Surface Noise. De bandnaam doet vermoeden dat me er een partij herrie uit die speakers geblazen gaat worden! Integendeel (gelukkig). Een rustig, vrolijk indie-rock bandje met een bescheiden plaat. Een album dat overigens wel even een verzameling van vijf jaar werk weergeeft. Vergelijkingen met de Beatles, Weezer en Guided By Voices mogen als een eer worden gezien voor dit bandje. Wat ze goed kunnen is experimenteel werken zonder deadline. Zes jaar en zestig nummers verder is er een album, waarop een kleine impressie staat van het scala aan muziek wat deze vijf mannen voortbrengen.
Niet elk nummer is even sterk en boeiend om naar te luisteren, maar de plaat op zich is leuk om te horen. Je merkt duidelijk de invloeden van de Beatles (vooral bij het nummer ‘Rufus, Red Poodle’) en ook de andere bands zijn natuurlijk terug te horen. Hier en daar een lieflijk tintje, terwijl het in een ander nummer rock-achtig en zelfs ietwat elektronisch klinkt. Neem bijvoorbeeld de opener ‘My Little Watadori’. De gitaren zijn aanwezig, evenals een kenmerkend orgeltje, welke je over de hele plaat terug hoort komen.
De bandleden geven zelf aan dat de samenhang ver te zoeken is op het album, aangezien het een verzameling is van een aantal jaren werk. Er is wel degelijk samenhang te horen, met bijvoorbeeld als verbindende factor het orgel. Samenhang tussen de teksten en de stijlen is inderdaad niet direct aanwezig, maar je merkt wel de stijl waarin deze band zich bevindt. En dat is sterk.
Het hele album luisteren viel mij nogal zwaar. Niet elk nummer was prettig om te horen, omdat het na een tijdje aardig begint te vervelen. Misschien omdat het soms wat experimenteel is, misschien omdat het hier en daar veel op elkaar lijkt qua stijl, maar ik denk vooral omdat het allemaal losse nummers zijn. Vaak is een album namelijk zorgvuldig opgebouwd. Een verzamelalbum heeft dit natuurlijk een stuk minder, waardoor je bij elk nummer even om moet schakelen naar iets nieuws. Dit zorgt voor verrassingen, maar ook voor dompers, helaas.
Mijn favoriet blijft liggen bij ‘Rufus, Red Poodle’. Een mooi, rustig liedje, waar je vrolijk van wordt. De toonhoogtes doen me sterk denken aan ‘While My Guitar Gently Sweeps’, wat ik een prachtig nummer vindt. Of het er echt op gebaseerd is weet ik niet, maar Surface Noise brengt wel een mooi, vrolijk en vooral breekbaar liedje. Stond er maar meer van dit op het album. (7/10) (Dying Giraffe)
{slide=Surface Noise – How It Got Started}http://www.youtube.com/watch?v=A0tA0eyjJ5s{/slide}
