De werkweek van zanger/gitarist Nick Lowe. Zaterdag optreden in Stockholm, dinsdag in Oslo, woensdag in Kopenhagen, donderdag in Paradiso in Amsterdam, dan weer naar Brugge en zondag op het podium in Parijs. Nick Lowe is bijna 63 en lijkt steeds meer op oud nieuwslezer Frits Thors maar de woorden routine of vermoeidheid staan niet in zijn woordenboek. Integendeel. Het optreden gisteren in Paradiso in Amsterdam staat bol van spelplezier, arbeidsvreugde en vakmanschap. Want waar en met wie speelde Nick Lowe niet?
De lijst met namen van muzikanten en artiesten met wie hij samenspeelde of voor wie hij nummers schreef is onuitputtelijk. John Hiatt, Dave Edmunds, Dr. Feelgood, Ry Cooder, Chrissie Hynde, Paul Carrack, zin ex-stiefvader Johnny Cash, Graham Parker etc. etc. Hij produceerde de eerste single van The Damned en de eerste vijf elpees van Elvis Costello. Nick Lowe is in Nederland bekend van ”I love the sound of breaking glass” uit 1978. Maar die mini-hit speelt hij zelden of nooit. Ook gisteren niet. Het is altijd al lastig geweest om de muziek van Lowe aan een bepaald genre toe te schrijven. Singer/songwriter, rock & roll, pubrock, rockabilly, new wave, punkrock, gitaarrock, powerpop, gitaarrock noem maar op. Lowe staat dan ook net zo makkelijk op Parkpop als in een theater met alleen zitplaatsen. Maar wat maakt het uit.
Nick Lowe met zijn band gisteren in Paradiso Amsterdam. Met enkele van zijn bandleden speelt Nick Lowe al meer dan veertig jaar samen onder wie drummer Robert Trehern en toetsenist Geraint Watkins, die solo ook het voorprogramma verzorgde.
Nick Lowe zag ik voor het eerst en het laatst in 1995 in Nighttown in Rotterdam. En net als toen beleef ik ook in Paradiso veel kijk- en vooral luisterplezier aan het niet al te lange optreden. Dan weer een langzaam luisterliedje als “House for Sale“, dan gaat het tempo weer omhoog (“Sensitive Man“) en tussendoor een vleugje droge humor. Net zoals de teksten van Lowe. De symphatieke Lowe speelt veel songs van zijn nieuwste CD “The Old Magic“. Het concert eindigt met Lowe’s eigen klassiekers ”Cruel to be kind” en “What’s so funny ’bout love, peace and understanding“ Een avondje Nick Lowe is als een ongedwongen avondje met vrienden naar de pub. De bar binnen handbereik, een pint in de hand en op het podium een live juke box vol met vrolijke popliedjes. Leve de donderdagavond.
