Dit keer niet in de categorie Legendary Albums, hoewel het dat natuurlijk wel is: een van de meest legendarische bands allertijden en een van de meest legendarische albums ooit: The Wall. Het best verkochte dubbelalbum allertijden met meer dan 30 miljoen exemplaren. Dat vraagt zo nu en dan om een nieuwe versie en als onderdeel van de grote Pink Floyd rereleases van de komende tijd beginnen we natuurlijk met dit meesteralbum. Maar is het wel zo vernieuwend?
Het eerste wat opvalt bij het openen van het digipack is het artwork. Niets vernieuwends natuurlijk, aangezien we allemaal de tekeningen van Gerald Scarfe kennen: simpel, hilarisch maar toch met enige diepgang. Tekeningen die horen bij het half autobiografische verhaal van Roger Waters. Bij het afspelen van de cd valt ook gelijk de helderheid op. Vergeleken met de eerste versie die we hebben van The Wall klinkt de muziek een stuk frisser, natuurlijk het resultaat van veelvuldig oppoetsen, masteren en herproduceren door James Guthrie (Alvin Stardust, Judas Priest), die sinds de oorspronkelijke release van The Wall in 1979 verantwoordelijk was voor vrijwel alles wat Pink Floyd en de afzonderlijke leden uitbrachten. Guthrie is daarmee waarschijnlijk bekender met het werk van de band dan de band zelf.
Tuurlijk, de echte Pink Floyd-fan hoef en kan ik totaal niets nieuws meer melden over dit meesterwerk, hoewel zelfs hij die The Wall goed kent bij deze rerelease meer dan ooit het gevoel zal krijgen er live bij te zijn, zelfs zonder 5.1! De niet-kenner echter zal versteld staan bij het album. De geluidseffecten komen dit maal zo sterk naar voren, de stemmen klinken zo helder, dat niemand door zal hebben dat de opnames al uit 1979 komen. Het tijdperk van de LP (voor de jeugdigen onder ons, zo’n grote zwarte schijf waarop de muziek nog niet gecompimeerd was tot klein armzalig MP3tje, en het gevoel van de artiesten nog te horen was) ligt dan wel achter ons en ik ben en blijf pleitbezorger van het zwarte goud, dit maal moet ook deze oude man zijn meerdere erkennen in de kwaliteit van het kleine zilveren schijfje.
The Wall is niet alleen door het optreden na de val van de Berlijnse muur en de vele geluidseffecten verweven met WO II. Waters verloor zijn vader gedurende de oorlog en The Wall begint met ´In the Flesh´ met dat tijdperk. Best tot zijn recht op The Wall en dus beter dan ooit is toch even te vermelden. Pink Floyd’s ‘Nobody Home’ is op de 2011-versie nog meer dan ooit verwerkt tot zwaar onderkende klassieker. De tragedie van Water’s jeugd komt doorspekt van weemoed en de tv-geluiden op de achtergrond door de muziek heen, natuurgetrouw gevolgd door de band’s eerbetoon aan Vera Lynn. De ruisende geluidseffecten bij ‘Vera’, afkomstig uit “The Battle of Brittain” uit 1969, zitten er natuurlijk nog steeds in, ruis inlatende, wat een scherp maar treffend contrast vormt tot de muziek van de band.
The Wall komt niet alleen uit in een remasterde versie, maar in februari ook in een ‘Experience’-versie, met extra demo’s en het onbekende ‘Teacher teacher’. De ‘Immersion’-versie echter is meer dan waar een die-hard fan ooit van zou durven dromen. 7 cd’s met demo’s, live versies, en wat niet al meer wordt deze versie het meesterwerk van het meesterwerk. The Wall hoorde al in iedere platenkast, maar of deze er nu wel in staat of niet, de remaster vervangt nu al met verve ieder oud exemplaar. (9/10) (EMI)
