Sinds 1994 is deze band actief, maar pas tien jaar later boekten zij internationaal succes met de single ‘Run’. Toen de single ‘Chasing Cars’ werd gebruikt in de season finale van de tv-serie ‘Grey’s Anatomy’ ging het hard met de band en voor dit nummer ontvingen zij kortgeleden zelfs de Q Classic Song Award. Vijf studioalbums hebben deze mannen uit Bangor, Noord-Ierland tot nu toe uitgebracht en 11 november komt daar ‘Fallen Empires’ bij, dat ik voor Maxazine extra vroeg heb mogen beluisteren.
Via hun EP ‘Called Out In The Dark’ is de gelijknamige single al in de charts terecht gekomen, een elektronisch uitstapje voor de band die vooral bekend is om gitaarballads. Zal het album die trend volgen? Dat leest u bij Maxazine! Waar de covers van de eerste twee albums (net als de muziek) wat experimenteler en simpeler waren, is er ditmaal gekozen voor een professionelere aanpak. Veel kleur en een adelaar die symbolisch wordt geplaatst (al is het me vrij onduidelijk waar deze voor staat). In een interview gaf zanger Gary Lightbody al aan dat er dit keer bewust is gekozen voor een grootsere aanpak. “We wanted to make a massively ambitious record,” says Gary Lightbody, sipping wine by the pool at Garret Lee’s picturesque, Topanga Canyon home. “Arcade Fire’s last record (The Suburbs) made us realise that we had to up our game. It was amazing. We decided that we wanted to make a record unlike any other we’ve made before.”
Al direct bij de eerste track wordt duidelijk dat dit album ver af staat van alles wat ze tot nu toe gedaan hebben. Synthesizers doen hun intrede en een opbouw is direct voelbaar. Het herhaaldelijk gezongen ‘I’ll Never Let Go’ gevolgd door een stevige gitaar riff geeft direct al aan dat de akoestische performances worden ingerruild voor arena’s en festivals. Halverwege hoor ik het LA Inner City Mass Gospel Choir, dat ook op andere tracks te horen zal zijn. Deze mentaliteit om een breder publiek aan te trekken is ook in het al bekende ‘Called Out In The Dark’ goed te horen. De akoestische gitaar wordt bijna per maat bijgestaan door synthesizers en drums om op te bouwen naar het refrein met de helaas weinig originele tekst ‘We are listening and we’re not blind. This is your life this is your time’. Aanstekelijkheid is gelukkig goed te vinden. Dit zie je in de video van ‘Called Out In The Dark’, waarin Gary Lightbody in zijn eigen clip wordt vervangen door acteur Jack Davenport in een komisch geheel.
{slide=Snow Patrol – ‘Called Out In The Dark’}http://www.youtube.com/watch?v=q-ndrGykpso{/slide}
Aan het eropvolgende nummer ‘Weight Of Love’ zal wel eens hoge ogen kunnen gaan gooien op de zomerfestivals. Upbeat en vrolijk leidt de track je naar een refrein waarin flink aan de hoge snaren van de gitaar wordt getrokken. Symbolisch wordt hierin gezongen over een nieuw begin, in dit geval een nieuw genre voor deze mannen: ‘A new empire beckons a new kingdom in the distance’. ‘This Isn’t Everything You Are’ is wellicht de track waar het grootste deel van het publiek op zit te wachten. De emotie van voorgaande ballads ‘Run’ en ‘Chasing Cars’ verpakt in een ambitieus jasje, met kracht bijgezet door een fors orkest. Dit is toevallig ook het eerste nummer waarin de Snow Patrol zanger vloekt, ‘Because if you have to think… it’s fucked’. Gelukkig draagt dit wel bij aan de tekst. De overweldigende euforie wordt daarna snel weggestopt voor een nummer waar zanger Gary nagenoeg alleen akoestisch wordt begeleid.
