De Rolling Stones hadden vóór het album wat ik deze week wil bespreken al heel wat klassiekers uitgebracht, ‘Beggars Banquet’, ‘Let It Bleed’ en ‘Sticky Fingers’. Het album werdt nou niet bepaald met open armen ontvangen in het begin. Het bevatte op het eerste gehoor weinig schokkends maar zou desondanks toch snel uitgroeien tot het meest indrukwekkende album van The Rolling Stones en bovendien tot een plaat die de rockwereld op zijn grondvesten zou doen denderen. Deze week in ‘Legendary Albums ….. Exile on Main St.’
Ondanks de experimenten die de Stones op het album hielden met diverse muziekstijlen waaronder soul, blues, folk, country en Caribische muziek, is ‘Exile on Main St.’ toch een echt rock album geworden. De band had genoeg materiaal om er een driedubbelalbum van te maken, terwijl er eerder met de platenmaatschappij was afgesproken een enkel album op te nemen. Men wist er echter een dubbelaar door te drukken. Hierdoor kwamen de verschillende genres goed tot hun recht. Het bijzondere is dat vanaf de dag van release tot nu het album nog net zo goed is als toen. Het is een album met lekkere rauwe rocknummers en de heren worden bijgestaan door niemand minder dan Billy Preston, Nicky Hopkins en een kopersectie, achttien nummers lang onvervalste rock. ‘Exile on Main St.’ werd afgrond in Los Angeles, bij de Sunset Sound Recorders. De basis voor de plaat was gelegd en in Los Angeles werden vocalen, pianostukken en bas- en gitaarpartijen toegevoegd. Sommige nummers, zoals ‘Torn and Frayed’ and ‘Loving Cup’, werden opnieuw opgenomen. Na een bezoekje van Jagger aan een nabijgelegen kerk werden er later nog aan meerdere tracks een “gospelsound” toegevoegd.
Omdat géén van de studio’s voldeed aan hun eisen, werd het plan om een album op te nemen in een studio in Nice of Cannes gecancelled. Uiteindelijk werd er gestart in villa Nellcôte. In de jaren ’70 was opnames maken buiten een studio redelijk bijzonder. De opnames voor het album waren midden in de zomer. Het was zeer warm in de villa en het album kreeg dan ook de werktitel ‘Tropical Disease’. Iedere kamer had zijn eigen ‘geluid’ en daar werd veel mee gedaan. In de kelder van Nellcôte vond Keith Richards volgens zijn bewoording “een paar vreemde echo’s”. De opnames gingen verder in de ruimte waar het vocht van de muren afliep. Niet goed voor de instrumenten, maar wel voor hun geluid.
Het opvallende van het album is dat het zo rauw en ruig klinkt. In het jaar dat ‘Exile on Main St.’ uit kwam werd er eerst gezegd dat dat rauwe geluid kwam door de drugs en alcohol die de heren overmatig zouden gebruiken. Als je er nu goed naar luistert is het een album van een band die gewoon laat horen dat ze in staat waren om een “doorleefd” album te maken. Duidelijk mag zijn dat het een album is wat voor veel artiesten een niet te evenaren hoogtepunt is. Het bijzondere is dat decennia geleden het een erg goed album was, en dat over decennia het nog steeds zal zijn. ‘Exile On Main Street’ is recentelijk opnieuw uitgebracht, dit keer natuurlijk op cd. Er zit een bonus-cd bij met wat leuk spul maar niet echt bijzonder. ‘Exile on Main St.’ is één van de belangrijkste en één van de meest memorabele platen uit de geschiedenis van de rockmuziek. Een album wat net zoals de vorige die ik besprak in ‘Legendary Albums ….’ in ieders bezit hoort te zijn.
{slide=Exile on Main St. – Rocks Off}http://www.youtube.com/watch?v=_lNP-x94-SE{/slide}
{slide=Exile on Main St. – Sweet Virginia}http://www.youtube.com/watch?v=sa3uNiUCrp0{/slide}
{slide=Exile on Main St. – Tumbling Dice}http://www.youtube.com/watch?v=6U8JlcB_BzA{/slide}
{slide=Exile on Main St. – Happy}http://www.youtube.com/watch?v=6n0Q9Not3ks{/slide}
{slide=Exile on Main St. – Rip This Joint}http://www.youtube.com/watch?v=_cUtt43Q2NE{/slide}