Het is niet de eerste keer dat William Fitzsimmons in Amsterdam optreedt. De excentriek bebaarde singer songwriter met de rustgevende stem deed ons land al diverse keren aan. Maar vanavond laat hij zien dat hij naast het schrijven van droevige, bijna depressieve songteksten nog een talent heeft: hij is extreem grappig. In ongewoon lange monologen vertelt hij over zijn middelbare schoolperiode en zijn blinde moeder. Zelf wijt hij zijn spraakfontijn aan het vergeten in te nemen van zijn medicijnen, maar wij weten wel beter: hij is zelfverzekerder dan ooit.
Dat zelfvertrouwen is niet onterecht. William Fitzsimmons is goed in wat hij doet. Met zijn wonderlijk zachte stem weet hij rust te brengen aan eenieder die naar hem luistert en met zijn droevige teksten weet hij zijn luisteraar mee te nemen naar elke spreekwoordelijke afgrond die hij in zijn leven is tegen gekomen. Dat bewijst hij ook vanavond. Alhoewel zijn humoristische monologen schril aftekenen tegen zijn emomuziek, ben je bij de eerste noten de grove grap van zo-even alweer vergeten.
William heeft deze keer een begeleidende band meegenomen. Dat is jammer, want door het ietwat overdadige spel van de band is Williams fantastische stem af en toe nauwelijks te horen. Dus, beste William, lose the band en kom snel nog eens terug, zodat wij nogmaals aan je lippen kunnen hangen.
{jcomments on}
