Met een van hun grootste hits 'I Got You Babe' kwam vorige week hier in Do you remember het duo Sonny & Cher voorbij. Vandaag blijf ik in de V.S. met een drie koppige band bestaand uit alleen vrouwen. Een trio zijn ze altijd gebleven, ondanks het feit dat er in de afgelopen jaren talloze wisselingen van samenstelling zijn geweest . Nummers als 'When Will I See You Again', 'Dirty Ol' Man' en 'Take Good Care Of Yourself' waren enorme hits. Deze week in 'Do you remember ….. The Three Degrees'.
Zoals je in het inleidende stukje hebt kunnen lezen is The Three Degrees een Amerikaanse band bestaande uit alleen maar vrouwen. Het trio, opgericht in 1963 te Philadelphia, heeft veel wisselingen van samenstelling doorgemaakt: tot nu toe hebben 15 vrouwen deel uitgemaakt van The Three Degrees. De originele line-up was die met Fayette Pinkney, Shirley Porter en Linda Turner. De meest succesvolle line-up was Fayette met Sheila Ferguson en Valerie Holiday, zij waren verantwoordelijk voor de uit 1974 daterende hitsingle 'When Will I See You Again' wat een grote internationale hit was. 'When Will I See You Again' piekte in de V.S. op de tweede plaats en behaalde in de Britse Singles hitlijst de eerste positie.
{slide=The Three Degrees – 'When Will I See You Again'}http://www.youtube.com/watch?v=NspsA-WNKaA{/slide}
Als gezegd zijn The Three Degrees zo rond 1963 begonnen. Ze werden ontdekt door producer en tekstschrijver Richard Barrett. Barrett was verantwoordelijk voor diverse bands uit de jaren '50 als The Chantels, Little Anthony and the Imperials, en The Valentines. Barrett nam in 1965 met de originele line-up hun debuutsingle 'Gee Baby (I'm Sorry)' op, dit op het Swan Records label. Dazelfde jaar nog verlieten Turner en Porter de band, Fayette als enig originele lid achterlatend. Turner en Porter werden vervangen door Helen Scott en een flink aantal andere zangeressen, waarna halverwege de jaren '60 Janet Harmon zich bij de band voegde. Barret wierp zich op als manager en producer voor Sheila Ferguson, wie een schoolvriendin was van Scott. Hij zorgde er ook voor dat zij in 1965 een contract tekende bij Swan Records.
{slide=The Three Degrees – 'I'm Gonna Need You'}http://www.youtube.com/watch?v=Sh0SkuCIJU8{/slide}
The Three Degrees hebben in 1966 tal van singles uitgebracht, waaronder 'I'm Gonna Need You' en een cover versie van 'Maybe'. Toen ze een flink aantal concerten gepland hadden staan besloot Scott de band te verlaten om een gezin te gaan stichten. Ferguson nam haar plaats in en zou dit voor de komende 20 jaar volhouden. Ferguson was achtergrondzangeres bij alle Three Degrees nummers, net zoals de band deed bij Ferguson's solo singles. In 1967 verliet Harmon The Three Degrees, en werd vervangen door Valerie Holiday. De drie volgende jaren liet Barret ze contracten tekenen bij Warner Bros., Metromedia, en Neptune record labels waarvan de laatste eigendom was van Kenny Gamble en Leon Huff welke vijf jaar later met de band zouden gaan samenwerken.
{slide=The Three Degrees – 'Maybe'}http://www.youtube.com/watch?v=a1FGYg9azXs{/slide}
Hun close harmony zang maakte The Three Degrees een zeer populaire nachtclubact maar een echte hit hadden ze nog niet gescoord. In 1970 tekenden ze een contract bij Roulette Records en brachten ze hun debuutalbum 'Maybe' uit. De titeltrack, deze keer met Valerie Holiday als leadzangeres, behaalde de 4e plaats in de Amerikaanse R&B hitlijsten. Als snel volgden de singles 'I Do Take You' en 'You're The Fool' en hun tweede album 'So Much Love' Dit succes zorgde ervoor dat ze in de uit 1971 daterende film 'The French Connection' te zien waren tijdens een optreden in de Copacabana nightclub te New York, en ook tijdens een ontmoeting in het Riviera Hotel in Las Vegas met Engelbert Humperdinck.
