugje Punk is de frisse wind door de zwar(t)e metal wereld.
Het is om stipt 20:00 uur de eer aan de band Clutch te openen vanavond. Na het eerste nummer van deze ietwat oudere kerels kon ik niet begrijpen dat dit het voorprogramma van Volbeat moest zijn. De bluesrock van het viertal klonk best lekker maar een beetje te gedateerd voor het in leeftijd sterk variërende, maar overwegend jonge publiek. Nadat zanger/gitarist Neil Fallon zijn gitaar had afgegeven aan een roadie en verder slechts de microfoon ter hand nam, begreep ik deze band meer en meer. Tussen de tonen van de Bluesrock door waren er sporen van onvervalste hardrock, jazz, oude Heavy Metal en zelfs Punk te horen in de muziek van dit viertal. Door de smeltkroes van stijlen snapte ik uiteindelijk wel dat deze band opende voor Volbeat, maar enkele jonge talenten als opener was wellicht een betere keus geweest. Al met al werd de band geaccepteerd en gewaardeerd door het aanwezige publiek en stond iedereen stiekem toch een beetje te swingen.
Tijdens de niet al te lange ombouw pauze en korte soundcheck zaten we als publiek tegen een levensgroot doek met de naam VOLBEAT aan te kijken. Ik kreeg even een déjà vu naar de keer dat Sepultura in 1996 op datzelfde podium stond. Ook een band uit de ‘underground’ die het waar mocht maken in de ‘grote’ wereld. Na de intro tape van het Motörhead nummer ‘Born to Raise Hell’ viel het eerder genoemde doek en deelde Volbeat direct een mokerslag uit aan het publiek. Met ‘Hallelujah Goat/ Find that Soul’ wordt meteen de trend gezet…dit gaat een avond vol pret worden. Volbeat klinkt hard, strak, geolied en routineus zonder ook maar enigszins over te komen alsof ze op de automatische piloot staan te spelen. ‘Guitar Gangsters and Cadillac Blood’ gevolgd door ‘Mr. & Mrs. Ness’ zetten Ahoy in vuur en vlam. Tijdens het vierde nummer ‘Heaven nor Hell’ vielen er drie podium doeken naar beneden om plaats te maken voor de prachtige podiumdoeken met de beeltenissen van de laatste CD. De duivel aan de rechterzijde en een engel aan de linkerzijde van het podium, refererend naar de titel van de zojuist ingezette song.
Ik heb Volbeat al meerdere malen op het podium aan het werk gezien en dat was altijd een lust voor het oog en het oor. Dit grote Ahoy podium was geen enkel probleem voor de band. Elke centimeter werd benut door de gedreven band terwijl zanger Michael Poulsen regelmatig gebruik maakte van de vier opgestelde microfoons op het podium. Na het gebruikelijk aan Johnny Cash opgedragen ‘A Sad Man’s Tongue’ gaf Volbeat een doorsnee van het lekkere repertoire om na ‘The Human Instrument’ het publiek te vragen “What do you want? Do you know what we want?” Queen’s ‘We will Rock You’ was het antwoord van Poulsen en meteen de inzet om het publiek vervolgens massaal ‘I Want to Break Free’ te laten zingen..en dat lukte maar al te goed tot tevredenheid van de band zelf! Met ‘Radio Girl’, ´Rebel Monster´, ´Still Counting´ (met de keihard meegezongen openingszin “Counting all the Assholes in the Room…”), ´River Queen` en het opvallend meegeblerde ´16 Dollars´ besloten de zichtbaar genietende Denen hun reguliere set.
Uiteraard volgde er nog een uitgebreid en uitgekiend staartje want Rotterdam was nog lang niet moe, en Volbeat was lang nog niet klaar. Dat het laatste album de band veel fans heeft bezorgd bleek uit het feit dat de eerste drie nummers van de toegift afkomstig waren van dat album ‘A Warrior’s Call’ , ‘Fallen’ en het aan het publiek opgedragen ‘Thanks’ (compleet met vrouwelijke fans op het podium) werden door de voorste rijen van het publiek woord voor woord meegezongen. Een Volbeat show zonder de Dusty Springfield cover ‘I Only Wanna Be With You’ is niet compleet, dus werd deze song in combinatie met ‘Boa’ met verve gebracht. Geweldig maar jammer…je voelde de climax in Ahoy naderen wetende dat het supervette optreden bijna ten einde zou zijn. Volbeat gaf met de bijna verplichte afsluiter ‘Pool of Booze, Booze, Booza’ nog eenmaal gas en deed dat heel intens.
Met de boodschap dat er heel veel mooie muziek gemaakt wordt in de wereld namen Michael, Thomas, Anders en Jon afscheid van een bijna vol Ahoy. Om in stijl te eindigen werd het gaspedaal nog even iets verder ingetrapt door, speciaal voor de metalfans, de ‘Raining Blood’ riff van Slayer te verwerken in het slotakkoord. In de jaren tachtig werd Iron Maiden naar voren geschoven als vaandeldrager van het metalgenre, in de jaren negentig werd dat vaandel overgenomen door Metallica. Wie die vaandeldrager vandaag de dag is weet geen mens…maar let op mijn woorden, het ‘gevaar’ komt uit Denemarken! Voor degene die dit feestje, om wat voor reden dan ook, gemist heeft ligt er volgende week een mooie registratie op zowel dubbel-DVD als CD van deze ‘Live From Beyond Hell/Above Heaven [Route 666]’ tour bij je platenboer. Ook de mensen die net als ik getuige waren van dit kick-ass concert mogen dat juweeltje aanschaffen.
