Na zijn optreden eerder deze week op het Nijmeegse podium van Doornroosje was het optreden in de kleine zaal van de Effenaar in Eindhoven afgelopen donderdagavond 6 oktober het tweede optreden van Ariel Posen in Nederland. Natuurlijk had hij al eerder door Europa getourd, onder andere als bandlid van Del Barber, de man die in de Effenaar als zijn voorprogramma optrad.
Posen komt uit Manitoba, Canada. Die staat ligt daar ingeklemd tussen Ontario en Saskatchewan, te schitteren aan de Hudson Bay. Te groot voor de tafel, te klein voor het servet. Voor velen van ons zal het niet meer ‘outback’ worden; Cowboy Country. De kleine zaal van de Effenaar was goed gevuld met muziekliefhebbers. Posen, gekend vanwege zijn hoogstaande gitaarspel in the Bros. Landret, had de zaak goed gevuld gekregen met voornamelijk gitaristen die weliswaar enthousiast en geïnteresseerd, maar toch een beetje stoïcijns, wellicht geïntimideerd zelfs het optreden, dat je inderdaad geen show zou willen noemen kwamen bekijken.
Del Barber, singer-songwriter in het country en folk idioom beet het spits af met een onderhoudende set met goed gecomponeerde originele liedjes op zijn gitaar. Del speelde vooral nummers van zijn onlangs uitgekomen album ‘Easy Keeper’. Een album vol met wat wat oudere mensen ’cowboyliedjes’ zou hebben genoemd. Zeer onderhoudend en de set was te snel afgelopen. ‘Peter & Jenny Lee’ de meesterlijk leuke track van zijn album ‘Prairieography’ met als openingszin ‘He had a face like a old door handle’ bracht een glimlach op eenieders gezicht een een verdiend applaus was zijn deel.
Na een korte ombouw beklommen de mannen van Ariel Posen en zijn band het podium.
Heerlijk sober. Drie muzikanten; de opstelling van het oerbandje. Geen fratsen, toeters of bellen. Gaan met die banaan.
Het trio trapte af met ‘Heart by Heart’, de ideale opener. De gitaar, de stem, die zo aan die van Jack Johnson die we nog van zijn hit ‘Good People’ kennen, doet denken. Heerlijk nummer. En wat een goede band. Top op elkaar ingespeeld en retestrak. Op de bas Julian Bradford, erg goede muzikant die de toch vrij basale taak in dit trio erg creatief en muzikaal benaderd. Hij speelde al op meerdere albums met Posen, en ook op het eerder genoemde ‘Prairieography’ van Del Barber. It’s a small world in Manitoba. Op drums was John Smith de man van dienst. Ook al jaren spelend met Posen. Heerlijk om een band te horen die zo goed klikt.
Show werd er niet gemaakt in de Effenaar. Musiceren is een serieuze bezigheid en het trio stond gewoon geconcentreerd en erg goed te spelen. Na een aantal sterke tracks, waaronder het prachtig vertolkte ‘How Long’ duurde het nog tot na ‘Nobody Else’ met die heerlijke bluesy in compressie gedrenkte solo totdat Posen een paar woorden van warm welkom tot het publiek richtte. Door ging het optreden met ‘Get you Back’, een van de meest essentiële nummers uit de Ariel Posen catalogus. De typische sound van zijn custom made Stratomule, die hij gekscherend ook wel de Posencaster noemt, waarmee hij met zijn typische slide spel tot grote muzikale hoogten reikt. Indrukwekkend.
Voldoende aandacht was er ook voor Posen’s meest recente release, de EP ‘Downtown’ waarvan de titeltrack live de aandacht weet trekken met de hallucinerende ritmegitaar, die live perfect gespeeld wordt. Het optreden werd dan toch nog afgesloten met een mooi moment dat uiteindelijk de hele zaal uit volle borst meezong met ‘Angeline’, de epische John Martyn cover. Andermaal een showcase van het zo unieke gitaarspel van Posen. Muziek is niet alleen heel veel spelen, maar vooral ook af en toe niet. Al moet worden toegegeven dat toen Posen even los ging en toch die heel veel noten in een solo propte, dat toch ook wel heel erg lekker was.