{slide=The Three Degrees – 'TSOP (The Sound of Philadelphia)'}http://www.youtube.com/watch?v=-3nPLfG9gZY{/slide}
Toen in 1973 hun contract met Roulette afliep, liet Barret ze een contract ondertekenen bij het al eerder genoemde Philadelphia International Records eigendom van Kenny Gamble en Leon Huff, alwaar ze hun grootste successen hadden. Het eerste nummer wat ze opnamen op dat label was 'TSOP (The Sound of Philadelphia)', tesamen met de studioband MFSB. 'TSOP (The Sound of Philadelphia)' werd het de theme song voor het tv programma Soul Train. In oktober van dat jaar maakte de band ook hun opwachting tijdens de Amerikaanse serie Sanford and Son (seizoen 3, aflevering 4), en zongen toen 'I Didn't Know'. Van het eerste album wat ze uitbrachten voor het Philadelphia International label getiteld 'The Three Degrees' kwamen drie hits, te weten: 'Dirty Ol' Man' (wat in Nederland en Belgie de gouden status behaalde), 'Year Of Decision' (wat de 13e plaats behaalde in de UK Singles Chart), maar de derde single, 'When Will I See You Again' zou echt een enorme hit worden.
{slide=The Three Degrees – 'Dirty Ol' Man'}http://www.youtube.com/watch?v=0atv9v2nNww{/slide}
'When Will I See You Again' stond in augustus 1974 in de U.K. twee weken op de eerste plaats (de eerste groep die uit alleen maar vrouwen bestond en een soort gelijk succes behaalde waren de The Supremes in 1964) en werd de op drie na best verkochte single van het jaar. 'When Will I See You Again' behaalde de 2e positie in de V.S. en ging ruim 2 miljoen keer over de toonbank, waardoor het trio in december 1974 een gouden plaat in ontvangst mocht nemen. (Toendertijd werden er voor singles géén platina platen uitgegeven). The Three Degrees namen ook twee live albums op; een opgenomen tijdens een optreden in Leicester, U.K. en de andere opgenomen in Tokio, Japan. Beide albums kwamen uit in 1975.
{slide=The Three Degrees – 'Take Good Care Of Yourself'}http://www.youtube.com/watch?v=F4m1tbJnyZI{/slide}
Het trio´s derde studio album op het Philadelphia label, ´The Three Degrees International´ kwam wereldwijd uit met verschillende titels en in verschillende talen. In Europa heette het album ´With Love´, de Britse versie van dit album had als titel ´Take Good Care Of Yourself´, en produceerde de hitsingle ´Take Good Care Of Yourself´ wat in de U.K de top 10 haalde, hun hoogst behaalde positie met een album ooit in de U.K. Twee andere singles van het album werden grote sucessen in Japan, ´Midnight Train´ en ´Nigai Namida´, het tweede nummer was opgenomen in het Japans. In 1976 stapte de band over naar CBS Sony/Epic Records alwaar ze een conceptalbum getiteld ´A Toast Of Love´ opnamen. ´A Toast Of Love´ was speciaal bedoeld voor de Aziatische markt, ookal werd de titeltrack internationaal gereleased. Datzelfde jaar verliet Pinkney de band om een fulltime lerares te worden en werd vervangen door oud bandlid Helen Scott.
{slide=The Three Degrees – 'A Toast Of Love'}http://www.youtube.com/watch?v=pG1RJWpf-s0{/slide}
In 1977 brachten ze het album ´Standing Up For Love´ uit, dit zou hun laatste release zijn op het CBS/Epic label. In 1978 tekenden The Three Degrees bij Ariola Records in Europa en in de V.S. en gingen samenwerken met Giorgio Moroder, wie beroemd was geworden als disco producer, Moroder was verantwoordelijk voor het succes van Donna Summer. Verder succes volgde met twee disco albums te weten ´New Dimensions´ (1978) en '3D' (1979). Van deze twee albums kwamen vier U.K. top 20 hits: 'Givin' Up Givin' In', 'Woman In Love' (origineel opgenomen door Twiggy in 1977), 'The Runner' en 'My Simple Heart'. Ze hadden in 1978 de eer om op te mogen treden in het Buckingham Palace tijdens Prins Charles' 30e verjaardag en stonden later op de gastenlijst tijdens een "pre-wedding party" voor zijn huwelijk met Lady Diana Spencer (1981).
{slide=The Three Degrees – 'Givin' Up Givin' In'}http://www.youtube.com/watch?v=hgyXCNaip2U{/slide}
Hun eigen tv-special, "The Three Degrees at The Royal Albert Hall" (ook bekend als "An Evening with The Three Degrees") werd opgenomen in oktober 1979, ze werden muzikaal bijgestaan door het Royal Philharmonic Orchestra. In 1980 brachten The Three Degrees een verzamelalbum uit, getitled 'Gold' wat in de U.K. een top 10 hit werd. Op kant A van het album stonden hun hits uitgebracht op het Ariola label in de periode van 1978-1979 en op de B-kant live opnames van hun uit 1979 daterende tv-special opgenomen in de Royal Albert Hall. 'Gold" zou de eerste van twee verzamelalbums zijn welke in de U.K. binnen twee jaar de top tien haalde, dit nadat CBS begin 1979 'A Collection of their 20 Greatest Hits' uitbracht.