{slide=Snow Patrol – ‘This Isn’t Everything You Are’}http://www.youtube.com/watch?v=Q-Gljs8Y3Q8{/slide}
’The Garden Rules [is]a soundtrack to autumnal romance’. Het doet erg denken aan de sfeer van ‘Eyes Open’ uit 2006, behalve dat het net als de rest van het album een stuk preciezer is uitgewerkt. Bij één genre blijft het niet, laat het titelnummer horen. De echoënde stem laat het vrij duister klinken dat kracht wordt bijgezet door de snelle banjo, zonder de bijbehorende folk-invloed. Experimenteel zoals op hun vroege albums ‘Songs for Polar Bears’ en ‘When This Is All Over We Still have To Clear Up’ kan dus nog wel. Het nagenoeg instrumentale ‘Berlin’ is vervolgens doordrenkt met vrolijke piano tonen en voelt meer als een overgang dan als een echt nummer. Zoals Elbow en Arcade Fire hebben laten zien dat ze prima exitludes kunnen leveren, doet Snow Patrol dat in het midden van een album. Een woordspeling op Life en Lightning is het minimalistisch begeleide Life-Ning. Hierin is duidelijk te horen dat de lyrics na een writer’s block van zanger Gary flink zijn veranderd.
Tevredenheid spreekt, in plaats van verlangen zoals voorheen. Het enige verlangen dat nog blijkt is ‘Ireland in the world cup. Either north or south’. Piano in combinatie met (enigszins) cheesy lyrics blijkt toch wel de kracht van deze band te zijn, blijkt uit het nummer ‘New York’. Vanuit slechts piano bouwt het op naar een episch geheel, waarin liefde met een overdaad aan metaforen wordt beschreven. ‘In The End’ is enerzijds enorm catchy, maar de herhaaldelijkheid van de titel doet me denken aan Coldplay’s ‘Paradise’, in mijn geval geen compliment. Een simpele gitaarsolo maakt de formule af. Wel blijkt ook hier weer het arena-compatible karakter van het album, dat ze zeker goed is gelukt. Live is het nummer ‘Those Distant Bells’ al een aantal keer uitgevoerd, op het album blijft het grotendeels bij het gitaar-getokkelde riffje. Wel is er een zangeres bijgevoegd, ik ben benieuwd of dit zal leiden tot performances à la ‘Set The Fire To The Third Bar’. Hier hoor ik pas het eerste punt van het album waarvan ik denk ‘dat hadden ze echt beter niet kunnen doen’. ‘The Symphony’ begint met een melodietje dat zo uit de 80’s synthpop geplukt had kunnen zijn. De rest van het nummer wordt niet veel spannender, gezien er met deze 15 tracks op het album staan had hij er beter uit gelaten kunnen worden.
Het gevaar van lange albums als deze is dat ze nog wel eens in willen zakken richting het einde. Hier wordt netjes op ingespeeld met ‘The President’, dat de harten van ‘Chasing Cars’ liefhebbers sneller zal doen kloppen. Geen climactisch einde, maar er zit een andere reden achter het nummer ‘Broken Bottles Form A Star’. Het is namelijk zowel een exitlude als een interlude op het album dat hier over een tijdje op zal volgen. De teksten hiervoor schijnen zelfs al klaar te liggen. Met ‘Fallen Empires’ heeft Snow Patrol laten zien dat ze enorm gegroeid zijn in de ruim 15 jaar dat ze bestaan. Het resultaat is een ambitieus album, dat enorm profijt heeft gehad van de grote hoeveelheid productie die erin is gestoken. Echter denk ik dat dit album daardoor toch zijn publiek zal verdelen. Liefhebbers van het eerste uur zullen flink moeten wennen, maar de massa zal dit met open armen ontvangen. Ikzelf? Hoewel ik enorm fan van hun oude experimentele werk ben, kan ik waarderen dat ze zich blijven vernieuwen. Chapeau, mannen! (8/10)(Fiction).
(voor wie deze band live wilt zien, woensdag 9 november om 10 uur start de verkoop van hun tweede show in Ahoy Rotterdam!)
