Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
The Rolling Stones – Welcome to Sheperd’s Bush
De nieuwe release ‘Welcome to Shepherd’s Bush’ van de Rolling Stones voelt aan als een merkwaardige paradox – een intiem cluboptreden uit 1999 dat nu wordt uitgemolken als commercieel product voor de nostalgische massa. Het is als een kermisattractie die steeds opnieuw wordt opgepoetst, glimmend maar met hier en daar wat roest onder de verflaag. Toch schuilt er iets fascinerends in deze tijdcapsule uit de late jaren ’90. De band, toen al veteranen van drie decennia rock ‘n’ roll, toont in de kleine setting van de Shepherd’s Bush Empire nog flarden van die ruwe energie die hen ooit tot ‘werelds gevaarlijkste rockband’ maakte. De uitvoering van ‘Melody’, voor het eerst sinds ’77 gespeeld, klinkt verrassend vitaal – als een vergeten juweeltje dat plots weer glanst. De aanwezigheid van Sheryl Crow tijdens ‘Honky Tonk Women’ is typisch voor die periode – een commerciële knipoog die de authenticiteit wat onderuit haalt. Het is exemplarisch voor hoe de Stones hun eigen mythe zijn gaan beheren: als een bedrijf dat zijn merkwaarde moet beschermen. Muzikaal gezien is het allemaal prima in orde – de band klinkt strak, professioneel, precies zoals je zou verwachten. Maar het heeft ook iets ongemakkelijks, deze zoveelste heruitgave van materiaal uit de archieven. Het is als een circus dat steeds dezelfde acts opvoert, wetende dat het publiek toch wel komt. Voor de completist is dit ongetwijfeld een must-have. Voor de anderen is het vooral een herinnering aan hoe de rebelse bluesvernieuwers van weleer zijn verworden tot beheerders van hun eigen erfgoed – vakkundig uitgevoerd, maar met de spontaniteit van een gepland volksfeest. (Jan Vranken) (6/10) (Promotone BV)
Crazy P – Any Signs Of Love
Een nieuw album is voor fans vaak een mooi vooruitzicht. Toch zullen de fans van Crazy P, wat eerder Crazy Penis heette, met een dubbel gevoel naar deze release hebben geluisterd. Zangeres en frontvrouw Danielle Moore overleed niet lang geleden. Het album was af en de band besloot het dan ook uit te brengen als eerbetoon aan haar. De band maakt een mix van soul, funk, house en downtempo. Dit ‘Any Signs Of Love’ is alweer het negende album. Het album groovet lekker en ondanks dat het album aan de langere kant is, luistert het heerlijk weg. De bas is in nummers als ‘Not Too Late’ en ‘Love Is Power’ de drijvende kracht, daarmee onmogelijk om je hoofd niet mee te laten deinzen. Album opener en -sluiter brengen je terug naar de jaren 80. Iets wat normaliter niet snel op mijn pad zou komen, heeft me zeer positief verrast. Fijn album zo tegen het einde van het jaar. (Rik Moors) (8/10) (Walk Don’t Walk Limited)
Sticks – Zonneschijn
Voor een album van Sticks moet je echt even gaan zitten. Niets van deze Zwolse rapper
gaat achteloos voorbij, de teksten zijn altijd relevant en komen binnen, mits je ze
verstaat in de goede zin van dat woord. Je moet ze leren begrijpen, doorgronden, weten
waar de woorden vandaan komen, erop kauwen, overdenken en uiteindelijk hoor je echt
wat Sticks wil zeggen. ‘Zonneschijn’ is daarbij het meest persoonlijke album dat hij tot
dusver maakte, letterlijk allesomvattend, over het leven, de dood en het pad er tussenin.