{slide=The Three Degrees – 'Liar'}http://www.youtube.com/watch?v=uHYF5bT7qvk{/slide}
Tussen 1982 en 1985 brachten The Three Degrees twee albums op hun eigen 3D label uit, 'Album of Love' en Live in the UK'. Op dat label kwam er ook een single uit wat geschreven was door Sheila Ferguson getiteld 'Liar'. In 1982 werd er een derde BBC tv show opgenomen met als titel 'Take 3 Degrees', met opnames van hun grootste hits, alsmede opnames van hun laatste optreden, met nummers als 'I Can't Turn You Loose' en 'Celebration'. Ze keerden in 1985 terug in de Britse hitlijsten met de single 'The Heaven I Need' wat geproduceerd was door Stock, Aitken & Waterman op Supreme Records label. De single haalde het nét niet tot de top 40. Zangeres Miquel Brown viel in 1986 in voor de zwangere Scott. Datzelfde jaar besloot Ferguson om de groep te verlaten.
{slide=The Three Degrees – 'The Heaven I Need'}http://www.youtube.com/watch?v=bJA2X8hcYoU{/slide}
Ferguson werd in 1986 door Scott en Holiday vervangen voor Vera Brown en het jaar erop voor Rhea Harris. Twee jaar later namen Scott en Holiday met wederom een nieuwe zangeres Victoria Wallace het album 'Three Degrees…And Holding' op, dit keer op het Ichiban Records label. De opvolger van 'Three Degrees…And Holding' kwam er snel achteraan (zomer 1989), de live cd opgenomen in het Londense Dominion theater, met als gaststerren Billy Paul en Harold Melvin & the Bluenotes. Het trio vervolgde datzelfde jaar nog met wederom een tournee door de U.K. en Japan. Eind 1989 verving Cynthia Garrison Wallace, deze line-up zou het langst standhouden. In 1993 werden de dames gevraagd om samen met Thomas Anders (Modern Talking) een vernieuwde versie van 'When Will I See You Again' op te nemen. Anders verzorgde drie nummers voor hun album 'Out of the Past Into the Future', hun terugkeer op het Ariola label; 'Out of the Past Into the Future' werd hun succesvolste album sinds 15 jaar.
{slide=Thomas Anders & The Three Degrees – 'When Will I See You Again'}http://www.youtube.com/watch?v=IkZ1BpmqUgM{/slide}
Van 'Out of the Past Into the Future' kwamen nog twee singles uit, te weten de nieuwe versie van 'Dirty Ol' Man' en een nieuwe single 'Hurry Hurry'. Drie jaar later (1996) bracht het trio een "best of' album uit, getitled 'Best & New Hits: When Will I See You Again' met daarop vier oude opnieuw opgenomen hits en zes nieuwe nummers. In december van dat jaar verscheen er ook een kerstalbum van The Three Degrees 'Christmas With The Three Degrees'. Scott, Holiday en Garrison bleven op tournee gaan. Hun eerste tv optreden – in de show getiteld Rhythm, Love, and Soul – in de V.S. sinds 20 jaar werd uitgezonden in 2003, ze deelden daar het podium met onder andere Aretha Franklin, Lou Rawls en Mary Wilson. Ook maakten ze deel uit van de 'Best Disco In Town 2004 Tour', dit tesamen met The Pointer Sisters, Chic, The Emotions, en Evelyn "Champagne" King.
{slide=The Three Degrees – 'Holding Back'}http://www.youtube.com/watch?v=FG6zjizrR08{/slide}
Het trio nam in mei 2007 ook deel aan de 'Best Disco In Town' tour door de U.K. Het jaar erop brachten ze het album 'Helen, Valerie, Cynthia: The Greatest Hits' uit, met daarop totaal vernieuwde versies van hun grootste hits, alsmede favoriete nummers van fans. De groep, tesamen met lid van het eerste uur Fayette Pinkney, kregen in de periode van 2008-2009 diverse awards – van de BEMA (The Black Entertainment and Music Association) en de City of Philadelphia voor hun bijdrage in de muziekwereld. Op 27 juni 2009 overleed op 61-jarige leeftijd na een korte ziekte Fayette Pinkney. Datzelfde jaar bracht het trio hun eerste studio album in tien jaar uit, 'Undercover 2009', met daarop een selectie van covers van Abba, Stevie Wonder, Paul Simon en de Bee Gees. In 2010 kwam er nog een single uit, ´Holding Back´ en vorig jaar verving Freddie Pool Cynthia Garrison vanwege ziekte. De Holiday-Scott-Garrison line-up heeft het langst stand gehouden (21 jaar).
