Terwijl Nederlandse rockbands in het buitenland maar weinig bereiken, weten Nederlandse producers wel veel succes te behalen. Mason, een Amsterdams producerduo bestaande uit Iason Chronis en Coen Berrier, heeft met ‘(Perfect) Exceeder’ begin 2007 veel succes behaald in zowel Nederland als buiten onze landsgrenzen. Tussendoor zijn ze naar elke uithoek van de wereld getourd en hebben ze veel remixes gemaakt, maar door al deze drukte kwam het maar niet tot een officieel debuutalbum. Met ‘They Are Among Us’ is dat er nu wel; een album waarop is samen gewerkt met bevriende artiesten van over de hele wereld (van de Australische Sam Sparro tot de Britse singer-songwriter Aqualung). Dit blijkt inderdaad een voorbode te zijn voor een zeer divers album dat niet in één stijl te vangen is.
‘They Are Among Us’ trapt af met een uitstekend portie italo disco in de vorm van een zeer dansbaar ‘Runaway’. De steeds terugkerende tune gaat ook naar tig luisterbeurten niet vervelen, verplicht tot dansen (stil blijven zitten is mij tenminste nog niet gelukt) en is daardoor uitermate geschikt voor in de club. Na dit hypertempo volgt één van de rustigste nummers van het album; ‘You Are Not Alone’. Het ademt een naargeestige sfeer, en het nummer is dankzij de harmonie tussen tekst, zang en de zeer gevarieerde muzikale aankleding bestaand uit soms rauwe synthesizers, een doffe bass en een enkele keer het vioolspel van Iason Chronis één van de hoogtepunten.
In ‘Choices’ rapt Kurtis Blow over de dansbare beats en oldskool synths en dankzij de heerlijke flow van hem en de lichte wendingen in de productie springt ook dit nummer er uit. ‘Syncrom’ is veel minder aangekleed dan de eerste drie nummers. Het intro is een minimale repeterende synth, en droge, rauwe beats. De bedoeling van het nummer wordt duidelijk wanneer er een zeer herkenbare tune volgt die zomaar het intro zou kunnen zijn van een heroïsche actieserie.
Erg benieuwd was ik naar ‘Little Angel’ aangezien daar de zeer verdienstelijke singer-songwriter Aqualung aan mee werkt. Zijn stem, die eng veel lijkt op die van Radiohead’s Thom Yorke, blijft gelukkig prima intact omdat er gekozen is voor een minimale electronische aankleding. Helaas is het zowel qua tekst, zang als aankleding iets aan de vlakke kant waardoor ‘Little Angel’ voor mij het eerste minder geslaagde nummer van het album is. Dit wordt gevolgd door het eveneens teleurstellende ‘Kippschwinger’; een nummer dat me zeer op de zenuwen werkt vanwege hyperbiepjes die net buiten de maat lijken te lopen (wat waarschijnlijk wel met opzet is). Bovendien blijft de verwachte climax uit waardoor het mij te monotoon is.
Het voorgaande radio-onvriendelijke nummer wordt gevolgd door een zeer catchy ‘I Just Wanna Rock You’ waarin de Londense rapper Sway zich mag uitleven. Dit resulteert in hapklare pop met alle beschikbare ingrediënten waarvan een zure muziekcriticus zou walgen. Blijkbaar ben ik niet zo zuur, want het eindigt in mijn favorietenlijstje. ‘Boadicea’ wordt dankzij de zang van Roisin Murphy een zwoel licht psychedelisch electronummer. ‘As The World Turns’ is een prima stukje ambient die op dit album helaas niet uit de verf komt. Tussen al die vocalen, bass en beats is het een oase van rust die iets te vredig is om op te vallen. Van ‘Corrected’ had ik hoge verwachtingen aangezien Sam Sparro en DMC niet de minste namen zijn. De verwachtingen waren iets te hoog, want dit excentrieke nummer is niet één van de hoogtepunten van dit album. Ook het vlakke ‘Little Red Petticoat’ en ‘Who Killed Trance’ zijn geen hoogtepunten. Zet hierna de CD-speler niet direct uit, want er volgt nog een hiddentrack die het verdient om gehoord te worden.
Dat het zo’n lange recensie is geworden is te danken aan het album dat door zijn diversiteit genoeg inspiratie geeft om te schrijven. Een uitgebreide eindconclusie over ‘They Are Among Us’ is daardoor overbodig. De samenwerkingen zijn prima verlopen; de vocalen worden immers prima ondersteund door de producties van Mason (dat bewijzen ook de remixes die zij eerder maakten). De diversiteit is een pluspunt, want hierdoor krijgt de verveling geen kans om te toe te slaan. In een enkel geval was de diversiteit helaas iets te groot waardoor een nummer niet goed uit de verf kwam. Met name de tegenvallers op het eind zorgen ervoor dat dit album niet de maximale score haalt. (8/10) (Animal Language)
