Lambchop’s nieuwste album ‘The Bible’ is al even uit. Het duurde voor mij als recensent een tijd voordat ik mijn oordeel over dit album had gevormd, laat staan dat ik het opgeschreven kreeg.
De band werd ooit door hun eigen label omschreven als “Nashville’s most fucked up country band”. Een omschrijving die de plank net zo misslaat als de bewering dat Vladimir Putin een aardige man is. De band, als je het al zo kan noemen draait rond het enigmatische genie van Kurt Wagner. Ooit als timmerman begonnen, richtte hij Lambchop al in de late jaren ’80 van de vorige eeuw op. In 1994 verscheen hun eerste album ‘I Hope You’re Sitting Down’
Het nieuwe album dat op 30 september is uitgekomen onder de titel ‘The Bible’ is de 18e toevoeging aan het oeuvre, en mag in alle opzichten volstrekt uniek genoemd worden. Het album telt 10 titels en is een volstrekt eclectische achtbaanrit langs jazz, country, minimal-music en eighties disco zoals die gedraaid werd in Club Paradise Garage in Soho, terwijl street artist Keith Haring er muren beschilderde en feesten hield. Hedonisme galore.
‘The Bible’ is zonder meer het meest avontuurlijke album dat tot nu toe in 2022 is uitgekomen. Kurt Wagner is een creatieve duizendpoot die het experiment niet uit de weg gaat maar zelfs opzoekt. Vervreemdend vocoder gebruik op zijn stem leidt tot een soort van Lou Reed on acid effect dat sommigen totaal over de kling zal jagen en het album uit het raam doet gooien. Als je echter ervoor gaat zitten en je het aandurft de ogen te sluiten om daadwerkelijk te luisteren, dan gaat er een nieuwe wereld voor je open.
Openingsnummer ‘His Song Is Sung’ is van een onaardse schoonheid. Openend met strijkers en een sonate achtig pianoarrangement lost de muziek op in de weerbarstige baritonstem van Wagner. Slechts gedragen door spaarzame pianoakkoorden sombert de door vocoders vervormde stem voort, dan, alsof een gordijn wordt opengetrokken wordt de luisteraar verrast door Beatle-esque trompetten. Wat een avontuur, en dat in minder dan zes minuten.
‘Little Black Boxes’ dan, fluwelen disco waarbij je jezelf inderdaad kan voorstellen dat Keith Haring erop heeft gedanst tijdens de hoogtijdagen van de Paradise Garage, New York’s club met het grootste en beste soundsystem ever.
Van het jazzy ‘Daisy’ naar ‘Whatever Mortal’, waarin je vlagen van de Style Council kan terughoren ten tijde van hun ‘Confessions’ album, tot aan ‘Police dog Blues’ waarin Lou Reed samengaat met Tom Waits op een pastiche van Morcheeba/Tears for Fears achtige muziek. Je kan het zo gek niet bedenken of Lambchop flikt het, en komt er ook nog eens mee weg. Een subliem album is dit voor de echte liefhebbers, en mensen die nog gewoon een album uit willen zitten.
In ‘Dylan at the Mousetrap’ klinkt de band dan eindelijk als een fucked up countryband maar dan wel hemels mooi. De track ‘Every Child Begins The World Again’ is niets anders dan een volledig nieuwe manier van arrangeren. Zó creatief, aan de ene kant een jazz basslijn, die door electronische noise omgeven zich een weg baant door random lijkende ritmische figuren, die allemaal een piano arrangement ondersteunen als een een slecht zittende winterjas, die toch warm genoeg blijkt te zijn. Geniaal.
‘The Bible’ is van de eerste tot de laatste noot een groot, overwelmend muzikaal avontuur, dat voor niemand bang is en geen enkele concessie doet. Je zal het prachtig vinden of je zal het na een paar maten gillend het raam uitgooien. Kust met emoties aanspreken en verwarren, je tot denken aanzetten. Dit album is dus kunst. Misschien wel het beste album van 2022? Luister en oordeel zelf. (9/10) (Merge)