Het vorige album van White Lies werd door recensenten zeer verschillend beoordeeld. Sommigen vonden dat deze Londense band slechts mee surfde op de golf van de new wave revival zonder iets nieuws toe te voegen. Zelf spotte ik een beetje met dat album vanwege de zwartgallige titels en teksten van ‘To Lose My Life’ die betrekking hadden op de dood. Toch werd dat debuutalbum een groot succes, ook uiteindelijk bij mij. Sterker nog: ik keek uit naar de release van ‘Ritual’, hun tweede album. Al toen de tracklist en titel van het album bekend werden gemaakt zag ik dat hun obsessie voor de dood verdwenen was of in ieder geval getemperd. Waar hun debuut nog begon met een nummer genaamd ‘Death’, begint het nieuwe album met ‘Is Love’.
Dit nummer bevat de bekende duistere melancholische stijl van hun debuut, maar na een mooie opbouw volgt er een electrobeat die wat tempo brengt, iets wat ontbrak op hun debuut. Nog een pluspunt is het refrein, en dan vooral de overgang er naar toe. Het tempo is slechts een toevoeging, want voor de rest is hun oude recept niet verloren gegaan. Gelukkig maar, want ik geniet weer van de bombastische stijl die ook in het nummer ‘Strangers’ te horen is. ‘Bigger Than Us’ is ons allen al bekend. Zelf was ik als één van de weinigen niet helemaal enthousiast over dit nummer. Het is een nummer dat direct aanslaat en meestal missen ze dan de details die men doorgaans na een paar luisterbeurten hoort. Na twee nummers die wel deze details bevatten, valt deze dus een beetje uit de toon. Geen slecht nummer dus, maar het is niet mijn favoriet.
‘Peace & Quiet’ begint net zo vredig als de titel doet vermoeden, waardoor het breekt met het eerste deel van dit album. De samenzang en de droge beats en synths onderscheiden dit nummer zelfs van het andere werk van White Lies. Een gewaagde keus, want de fans van het eerste uur zullen hieraan moeten wennen. Bij ‘Streetlights’ weet ik niet of het een kwestie van gewenning is of dat het gewoon slecht is. Na meerdere keren bleef het gevoel van plaatsvervangende schaamte hangen bij het horen van de valse zang van de eerste zinnen. Ervan uitgaande dat dit nummer opzettelijk op het album is gezet, ben ik benieuwd naar de reden hiervan.
Met ‘Holy Ghost’ gaat het album in hoog tempo verder. Het was ook nog eens goed genoeg om hen die domper van ‘Streetlights’ te vergeven, maar helaas duikt in ‘Turn The Bells’ weer die niet zuiver (klinkende) zang op. Experimentele zang kan ik best waarderen, maar dit klinkt gewoon ongelukkig. In ‘The Power & The Glory’ duikt ouderwetse electro op in een experimenteel nummer, dat mij vooral in het laatste gedeelte weet te overtuigen. Zang, synths, beats en onderbrekingen zijn daarin perfect op elkaar afgestemd. Met ‘Bad Love’ volgt een nummer waar niets op aan te merken is, niets positiefs, maar ook niets negatiefs. Die – twijfelachtige -eer komt toe aan het afsluitende ‘Come Down’. Omdat het muzikaal weinig voorstelt is de tekst alles wat overblijft, en laat die nou net bestaan uit allerlei gebroken-liefdes-clichés. Als er vervolgens ook nog een achtergrondzang volgt die niet zou misstaan bij een boyband besluit ik het einde van dit nummer plichtmatig af te wachten.
Momenten van veel enthousiasme en diepe droefheid kenmerken dit tweede album van White Lies. Het is voor White Lies-begrippen een experimenteel album en daar staan ook wel eens mindere nummers tussen, maar op ‘Ritual’ staan een drietal ronduit slechte nummers waarvan ik me nauwelijks kan voorstellen dat mensen er enthousiast over zijn. Toch is het tijdperk White Lies niet ten einde voor mij. De nummers waar ik niet negatief over was, zijn bijna allemaal heel goed en beloven ook veel goeds voor de toekomst. Maar dit album waarvan ik veel verwachtte is het helaas toch niet voor mij geworden. (5/10) (Fiction)
