Gisteravond stond Fink voor de eerste keer als hoofdact in de grote zaal van Paradiso. Als tiener uit een muzikaal gezin kwam hij al vele malen voor optredens van grote artiesten naar Amsterdam. Optreden in Paradiso is dan ook altijd een jongensdroom van hem geweest. Hij was zichtbaar opgetogen en het was duidelijk dat hij goed had nagedacht over zijn performance. In een zaal die vrijwel duister was, waar veel rook hing, zong Fink met een dertigtal gedimde lampen als sterren achter hem zijn liedjes met zijn zwoele stem en lage gitaargeluid: Perfect Darkness.
Fin Greenall, zoals Fink in het dagelijks leven heet, is inmiddels alweer bezig met zijn vierde carrière in de muziekwereld. Zijn eerste sporen heeft hij verdient als deejay. Later werkte hij als producer, waar hij onder andere samenwerkte met de toen nog onbekende Amy Winehouse. Tegenwoordig is hij een gevierd liedjesschrijver en singer-songwriter. Zo schrijft hij niet alleen voor zichzelf, zo is hij onder andere hofleverancier van John Legend. Maar genoeg name-dropping, want dat heeft Fink al lang niet meer nodig om mensen van zijn talent te overtuigen.
Afgelopen zomer bracht Fink met “Perfect Darkness” alweer zijn vierde album uit als singer-songwriter. Waar het op zijn albums nog wel eens moeilijk is om een lijn te ontdekken, is hij op het podium conceptueel uitermate sterk. De setlist bevatte geen liedjes die uit de toon vielen. Ook het geluid was perfect afgesteld, waarvoor hulde aan de geluidstechnici van Paradiso. En dan de prachtige aankleding van het podium, waarbij kalmte en duisternis werden afgewisseld door opzwepend gitaargeluid en oplichtende sterren. Sfeer was gisteravond Finks troef.
Greenall wordt al sinds het prille begin van zijn singer songwritercarrière ondersteund door zijn vrienden Tim Thornton (drum) en Guy Whittaker (bass). Vooral Thornton, die moeiteloos van drumstel naar gitaar schakede, maakte indruk. Zijn foutloze bassdrum en het subtiele gebruik van de rest van het drumstel droegen in grote mate bij aan de sfeer van het optreden.
Zelden was het publiek in Paradiso zo enthousiast. Dat er werd gejuicht na de eerste zin van een liedje kennen we eigenlijk al niet meer sinds Henny’s Soundmixshow. En dat de vloer van Paradiso trilde terwijl de helft van de zaal gevuld was met zitplaatsen kenden we gewoon nog niet. Toen Fink na de derde staande ovatie definitief afscheid nam van zijn publiek glunderde hij. Dit was niet alleen een blijde ontmoeting voor de Amsterdamse toeschouwers, voor Fink was dit ongetwijfeld ook één van de grootste kicks uit zijn leven: een jongensdroom die uitkomt.
