Terwijl buiten op station Utrecht Centraal groepjes PSV-supporters huiswaarts keerden na het binnenhalen van de landstitel, ontvouwde zich zondagavond in de Cloud Nine van TivoliVredenburg een heel andere vorm van viering: een avond vol muzikale vrijheid, improvisatie en onderlinge chemie.
Bill Laurance, bekend als een van de drijvende krachten achter Snarky Puppy, keerde terug naar een plek waar hij zich hoorbaar thuis voelt. Hij vertelde het publiek dat het altijd bijzonder is om weer in Cloud Nine te spelen. Dit keer deed hij dat met zijn nieuwe trio, bestaande uit de talentvolle drummer Oscar Ogden en electrische- en contrabassist Menelik Claffey. De drie hadden weinig slaap gehad, slechts vier uur, maar dat weerhield hen er niet van om volledig op te gaan in het spel.
Volgens Laurance had het trio bewust gekozen om deze avond het bestaande repertoire te gebruiken als basis, maar er zo ver mogelijk van af te wijken. Die vrije benadering was goed hoorbaar: bekende thema’s werden langzaam losgelaten, en maakten plaats voor avontuurlijke ritmes, onverwachte wendingen en momenten van pure improvisatie. Laurance wisselde moeiteloos tussen akoestische piano en zijn Fender Rhodes, altijd op zoek naar nieuwe kleuren. Zeker op zijn Rhodes toverde Laurance geniale klanken; en dat was niet zo vreemd. Ook Chick Corea en Herbie Hancock waren al eigenaar geweest van het instrument, dat door Laurence bespeeld werd alsof hij er mee was geboren.
Drummer Ogden en bassist Claffey bleken een sterke tandem, ondanks technische problemen aan Claffeys zijde. De spike van zijn contrabas schoot herhaaldelijk weg, wat hem dwong om al spelend zijn positie aan te passen. Het gaf het spel zelfs iets extra’s: de focus bleef scherp, het contact tussen de muzikanten intens. Vooral in de vrije secties ontstond er een zinderende spanning, waarbij bas en drums elkaar opjoegen richting fusion-achtige uitbarstingen. De drie genoten op het podium al net zo hard als het aanwezige publiek. Mooi om de eerlijke passie te zien van de muzikanten.
De sfeer in de zaal was geconcentreerd en warm. Duidelijk dat het toch echt aan de muziekstijl ligt of er veel gepraat wordt door het publiek. Bij jazz en fusion heb je daar dus zelden last van, gelukkig. Het publiek luisterde aandachtig en liet zich meevoeren in de zoektocht die het trio die avond aanging. Geen strak omlijnde composities, maar een voortdurend spel van aftasten, reageren en durven loslaten.
Bill Laurance sloot de avond af met een oprechte dankbetuiging aan het publiek. Ondanks de vermoeidheid klonk zijn spel scherp, creatief en gelaagd. De mannen verlieten het podium en kwamen snel terug voor een verdiende toegift en kwamen achteraf terug bij de merchandise om CD’s en Vinyl te signeren. Laagdrempelig want in een wereld vol vastgelegde patronen liet dit trio horen hoe spannend het is om de controle los te laten. Een concert dat niet draaide om zekerheid, maar om het durven verdwalen in de muziek.