Als je stilstaat bij de kernwaarden van het bestaan, mag je nooit vergeten waar je
vandaan komt, want dat vormt je. Om die reden keert Sticks op dit album terug naar zijn
roots, zowel in tekst als de samenwerkingen. Het had ook zomaar een nieuw album van
de Fakkelbrigade kunnen zijn, dankzij de bijdragen van de oude broeders Typhoon,
Freez, James en Rico. Met afstand een van de betere hiphop-albums die dit jaar in onze
moerstaal zijn afgeleverd. (Jeroen Mulder) (8/10) (Top Notch)
MC Solaar -Balade Astrale
‘Balade Astrale’, het nieuwste meesterwerk van MC Solaar, vormt het betoverende sluitstuk van zijn recente drieluik. Als een kosmische ontdekkingsreis door het hip-hop firmament bevestigt dit album zijn onbetwistbare positie in de voorhoede van het genre. ‘Maitre de Ceremonie’ opent als een muzikale openbaring waarin Solaars kenmerkende flow zich ontvouwt als een elegante dans. Zijn woorden zweven over de beat met een precisie die alleen komt met decennia van verfijning – een verbale choreografie die tegelijk moeiteloos en hypnotiserend werkt. De samenwerking met Benjamin Epps op ‘Benedictions’ is een transcendent hoogtepunt. Hier versmelten jazz en hip-hop in een alchemistisch proces dat doet denken aan Solaars vroege Jazzmatazz-dagen, maar nu verheven tot een nieuwe dimensie. De orkestratie is adembenemend – een symfonisch tapijt van koper en strijkers dat zich verweeft met de beats als een mystieke mist. ‘James Brown’ is een eerbetoon dat trilt van energie, waarin een slanke gitaarlijn en een diep resonerende bas samenkomen in een groove die rechtstreeks naar de ziel reikt. Solaar demonstreert hier waarom hij als een grootmeester van hip-hop wordt beschouwd – zijn delivery is tegelijk een les in techniek en een viering van pure muzikaliteit. Wat ‘Balade Astrale’ zo bijzonder maakt, is de tijdloze kwaliteit die door elk nummer stroomt. Het is het werk van een artiest die niets meer hoeft te bewijzen maar toch blijft innoveren, waarbij hij een brug slaat tussen de gouden eeuw van hip-hop en haar toekomst. Dit is geen nostalgische terugblik, maar een vooruitziende blik van een meester die nog steeds op het toppunt van zijn kunnen opereert. Met dit album bewijst Solaar dat zijn artistieke reis nog lang niet ten einde is – sterker nog, hij lijkt met elk nieuw werk dieper door te dringen tot de essentie van wat hip-hop kan zijn. ‘Balade Astrale’ is niet alleen een waardig slot van zijn drieluik, het is een manifest van een artiest die zijn ambacht blijft perfectioneren. (Jan Vranken) (9/10) (Osmose Universe)
Muriel Grossmann – The Light of the Mind
De Oostenrijkse saxofonist en componiste Muriel Grossmann geldt als een van de
vaandeldragers die de erfenis van icoon John Coltrane voortzetten in de moderne jazz.
Handelsmerk is de ‘blues groove’, met een immer stuwende ritmesectie als tapijt voor de
lyrische speelstijl van Grossmann, een stijl waarvoor ze al sinds het debuut in 2008
internationaal wordt geroemd. Toch geniet ze in ons land geen grote bekendheid en dat
is onterecht. Juist Grossmann staat voor een toegankelijke vorm van swingjazz, waarbij
ze complexe composities en experimenten niet uit de weg gaat, maar ze de luisteraar
met de rijke klanken uit haar tenor- en sopraansax altijd aan de hand neemt en
moeiteloos door de muziek heenleidt. Daarbij laat ze op dit recent uitgebrachte ‘The
Light of the Mind’ ook veel ruimte voor andere instrumenten waaronder de hollowbody
gitaar van mede-producent Radomir Milojkovic en de Hammond van Abel Boquera die
beurtelings naar hartelust mogen improviseren. Maar altijd is er die ononderbroken
groove die maakt dat luisteren naar dit album eigenlijk niet mogelijk is zonder te
bewegen, al is het slechts cool knikken met het hoofd. (Jeroen Mulder) (8/10) (Eigen
Productie)
